Kinderen aan het spelen vlak naast mijn huis
Berichten getagd met: kinderen
Indonesie: ouderen-problematiek ? Integendeel (8 febr. 2020)
Kakek (opa) met kleinzoon
In de meeste culturen buiten Europa en de VS hebben kinderen en oude mensen een bevoorrechte positie.
Oudere mannen vormen bv. de Raad van Ouden, zij beslechten geschillen, zijn adviseurs van de gemeenschap, weten van de geschiedenis, genieten een gerespecteerde positie.
Jongeren luisteren naar de raad van de ouderen. De ouderen wonen bij de familie. Dat ouderen door de kinderen worden afgedankt, is in die culturen volstrekt ondenkbaar.
Kinderen zijn onmisbaar in die culturen. Ze zullen later voor de ouders zorgen, zij zullen later de overledenen herdenken, ze helpen mee met het werk, dat gedaan moet worden.
Op Java is dit niet anders. Oude mensen genieten veel respect. In nederland ben ik met mijn 71 jaren nog geen oude man, op Java ben ik dat wel. Dagelijks ervaar ik, hoe ik als “oude man” gerespecteerd word. Als ik met de brommer onderweg ben, en om welke reden dan ook even hulp nodig heb, dan hoef ik maar een van de jongemannen, die er altijd zijn, even te wenken en ik word uiterst vriendelijk geholpen. Desnoods brengen ze mij naar huis. Mijn gezin staat altijd voor mij klaar.
Dat mij iets negatiefs zou kunnen overkomen (bv. beroving), is ondenkbaar. Ik voel mij altijd 100% veilig, ook als het donker is.
Ouderen op Java, die niet meer zelfstandig kunnen wonen, trekken in bij een van hun kinderen of kleinkinderen. Daar worden ze geheel verzorgd. Bij een overlijden van een ouder, zijn het in de eerste plaats de kinderen, die voor de begrafenis zorgen, samen met andere familieleden en buurtgenoten.
Ik blijf het aandoenlijk vinden, hoe de “nenek’s” (oma) en de “kakek’s” (opa) hier bij hun kinderen wonen. Al naar hun mogelijkheden helpen de nenek’s mee in het huishouden of passen op de kinderen; de kakek’s, eveneens al naar gelang hun mogelijkheden, werken nog wat op de sawah of in de tuin. Zij, die echt niet meer tot werken in staat zijn, zitten op de veranda of doen hun dutje.
Om eten hoeven ze zich niet druk te maken, er wordt voor hen gekookt.
Het is volstrekt vanzelfsprekend, dat ouderen intrekken bij hun (klein)kinderen; als ik het over een bejaardentehuis heb, is men verontwaardigd, zo ga je niet om met je ouders.
Ouders zorgen voor hun kinderen, vaak nog tot na het huwelijk van hun kind. Omgekeerd zorgen de kinderen voor hun ouders, als de ouders niet meer alleen kunnen wonen.
In het beschaafde nederland zijn ouderen een probleemgroep; voor de economie ware het beter als ze er niet waren; de ouderen vormen een grote kostenpost voor de overheid. Er komen steeds meer ouderen, ouderen moeten daarom langer zelfstandig wonen, er moet meer mantelzorg komen, meer (gespecialiseerde) hulp aan huis en meer. Veel ouderen voelen zich niet veilig, ook thuis niet.
Je kunt kinderen moeilijk opzadelen met probleem-mensen, “druk, druk, druk” is het motto van deze tijd, tijd voor ouderen is verspilde tijd.
Kinderen hebben in nederland in feite geen betekenis voor de ouders, als deze oud zijn. Kinderen zijn niet nodig voor de herdenking van onder meer de ouders als deze zijn overleden, zij zorgen niet voor hun ouders als deze oud zijn, en helpen de ouders niet met het werk, dat gedaan moet worden. Zodra de kinderen het huis uit zijn, is het afwachten, of de kinderen hun ouders nog zien en hoe vaak, omdat de kinderen geheel hun eigen weg gaan; oudere ouders zijn een lastige bijzaak voor de druk bezette kinderen.
