Berichten getagd met: kind

Over gezin, ouders, moeder en oude mensen: een kijkje in de Islam (9 jan. 2019)

Een van de 99 namen van Allah: Ar-Rahmaan, de meest Barmhartige

Mijn regio is geheel islamitisch. Zonder iets te weten omtrent de Islam, valt de Adat in mijn regio niet te begrijpen. Adat en Islam zijn met elkaar verbonden. De Islam bepaalt, hoe onder meer wordt aangekeken tegen de man-vrouw verhouding, de plaats van ouders, de plaats van de moeder en de plaats van kinderen. Het traditionele gezin in nederland is grotendeels verdwenen, nieuwe samenlevingsvormen zijn ontstaan, de positie van de vrouw is een heel andere dan vroeger en ook het huweljk is niet alleen meer een zaak van een man en een vrouw.
Hier zijn er geen ontwikkelingen, die leiden tot een andere benadering van bv het huwelijk. Het huwelijk is er voor een man en een vrouw; binnen het huwelijk is de man verantwoordelijk voor de inkomsten (geld) en de vrouw is verantwoordelijk voor de  opvoeding van de kinderen en het huishouden. Wel is de positie van de vrouw enigszins aan het veranderen, echter niet op een feministische wijze zoals in nederland. Op dit moment wordt gewerkt aan het afschaffen van het kind-huwelijk, werken steeds meer vrouwen (vooral jonge vrouwen), en is huiselijk geweld aan de orde.

De Islam is een religie, die speciale aandacht schenkt aan de familie en in het bijzonder het gezin. Het is de Islam, die aanmoedigt tot het liefhebben en respecteren van de gezinsleden en vooral de ouders. Zij vormen namelijk de basis van het gezin en zijn de opvoeders van de kinderen. De ouders zijn de personen, die de gemeenschap maken en onderwijzen. Het eren en respecteren van de ouders is één van de beste daden en tevens één van de meest geliefde bij Allah. Van de ouders komt de moeder het meeste respect toe. De moeder is degene, die de kinderen verzorgt en opvoedt: “via de moeder komt men in het paradijs”.
Ouders doen er alles aan, om hun kinderen een zo goed en prettig mogelijke jeugd te geven. Later, als de ouders oud zijn, nemen de kinderen de zorg voor de ouders over. Bejaardentehuizen en verzorgingstehuizen zijn onbekend, je stopt je ouders niet weg in een instelling. Het respecteren van de ouders betekent bijvoorbeeld, dat kinderen hun problemen niet voorleggen aan de ouders; die leg je voor aan bv. vrienden.
(Tekst loopt door onder de foto)


Bepalend voor de houding van kinderen jegens de ouders is Soerah 17: wees teder voor hen in erbarming. En zeg: “Mijn Heer, ontferm u over hen daar zij mij opvoedden toen ik jong was”.
Bij mij in de buurt wonen veel oude mensen bij een van hun kinderen. Deze ouderen zijn vrijgesteld van welke arbeid dan ook; de meesten maken zich elke dag verdienstelijk met het vegen van het erf, met het mede-zorgen voor hun kleinkind en met wat kleine werkzaamheden al naar gelang hun mogelijkheden. Een rustige oude dag dus, eenzaamheid of alleen-zijn komt bij de ouden niet voor.

Een jongeman bij mij in de buurt (dertiger, gehuwd, 1 kind) vertelde mij laatst: mijn vader woont al een paar jaar bij mij in huis. Mijn ouders hebben mij opgevoed en verzorgd, tot en met mijn huwelijk. Mijn moeder heeft mij 9 maanden gedragen; daarna heeft zij mij vele jaren verzorgd en opgevoed. Zij is inmiddels overleden. Mijn vader is nu oud, het is nu mijn tijd om terug te betalen. Mijn vader heeft een eigen kamer; als ik geld heb, geef ik hem geld. Zo gaan wij hier met onze ouders om; zijn ze oud, dan nemen we ze in huis. Ik heb nu de verantwoordelijkheid voor mijn vader; hij was er vroeger voor mij, en nu ben ik er voor hem.
Er is een diep besef, dat kinderen later hun ouders “terug betalen”. Als ik begin over een bejaardentehuis, dan is de reactie van iedereen er een van grote verontwaardiging. Hoe anders is de situatie voor veel ouderen in nederland.

