Berichten getagd met: bali

Een upacara in Nyuh Kuning (Ubud) waar ik woonde

Deel 1, Uit het leven: klik hier
Deel 2, Uit het leven: klik hier

De javaanse jongemannen waren inmiddels op Java, in hun desa Paleran, om met familie Lebaran (het Suikerfeest) te vieren.
Mijn leven op Bali was, na het vertrek van de jongens, weer zoals vanouds. Ik had bevriende nederlandse kennissen, regelmatig spraken we met elkaar. Ik genoot van mijn verblijf op Bali. Ik deed mijn boodschappen, kookte, werkte in de tuin en had van alles te doen.
Ik besloot, om mij wat meer te verdiepen in de Islam; dit naar aanleiding van gesprekken met de javaanse jongens. Van het Boeddhisme en het Hindoeisme had ik een goed beeld, van de Islam niet.
Toch hing er verandering in de lucht: het werd steeds drukker op Bali en een aantal bevriende kennissen was van plan om weer naar Nederland te gaan. Reden voor de terugkeer was in de meeste gevallen ouderdom, en de risico’s voor ziekten. Alle nederlanders, die ik op Bali kende, hadden nog gewoon de nederlandse basis-verzekering (ze waren niet uitgeschreven uit nederland), en in geval van ziekte voelde men zich toch meer thuis in de medische zorg-wereld in Nederland dan die van Indonesie. Zelf had ik een zg. “Buitenland-verzekering” bij de ONVZ, die inmiddels niet meer bestaat.
Uiteindelijk zijn al mijn nederlandse kennissen weer naar Nederland teruggekeerd; geen van hen is nog teruggegaan naar Bali, voor vakantie bv.
Door de toenemende drukte op Bali raakten de balinesen langzamerhand steeds meer in de ban van geld verdienen. Het aantal warungen, restaurants en overnachtingsgelegenheden (guesthouse, hotel, villa) nam sterk toe. Er werd veel meer geld besteed aan de vele “upacara’s” (tempel-plechtigheden), waar steeds meer toeristen op af kwamen. In Nyuh Kuning, achter het apenbos in Ubud, waar ik woonde, was van de toenemende drukte nog niet veel te merken, maar dat veranderde in de loop van de jaren, toen ik al op Java woonde.
Ik merkte zelf, dat de contacten met de balinesen, die ik kende, enigszins veranderde; ze hadden minder tijd, en gesprekken liepen steeds vaker uit op financiele kwesties. Hoewel ik zeer plezierig woonde op Bali, was ik voor de balinesen toch een buitenstaander. Ik had geen verplichtingen naar wie dan ook, laat staan, dat ik in een gezinsverband was opgenomen.
Hoe anders zou mijn situatie op Java worden, toen ik eenmaal naar de desa was verhuisd. Daarover later meer.
Het is (ter orientatie) nu het jaar 2008.

De javaanse jongens waren dus weer terug op Bali. Maanden later wilde een van de jongens een gesprek met mij. Daar gaat “Uit het leven” de volgende keer over.

Een eenvoudig offertje, zoals die op Bali elke dag bij en rond het huis worden neergelegd.