Kortom, alom in nederland wordt geproken over het ouderen-probleem, dat de komende decennia alleen maar groter wordt.
Op Java is er geen ouderen-probleem; oude mensen zijn een gerespecteerde bevolkingsgroep; ouderen staan in aanzien.
Ik heb al meermalen geschreven over het grote respect, dat de kinderen hun moeder betonen; het wassen van de voeten van de moeder is bijna de hoogste vorm van respect voor de moeder. De moeder heeft het kind 9 maanden gedragen en jarenlang verzorgd en opgevoed; dit vergeten de kinderen op Java niet. Kinderen op Java hebben een uitzonderlijke relatie met hun moeder. De moeder wordt niet afgeserveerd, als de kinderen eenmaal volwassen zijn. Uiteraard komt de moeder (en de vader) later bij de kinderen wonen.
Menigeen op Java beschouwt de manier, waarop met oude mensen in nederland wordt omgesprongen, als schending van mensenrechten, daar komt het althans op neer.
Op jonge leeftijd leren de kinderen al hun moeder te respecteren; in deze video leren zij de voeten van de moeder te wassen als eerbetoon. Menige moeder moet een traan laten.
Na school naar huis (12 dec. 2018)
In Indonesie hebben schoolgaande kinderen altijd een uniform aan. Verder moeten zij gepoetste schoenen aan hebben, en een goed verzorgd kapsel en schone handen hebben. Het schooluniform geldt tot en met de middelbare school.
Voor veel kinderen is het lopen met schoenen aan onplezierig; buiten schooltijd lopen zij op teenslippers en vaak op blote voeten. Als kinderen, vooral van de lagere school, na schooltijd naar huis gaan, is het eerste wat ze doen, de schoenen uittrekken.
De kleuren van het schooluniform verschillen per klas. Gaan de kinderen over naar een hogere klas, dan wordt het uniform weggegeven of verkocht.
Het schooluniform staat niet ter discussie; in nederland trekt men naar school aan wat men wil (“ik wil mezelf zijn”), in Indonesie gaat men niet naar school om zichzelf te zijn, maar om iets te leren.
Opvoeding: gespreksonderwerp ? (25 augustus 2017)
Opvoeding van kinderen houdt ouders in Nederland ten zeerste bezig. Het is een gespreksonderwerp in familiekring, bij moeders onder elkaar.
Over opvoeding van kinderen kan ook worden geproken in allerlei welzijns-groepen gericht op kinderen.
Voor problemen bij de opvoeding van kinderen staan vele -ogen, -gogen en specialisten klaar om hierover te praten en een juiste weg te helpen kiezen. Het aantal welzijns-instellingen, dat zich bezig houdt met de vele soorten problemen tijdens de opvoeding is welhaast legio. Je moet alleen maar hopen, dat er geen wachtlijsten zijn en dat het betaalbaar is. Er gaat enorm veel geld op aan de problemen van kinderen. Heel veel mensen verdienen er een goede boterham aan.
In mijn regio is de opvoeding van kinderen geen enkel gespreksonderwerp. In mijn buurtje zijn nogal wat ouders met (heel) jonge kinderen. Nooit een woord over de opvoeding.
De opvoeding van kinderen gebeurt hier volgens een eeuwenoud “recept”, dat door iedereen nagevolgd wordt.
De lastige leeftijd bij kinderen is van plm 5 jaar tot plm 8 jaar. Dan zie je vaak kinderen, die niet willen luisteren naar de ouders en/of een grote mond hebben. Maar dit is geen enkele reden tot gesprek of tot straf. Kinderen straffen gebeurt hier niet. Men weet kennelijk, dat dit een lastige leeftijd is (het eeuwenoude recept), die vanzelf weer verdwijnt.