——————————————

– In de biografie van de Profeet lezen wij, hoe Hij ons leert welke belangrijke positie de moeder inneemt: Eens kwam er een man naar de Profeet (vrede zij met hem) en vroeg: “O Boodschapper van Allah! Wie komt het meeste respect toe?” Hij (vrede zij met hem) antwoordde: “Je moeder!” De man vroeg: “En daarna?” Hij antwoordde: “Je moeder!” De man vroeg: “En daarna?” Hij antwoordde: “Je moeder!” De man vroeg: “En daarna?” Hij antwoordde: “Je vader!”
– Wat betreft oude mensen: Eerbied hebben voor een moslim met grijze haren behoort tot de verheerlijking van Allah.
Wat betreft levenshouding: “Zal ik jullie vertellen, wie de bewoners van het paradijs zijn? Het zijn de zwakke en de geminachte mensen. Als zij bij Allah zouden zweren, dan zullen zij door Allah verhoord worden. En zal ik jullie vertellen, wie de bewoners van de hel zijn? Het is ieder wiens hart brutaal en arrogant is.”


 

Categorieën: Het gezin, ouders en kinderen, Islam / Religie | Tags: , , , , | 1 reactie

De selendang (7 aug. 2018)

Baby’s verblijven vele uren per dag in de selendang. Als moeder boodschappen gaat doen, gaat de baby mee in de selendang; als de ouders op bezoek gaan, gaat de baby mee in de selendang. Maar ook bij huis wordt de baby veel “gendong” (gewiegd) in de selendang.
De selendang wordt algemeen gebruikt. Ook vaders ziet men ermee, vooral aan het einde van de middag bij het maken van een ommetje.

De info van deze alinea is van WIKI: Een slendang of draagdoek is een doek, waarmee een ouder een baby of peuter op zijn lichaam kan binden en zo kan dragen.
De doek is ongeveer 2 meter lang en 1 meter breed, en van dunne, stevige stof gemaakt. Hij wordt over de ene schouder en onder de andere arm door geknoopt, waarbij de baby als in een soort hangmat tegen de borst ligt.
Met enige oefening kan de baby in de slendang worden gevoed. Doordat de baby in de slendang dicht bij de moeder wordt gedragen, produceert zij meer prolactine, een hormoon dat de melkproductie reguleert. Ook wordt het voor de moeder makkelijker te constateren wanneer de baby wil drinken.
De selendang is ook een traditioneel kledingstuk voor mannen en vrouwen. Het is een, meestal gebatikte, doek die over de schouder wordt gedragen.

Hieronder een demonstratie hoe de selendang te gebruiken bij baby’s.


 

Categorieën: Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Baby even alleen – not done (3 augustus 2018)

Mijn kleinzoon

In de desa leeft men met elkaar. Je terugtrekken voor een dag of een middag om even alleen te zijn komt hier niet voor. Ik heb er al meermalen over geschreven.
Dit niet-alleen-zijn wordt met de paplepel ingegoten. Ik heb het vanmiddag weer eens meegemaakt.
Ik werd aan het einde van de middag, toen ik even aan het rusten was, opgeschrikt door enorm gehuil van mijn 4,5 maanden oude kleinzoon. Ik heb hem nog nooit horen huilen, het is een vrolijk ventje, dus ik ben meteeen naar de kamer gegaan om te kijken wat er aan de hand was. Ook de vader kwam toegesneld en een buurvrouw ook.
Wat bleek: toen het kereltje sliep, is de moeder zich gaan baden, maar tijdens het baden werd het kereltje wakker en ontdekte, dat er niemand in de kamer was. Met als gevolg een enorm gehuil, een boos mannetje.
Ik schreef het al eerder, baby’s worden hier NOOIT alleen gelaten. 24 uur per dag is het in gezelschap van anderen, het meest van de ouders. Gaat de moeder boodschappen doen, dan gaat de baby mee in de selendang, gaan de ouders ergens op bezoek, dan gaat de baby mee in de selendang, wil de baby slapen, dan is de moeder naast de baby op bed. De baby bij anderen achterlaten, komt niet voor, schande zou men ervan spreken.
Vandaar de commotie, toen mijn kleinzoon opeens hard aan het huilen was; vader kwam aangesneld, ikzelf dus ook, evenals een buurvrouw en de moeder was, nog nat van het baden, ook al gekomen. Gelukkig was het kereltje gauw gekalmeerd. Als een baby huilt, wordt alles in het werk gesteld om het weer rustig te krijgen. Huiluurtjes zijn onbekend.


 

 

Categorieën: Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Vaders en dochters – foto (juni 2018)

Vaders en hun dochters. Toelichting overbodig !

