Laatst las ik in een van de nederlandse dagbladen een artikel, dat ging over de vraag, wat te doen met een baby, die in de nacht langdurig huilde en de ouders welhaast wanhopig maakte. Er werden allerlei adviezen gegeven, de onmisbare -ogen en -gogen gaven hun mening, maar het resultaat van al die adviezen en aanbevelingen was wel, dat de baby hoe dan ook in de eigen kamer moest blijven, alleen. Er zijn nl audio-visuele middelen, om de baby in de gaten te houden. Toegeven aan het huilen van de baby leidt tot weinig goeds.
Ik heb deze casus voorgelegd aan een paar desa-bewoners. Groot onbegrip en verontwaardiging, toen zij mijn verhaal aanhoorden. Men vindt het volstrekt ontoelaatbaar, dat een kleine baby in de nacht alleen en in het donker moet verblijven. Hoe haal je het in je hoofd, zo was de mening alom. Ook volwssenen zijn vaak bang in het donker, laat staan een kleine baby.
Een kleine baby hoort altijd bij de ouders te zijn, althans in elk geval bij de moeder, zo is de mening hier. Een baby is hier NOOIT alleen. Kleine baby’s brengen de meeste tijd door in de slendang van de moeder, of van een van de andere vrouwen in de buurt. Ik heb hier ook nog niet meegemaakt, dat een baby ergens alleen lag.
Kinderen tot een jaar of 9 slapen nooit alleen, altijd bij de ouders. Pas dan gaan zij apart slapen, echter nooit onder dwang. Willen zij weer even bij de ouders slapen, dan is dat geen enkel probleem.
Oost Java Info 