Ik zie het om mij heen gebeuren; rond de leeftijd van 8-9 jaar worden de kinderen weer gezeglijk en worden het kleine volwassenen. De puber-leeftijd is hier geen problematische leeftijd. Ik verbaas mij er steeds weer over, hoe plezierig de pubers hier zijn; pubers in de leeftijd 13 – 17 jaar.
Het wezenlijke verschil tussen de opvoeding in Nederland en de opvoeding in mijn regio is, dat van kinderen in Nederland veel verwacht wordt; zij hebben volle agenda’s en moeten voldoen aan allerlei normen en verwachtingen. Voldoen zij daar niet aan, dan is er een probleem en komt de hulpverlening zo nodig op gang. Het kind moet en zal voldoen aan de verwachtingen en de eisen. Daarbij wordt een kind zoveel mogelijk van “ellende” afgehouden. Maakt een kind iets naars mee, dan is de weg naar de hulpverlening snel gevonden.
Hier niets van dit alles. Kinderen hier worden niet gestraft, hooguit lichtelijk gecorrigeerd. Er zijn geen verwachtingen, waaraan zij moeten voldoen. Wil het een keer niet naar school, geen probleem. De jongste kinderen maken de “ellende” van het leven al vroeg mee. Sterft een familielid thuis, dan zijn ook de jongste kinderen daarbij aanwezig. Bij verkeersongevallen met slachtoffers staan de kinderen vooraan toe te kijken.
Wat de kinderen hier van jongsaf wel wordt geleerd, zijn de juiste omgangsvormen zoals: repect voor ouderen, de juiste (=rechter) hand gebruiken, mensen op de juiste wijze begroeten.
Vooral respect voor de moeder staat hoog in het vaandel. Sterk leeft het besef, dat moeder het kind 9 maanden gedragen heeft, en vele, vele jaren het kind heeft opgevoed en verzorgd.
Het wassen van de voeten is een hoog eerbetoon aan moeder
Huilende baby (aug. 2017)
Laatst las ik in een van de nederlandse dagbladen een artikel, dat ging over de vraag, wat te doen met een baby, die in de nacht langdurig huilde en de ouders welhaast wanhopig maakte. Er werden allerlei adviezen gegeven, de onmisbare -ogen en -gogen gaven hun mening, maar het resultaat van al die adviezen en aanbevelingen was wel, dat de baby hoe dan ook in de eigen kamer moest blijven, alleen. Er zijn nl audio-visuele middelen, om de baby in de gaten te houden. Toegeven aan het huilen van de baby leidt tot weinig goeds.
Ik heb deze casus voorgelegd aan een paar desa-bewoners. Groot onbegrip en verontwaardiging, toen zij mijn verhaal aanhoorden. Men vindt het volstrekt ontoelaatbaar, dat een kleine baby in de nacht alleen en in het donker moet verblijven. Hoe haal je het in je hoofd, zo was de mening alom. Ook volwssenen zijn vaak bang in het donker, laat staan een kleine baby.
Een kleine baby hoort altijd bij de ouders te zijn, althans in elk geval bij de moeder, zo is de mening hier. Een baby is hier NOOIT alleen. Kleine baby’s brengen de meeste tijd door in de slendang van de moeder, of van een van de andere vrouwen in de buurt. Ik heb hier ook nog niet meegemaakt, dat een baby ergens alleen lag.
Kinderen tot een jaar of 9 slapen nooit alleen, altijd bij de ouders. Pas dan gaan zij apart slapen, echter nooit onder dwang. Willen zij weer even bij de ouders slapen, dan is dat geen enkel probleem.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen
Tags: baby, kinderen
Een reactie plaatsen
Baby (20 mei 2016)
Ongeveer 2 maanden geleden heb ik bericht, dat de dochter van mijn achterbuurvrouw was bevallen van een dochter. De bay was op tijd geboren, maar onder gewicht, 2,6 kilo.