121212


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

100 jaar (oma) en 10 dagen (baby) (30 maart 2018)

Vervolg op mijn bericht van 25 maart: link

Op de foto hieronder is de baby (inmiddels 10 dagen oud) van mijn zoon op schoot bij de oude Oma; mijn zoon is een kleinzoon van Oma. Oma’s leeftijd nadert de 100 jaren. Zij woont in het huisje naast mijn huis. Zij woont nog zelfstandig, dwz. ze kookt nog zelf, doet de was en veegt het terras van het huisje schoon. Een paar kleinkinderen en 4 kinderen wonen ook dichtbij Oma.
Oma komt nu veel langs bij haar kleinzoon om de baby te zien en te wiegen. Uiteraard komt zij nooit ongelegen.
Oude mensen wonen zelfstandig zolang het kan. Kan het niet meer, dan trekken ze in bij een van de kinderen of kleinkinderen. In mijn regio zijn geen bejaardentehuizen; het is niet meer dan vanzelfsprekend, dat de oudjes bij hun (klein)kinderen intrekken, als de tijd daar is. Zorgen voor oude ouders is een plicht vanuit de Koran.
Ik denk, dat vele oudjes in Nederland jaloers zijn op deze Oma, die geen eenzaamheid kent, en voor wie gezorgd zal worden als zij het niet meer kan. Overigens is de Ouderenzorg geen onderwerp voor de regering van Indonesie; de burgers nemen hun verantwoordelijkheid, al eeuwen lang. Niemand die eraan denkt de ouders naar een bejaardentehuis te brengen, zo die er al is.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , | Een reactie plaatsen

Vervolg bevalling (25 maart 2018)

Buurvrouw met de baby

Vervolg op mijn bericht van 22 maart 2018, (zie link).

Gisteren namiddag is de moeder (vrouw van mijn zoon) met de baby na 4 dagen ziekenhuis-opname, weer thuis gekomen. Zij was herstellende van een Caesar-operatie.
Moeder en baby maken het goed. Al gauw kwam de aanloop uit de buurt op gang. Werkelijk iedereen moest de baby “gendong” (wiegen op de arm), zeer gebruikelijk hier. De baby sliep onder dit gendong gewoon door.
Zoals ik al eerder schreef, wordt de baby niet 1 seconde alleen gelaten; het groeit op temidden van alle mensen in de omgeving en slaapt in de nacht bij de ouders. Privacy komt niet voor.
De verzorging en het groot brengen van de baby gebeurt volgens eeuwenoud “recept”; wat  de moeders en de oma’s hebben gedaan, wordt als het ware gecopieerd. Enig gepsychologiseer is niet aan de orde. Het resultaat van deze opvoeding: een volwassen en zeer plezierige jeugd.

Overigens, de kosten van 4 dagen opname van de moeder, incl. de operatie, medicijnen en verzorging waren omgerekend ongeveer 700 euro. Dit alles is betaald door de BPJS.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , | Een reactie plaatsen

Geboorte kleinzoon (22 maart 2018)

De pasgeborene plm 4 uur na de bevalling

In mijn bericht van 18 jan. 2018 (zie linkvertelde ik over de zwangerschap van de vrouw van mijn zoon.
Inmiddels is de bevalling achter de rug. Gisterennacht diende de bevalling zich aan en reed men naar de “Bidan” (vroedvrouw) in de desa. Deze vertrouwde de zaak niet en liet de moeder (en vader) met een ambulance naar het ziekenhuis in Jember brengen. Daar werd al snel besloten tot een operatieve ingreep, de keizersnede. Een gezond jongetje kwam ter wereld; de moeder heeft de operatie goed doorstaan en moet ongeveer 4 dagen in het ziekenhuis verblijven, daarna mag zij naar huis.
De nageboorte is door de vader mee naar huis genomen, en buiten bij een buitenmuur begraven. Tijdens de avond en de nacht brandt daar een lamp. De namen voor het jongetje worden gegeven ruim een week, of wat later, na de geboorte tijdens een islamitische gebedsdienst thuis.
Het KTP ziekenhuis in Jember (een ziekenhuis van het leger), waar moeder werd geholpen, heeft een aparte kinderafdeling, waar operatieve ingrepen (onder meer keizersnedes) plaats vinden.
Het is op die afdeling een drukte van belang. Ik schreef al eerder, dat het belangrijk is, dat de patient wordt “bijgestaan” in het ziekenhuis door familie en/of vrienden. Het verplegend personeel doet slecht de medische handelingen//verzorging.
Voor de patientenkamers op de gangen is veel ruimte, die wordt ingenomen door familieleden of vrienden. Deze nemen kleden mee om op te liggen, kussens, dozen met kleren, stapelpannen met eten en meer. Daar wordt ook geslapen en gewaakt. En ondertussen wordt de patient verzorgd door de aanwezigen. Het is een zeer aandoenlijk tafereel, deze belangstelling/begeleiding door familie en vrienden.
Vlak buiten het ziekenhuis zijn uiteraard vele warungen, waar men voor alles en nog wat terecht kan.