Inmiddels zijn 2 maanden verstreken, de baby maakt het zeer goed en ziet er ook erg goed uit.
De wijze, waarop men hier met pasgeborenen omgaat, is wel heel verschillend van Nederland.
Het meest opmerkelijke is, dat de baby NOOIT alleen is; ik heb het al eerder vemeld. De meeste tijd brengt de baby door in de selendang. Meestal bij de moeder, maar ook bij een van de buurvrouwen of anderen, die langskomen. In de selendang kan de baby gewiegd worden. ’s Nachts slaapt de baby bij de ouders.
De eerste maand werd de baby ’s ochtends en in de namiddag door een (professionele) Ibu gewassen, bepoederd en vervolgens helemaal ingepakt, de armpjes langs het lichaam. Alleen het gezichtje was vrij. Dit ingepakt zijn duurt ruim een uur, daarna krijgt de baby gewone kleertjes aan.
De baby drinkt moedermelk; zij wordt gevoed waar iedereen bij is. Een volstrekt natuurlijk gebeuren; in Nederland worden hier vraagtekens bij gezet, heb ik gelezen; niet iedereen wil getuige zijn van het geven van borstvoeding. Pas na ongeveer 5 maanden gaat men over op andere voeding.
Als de baby aanstalten maakt om te gaan huilen, dan wordt alles in het werk gesteld, om dat te stoppen: iemand anders neemt de baby in de selendang over, of er wordt voeding (moedermelk) aangeboden, of er wordt gezongen.
Huiluurtjes zijn hier onbekend, huilende baby’s zijn “kasian”.
De moeder is dus dag en nacht met de baby bezig. De baby wordt letterlijk volgestopt met affectie en aandacht. Toch kan de moeder wel weg zo nu en dan, er is altijd iemand, die de zorg voor de baby overneemt.
Een jongen of een meisje. Ik merk hier geen verschil in voorkeur. Alle vaders en moeders zijn blij en trots. Wel wordt gezegd, dat jongens “nakal” zijn (ondeugend). Ik heb ook de indruk, dat bij meisjes meer discipline is, dan bij jongens.
Als de baby wat ouder is, vanaf 2 jaar, dan gaan veel vaders aan het einde van de middag een ommetje rijden in de buurt op de motor, met het kind voorop. Met meisjes evenzeer als met jongens.
Vanaf ongeveer 2/3 jaar wordt het kind steeds meer losgelaten. Is het 6 jaar, dan is het al bijna een kleine volwassene. Op die leeftijd maakt het ook alles mee, wat gebeurt . Overlijden, ziekte en meer. Kinderen worden niet weggehouden van “nare” gebeurtenissen.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen
Tags: baby, desa, kind, kinderen
Een reactie plaatsen
Kinderen opvoeden (26 nov. 2015)
Sinds ik in de desa woon, zijn er in mijn buurtje een aantal kinderen geboren; ze zijn nu 2,5 – 5 jaar oud. Elke dag zie ik de kinderen spelen en met elkaar en anderen omgaan. Ik heb dus goed kunnen volgen, hoe de opvoeding is verlopen, en nog verloopt.
Het opvoeden van kinderen is de taak van de moeder. Vader werkt om geld te verdienen, moeder bestiert het huishouden en doet de opvoeding van de kinderen. Bij de opvoeding van kinderen blijft de vader op de achtergrond.
Wat mij in de eerste plaats het meest opvalt is, dat kinderen tot ongeveer 2 jaar NOOIT alleen worden gelaten. Zij brengen een groot deel van de dag door in de selendang bij moeder. ’s Nachts slaapt het kind altijd bij de ouders. Dus een “gedwongen” alleen slapen in een kamertje (zo mogelijk voorzien van audio-visuele middelen om het kind op afstand te zien en te horen) is er niet bij. Kinderen slapen bij hun ouders tot ongeveer hun 8e jaar.
In de tweede plaats valt mij op, dat er geen vaste etenstijden zijn. Als het kind aangeeft honger te hebben, of de moeder denkt, dat het kind honger heeft, loopt zij met een bord achter het kind aan, en probeert dan een met een lepel (of met de hand) wat eten in de mond te doen. Eten als sociaal gebeuren zoals in nederland (’s avonds gezamenlijk eten en met elkaar praten) is hier niet. Als volwassenen eten, gebeurt dat in stilte.
In de derde plaats valt op, dat er op geen enkele wijze druk wordt gelegd op kinderen. Een kind bestraffend of belerend benaderen, is er niet bij. Iets verbieden is er ook niet bij. Straf krijgen de kinderen hier niet. Dat betekent niet, dat het kind altijd zijn zin krijgt. Soms wil het iets, dat niet mag of kan. Een enorme gehuil volgt dan, waarbij de ouders het kind op alle mogelijke manieren trachten af te leiden. Lukt, dat niet, dan wordt het kind op de grond gezet, totdat de huilbui voorbij is (en dat is vaak al heel snel).
Wel wordt het kjnd van jongsafaan geleerd, met de juiste hand (= de rechter) iemand de hand te geven.
Kinderen maken alles mee wat er om hen heen gebeurt. Van een overlijden van een familielid of buurman/vrouw, tot een ongeluk opstraat. Ellende wordt niet voor het kind verborgen. Indertijd overleed een buurman; volgens de Adat wordt het stoffelijk overschot (vaak naast het huis) gewassen en in witte doeken gewikkeld. Kinderen staan hierbij op de voorste rij. Het “tere kinderzieltje, dat moet worden beschermd”, kent men hier niet.
Vanaf ongeveer het tweede jaar zie je de kinderen steeds vaker alleen voor het huis spelen. Vaak met een ander kind uit de buurt. Weer wat later koopt het kind zelf een zakje snack of limonade bij de toko, die dichtbij huis is.
Geen druk wordt gelegd op de kinderen. Vaste tijden om te gaan slapen, zijn er niet echt. Er wordt geslapen, als het kind moe is.
Rond het vierde levensjaar gaan de kinderen naar de TK, de kleuterschool. Aanvankelijk 1 of 2 maal per week 2 uur; later elke dag. Als het kind een keer niet wil, geen probleem, dan blijft het thuis.
Dit is ook de leeftijd, waarop de kinderen wel eens een grote mond hebben naar de ouders, als ze hun zin niet krijgen. Ook dit wordt niet bestraft, de ouders trekken zich er gewoon niets van aan, gaan door, met waar ze mee bezig waren.
Als ze eenmaal 6-7 jaar zijn, dan worden het al jong-volwassenen. Ze gaan naar de Lagere School, de SD.
Kinderen en studenten hebben een schooluniform. Verplicht.
In Nederland ga je naar school om jezelf te zijn; dit is een groot goed, zo heb ik meermalen uit verschillende (discussie)programma’s op TV kunnen opmaken. Jezelf zijn: zeggen, wat je denkt en doen, wat je zegt. Of het nu beledigend is voor anderen of pijnlijk of ongemakkelijk, het maakt niet uit.
Dit is toch wel wezenlijk anders in Indonesie, waar geleerd wordt (op school, door de Adat, door de ouders) om in harmonie met elkaar te leven. In Indonesie genieten onderwijzers groot respect.
Na schooltijd is het de hele dag buiten spelen. Veel kinderen kunnen al een eitje bakken of een zakje mie bereiden. De grote mond is verleden tijd. Ze worden hulpvaardig als het moet. En ze maken het leven volop in al zijn facetten mee (ziekte, dood, ongeval, echtscheiding).
Ze passen ook op hun jongere broertje of zusje, als het nodig is.
Ruzies tussen kinderen heb ik niet meegemaakt, wel wat bedekte confrontaties, die snel weer voorbij zijn.
Ouders spelen slechts op de achtergrond een rol. Het is hun taak, om het de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken; totdat ze eenmaal het huis uit gaan om te werken of om een gezin te stichten.
Speelgoed hebben de kinderen hier bijna niet. Een enkel oud autootje, of popje, en dat is het wel. Kinderen spelen met elkaar, soms is er een bal en kan er gevoetbald worden.
In mijn desa bestaat geen puber-probleem. De jeugd is buitengewoon plezierig en behulpzaam. Geklier, vervelend bij elkaar klitten, grote mond, het is onbekend hier, gebeurt gewoon niet.
Doch over deze leeftijd een andere keer meer.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen
Tags: jeugd, kind, kinderen, opvoeden, pubers, school
Een reactie plaatsen
Verjaardagsfeest (12 maart 2015)
Het zoontje van de Ibu van mijn huishouden is vandaag jarig. Hij is 9 jaar geworden.
Voor het eerst heeft de moeder een verjaardagsfeest georganiseerd. Vroeger was er geen geld voor.
Het was een echt indonesisch feest, erg formeel en vriendelijk, maar de sfeer zat er goed in.
Er waren ongeveer 40 kinderen (van 6-10 jaar), de meesten met hun moeder. Er was tijdens het feest geen enkele vader; vaders hebben overdag hun eigen activiteiten. Het feest heeft ongeveer 2 uur geduurd.
De kinderen zagen er op hun mooist uit, mooie kleren en goed gekapt. Elk kind had een kadootje bij zich. Alle kado’s worden ongeopend op een tafel gelegd, en worden pas geopend, als iedereen vertrokken is. Bij de kado’s is een briefje van de gever.
Nadat alle kinderen er waren, werden wat snacks uitgedeeld, waarna werd begonnen met een korte toespraak van de moeder, die het feest leidde en die de toespraak beeindigde met een kort gebed. Daarna sprak kort een dochter van de Ibu, ook zij sloot af met een kort gebed.
In de toespraken wordt bedankt voor ieders komst, men verontschuldigt zich voor de povere ontvangst (helemaal niet pover !). En men hoopt op Allah’s zegen voor dit feest. In Indonesie geen bijeenkomst zonder toespraken; jong en oud kunnen dit, het wordt al vroeg geleerd.
Hierna wordt de jarige toegezongen, vervolgens wordt de taart aangesneden en de stukken verdeeld.
Hierna wordt er gezongen, en proberen sommigen wat te dansen. Ook werden balonnen doorgeprikt, waaarin een briefje met een vraag om te beantwoorden zat.
Tenslotte krijgt iedereen (ook de moeders) een bord “soto”, waarna men weer vertrekt. Soto is rijst, met kippebouillon, kleine stukjes kip (nog geen halve eetlepel) en tahu/tempe, een paar kleine stukjes gekookte aardappel en een schijfje tomaat / komkommer en kroepoek. Aan deze soto is sinds gisteren gewerkt. Kip moet gekookt, gebakken en klein gesneden worden, evenals tempe en tahu en andere ingredienten. De bouillon vergt ook de nodige aandacht. Tot gisterenavond zijn 6 dames vanaf de middag er mee bezig geweest. Er moest soto zijn om 70 borden te vullen.
Opmerkelijk is, hoe rustig een en ander verloopt. Geen schreeuwende, gillende of rennende kinderen. En toch vrolijk en veel plezier. Ook onder elkaar zijn de kinderen respectvol. Naar de moeders toe zijn zij zeer beleefd. Moeders staan in hoog aanzien hier. Men komt slechts in het paradijs via de moeder, wordt gezegd.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Omgangsvormen
Tags: desa, feest, kind, kinderen, moeder, verjaardag, vieren
Een reactie plaatsen
Kinderen
Kinderen aan het spelen naast mijn huis
Inmiddels zijn ook hier de feestdagen achter de rug, en herneemt het dagelijkse leven weer zijn loop.
Tijdens de feestdagen waren veel kinderen, die elders wonen en werken (bv. Bali, Surabaya) thuisgekomen in de ouderlijke woning. De meeste van die kinderen zijn al getrouwd en hebben kinderen, die dus ook zijn meegekomen.
Ik blijf me nog steeds verbazen over hoe kleine kinderen hier worden opgevoed. Kinderen tot ongeveer 2 jaar zijn nooit (ook niet eventjes) alleen. Steeds zijn ze in de selendang van de moeder (of een ander: buurvrouw, oma). Kinderen ’s nachts alleen laten slapen is er niet bij; daar wordt helemaal niet aan gedacht. Men vindt het bijna kindermishandeling, als een kind alleen in een donkere kamer moet slapen.
Eind van de middag gaan de vaders met hun kleine kinderen een ommetje maken op de brommer, even de straat op en neer rijden.
De timmerman, die even langs komt, de buurman, en wie dan ook, die even langskomt, wil het kind even op de arm hebben.
Huilen is er zelden bij; maakt het kind aanstalten om te gaan huilen, dan wordt gauw een koekje gehaald, of wordt het kind afgeleid. Een kind iets verbieden is er niet bij; het wordt afgeleid.
Kinderen worden niet gedwongen tot wat dan ook. Wel wordt bv. het gaan zitten of lopen gestimuleerd.
Al met al worden kinderen hier in elk geval de eerste 2 jaar van hun leven volgepompt met affectie; niet alleen van de ouders, maar eigenlijk door iedereen. Kinderen zijn buitengewoon welkom; over kinderen krijgen wordt niet nagedacht. De ouders proberen het kind een zo gelukkig mogelijke jeugd te geven (tot aan het huwelijk); als de ouders oud zijn, zorgen de kinderen op hun beurt voor de ouders. De participatie-samenleving bij uitstek !
Een enorm verschil met Nederland, waar de Jeugdzorg een miljarden euro’s verslindende zaak is; met talloze opvoedkundigen, specialisten, meldpunten, agogen, stuurgroepen, opvangcentra, begeleidingsinstanties en ga zo maar door, met voor de medewerkers natuurlijk navenante salarissen.
Niets van dit alles hier. Kinderen groeien rustig op, beschermd door de ouderen en zonder enige dwang. Ook op de eerste schoolgang later rust geen dwang. Wil het kind een dag (of 2 dagen) niet, geen probleem, dan blijft het gewoon thuis.
Ik heb al meermalen de loftrompet gestoken over de jeugd (tot zo’n 20 jaar) hier. Buitengewoon vriendelijk, behulpzaam, beleefd, vooral naar oude mensen. Ook hier in de desa zijn hangjongeren; die houden zich ’s avonds op in lege bushokjes, bepaalde warungen en zo. Ze kletsen wat met elkaar, zijn druk met hun mobieltjes, roken wat. Ik ga er graag soms eventjes bijzitten. Vervelend gedrag ? Nooit. Vernielingen, baldadigheid ? Nooit. Te mooi om waar te zijn ? Absoluut niet.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen
Tags: kind, kinderen, moeder, oma, opvoeden, ouders, vader
Een reactie plaatsen
Kinderen opvoeden
Het wassen van de voeten van moeder is een van de hoogste betuigingen van respect
Kinderen hebben in Nederland (en ander europese landen) veel verplichtingen gedurende de dag. De belangrijkste verplichtingen zijn wel de volgende: op tijd opstaan, op tijd naar school, huiswerk maken, op tijd naar bed, kamer opruimen, op tijd zijn voor het eten. Heel veel kinderen hebben daarnaast nog vele andere verplichtingen, zoals lidmaatschappen van clubs, sporten en meer.
Naast de vele verplichtingen is er veel te doen omtrent straffen van kinderen (een dag thuis blijven bv.) als ze ondeugend zijn geweest.
Kinderen hier op Java hebben geen verplichtingen, er wordt op hen geen dwang uitgeoefend iets te doen. Kinderen gaan slapen als ze moe zijn, eten als ze trek hebben. Vaak zie ik moeders met een bord eten achter de kinderen aanlopen, om ze tijdens het spelen een hap eten te geven.
De ouders van mijn buurjongetje gaan pas slapen, als hij (3 jaar) moe is van het spelen.
Het belangrijkste, wat de kinderen hier geleerd wordt, is respect te hebben vooor ouderen. Daarnaast wordt er lichte druk uitgeoefend om ze naar school te krijgen. Straffen is hier niet aan de orde. Kinderen dwingen iets te doen of te laten is er hier niet bij.
De kinderen moeten een zo aangenaam mogelijke jeugd krijgen, vindt men hier.
Een lastige puberleeftijd is hier niet, en ik hoor ook niemand erover. De lastige leeftijd hier is van 5 – 8 jaar.
Veel ouders in Nederland hebben hoge verwachtingen van hun kinderen, hetzij op sportief gebied, scholing of anders. Er ligt een druk daar op kinderen om te presteren. Hier geen druk op kinderen, een aangename jeugd moeten ze hebben.
Over het opvoeden hier heb ik al meerdere malen met mensen uit Europa gesproken. Zij zien die vrijheid van de kinderen hier met zeer gemengde gevoelens aan. Vaak ook de opmerking / verzuchting: “zo komt er van die kinderen later weinig terecht”.
Ook ik heb aanvankelijk met gemengde gevoelens gekeken naar deze manier van opvoeden. Maar het resultaat van deze opvoeding heeft mij overtuigd van het gelijk van de mensen hier wat betreft opvoeden.
Ik heb nergens een prettigere jeugd meegemaakt dan hier in Indonesie. De jeugd is uiterst behulpzaam voor ouderen en de ouders, ze heeft ook werkelijk respect voor ouderen, ik maak het dagelijks mee. Ik ben op elk moment van de dag veilig.
Vanaf 10 jaar zijn de kinderen al bijna zelfstandig. Onderscheid kinderen – volwassenen is hier niet sterk, kinderen zijn in feite al jonge volwassenen.
Het beroven van ouderen, huizen binnendringen, het gebeurt hier niet.
De ouders steunen de kinderen (ook financieel indien nodig) zolang zij kunnen, ook als ze getrouwd zijn. Komen de ouders in de problemen, of kunnen ze niet meer alleen wonen, dan nemen de kinderen de ouders in huis en zorgen voor ze.
Het idee, om de ouders naar een tehuis te brengen, is hier te gruwelijk voor woorden.
Het respect voor ouderen ziet men in veel culturen. Onder meer Chinezen staan bekend om hun respect voor oude mensen. Ik wordt er niet vrolijk van, als ik (op TV) zie en lees, hoe het met zeer veel ouderen vergaat in Nederland. Een totaal ander beeld van ouder worden in Indonesie.
Het respect voor ouderen wordt in de Koran ook bepleit: Sura 17: als je ouders op oude leeftijd wel eens lastig worden, ga dan niet op ze fitten, maar wees vriendelijk, ze hebben jou gebaard.
Zoals overal ter wereld loopt het hier ook wel eens anders, hoewel ik het nog niet heb meegemaakt. En de grote steden hebben hun eigen problemen, straatkinderen, jongens, die de straten onveilig maken en zo. Maar dat is niet het algemene beeld.
Respectvolle begroeting van moeder. Het kussen van de voeten van moeder gebeurt door alle kinderen, ongeacht hun rang en positie in de samenleving. Zelfs een generaal kust de voeten van moeder.
Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen, Omgangsvormen
Tags: kind, kinderen, opvoeden, ouders
Een reactie plaatsen
Oost Java Info 