Is de moeder eenmaal thuis, dan blijft zij onder controle van de Bidan. De praktische “begeleiding” van de moeder  wordt gedaan door de ervaren moeders uit de familie of uit de buurt. Er is geen enkele instelling, die zich bezig houdt met de begeleiding van de jonge moeders; dit is ook helemaal niet nodig, want de oudere moeders hebben veel ervaring.

Een aparte kinderkamer thuis is er niet. De kinderen slapen tot hun 8-9ste jaar bij de ouders. Het is ondenkbaar hier, dat pasgeborenen ook maar 1 seconde alleen worden gelaten. In Nederland worden pasgeborenen gedwongen om alleen in een kamer te slapen, eventueel voorzien van audio-en/of andere apparatuur. Gaat dat moeizaam, of is de jong geborene bang (huilt veel), dan komt er een heel circus op gang van gespecialiseerde hulpverleners (al of niet met voortgezette opleiding, applicatiecursussen, trainingen en wat er zoal is) om zich te buigen over dit “probleem”, dat in feite helemaal  geen probleem is: het jonge kind wil niet alleen gelaten worden, een volstrekt begrijpelijke zaak. Een natuurlijke behoefte van het jonge kind, om in de donkere nachtelijke uren niet alleen gelaten te worden, wordt in de kiem gesmoord. U ziet, ik ben het absoluut niet eens met deze scheiding van jonge kinderen en hun ouders.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Baby (20 mei 2016)

Ongeveer 2 maanden geleden heb ik bericht, dat de dochter van mijn achterbuurvrouw was bevallen van een dochter.  De bay was op tijd geboren, maar onder gewicht, 2,6 kilo.

Inmiddels zijn 2 maanden verstreken, de baby maakt het zeer goed en ziet er ook erg goed uit.
De wijze, waarop men hier met pasgeborenen omgaat, is wel heel verschillend van Nederland.
Het meest opmerkelijke is, dat de baby NOOIT alleen is; ik heb het al eerder vemeld. De meeste tijd brengt de baby door in de selendang. Meestal bij de moeder, maar ook bij een van de buurvrouwen of anderen, die langskomen. In de selendang kan de baby gewiegd worden. ’s Nachts slaapt de baby bij de ouders.
De eerste maand werd de baby ’s ochtends en in de namiddag door een (professionele) Ibu gewassen, bepoederd en vervolgens helemaal ingepakt, de armpjes langs het lichaam. Alleen het gezichtje was vrij. Dit ingepakt zijn duurt ruim een uur, daarna krijgt de baby gewone kleertjes aan.
De baby drinkt moedermelk; zij wordt gevoed waar iedereen bij is. Een volstrekt natuurlijk gebeuren; in Nederland worden hier vraagtekens bij gezet, heb ik gelezen; niet iedereen wil getuige zijn van het geven van borstvoeding. Pas na ongeveer 5 maanden gaat men over op andere voeding.
Als de baby aanstalten maakt om te gaan huilen, dan wordt alles in het werk gesteld, om dat te stoppen: iemand anders neemt de baby in de selendang over, of er wordt voeding (moedermelk) aangeboden, of er wordt gezongen.
Huiluurtjes zijn hier onbekend, huilende baby’s zijn “kasian”.
De moeder is dus dag en nacht met de baby bezig. De baby wordt letterlijk volgestopt met affectie en aandacht. Toch kan de moeder wel weg zo nu en dan, er is altijd iemand, die de zorg voor de baby overneemt.

Een jongen of een meisje. Ik merk hier geen verschil in voorkeur. Alle vaders en moeders zijn blij en trots. Wel wordt gezegd, dat jongens “nakal” zijn (ondeugend). Ik heb ook de indruk, dat bij meisjes meer discipline is, dan bij jongens.
Als de baby wat ouder is, vanaf 2 jaar, dan gaan veel vaders aan het einde van de middag een ommetje rijden in de buurt op de motor, met het kind voorop. Met meisjes evenzeer als met jongens.
Vanaf ongeveer 2/3 jaar wordt het kind steeds meer losgelaten. Is het 6 jaar, dan is het al bijna een kleine volwassene. Op die leeftijd maakt het ook alles mee, wat gebeurt . Overlijden, ziekte en meer. Kinderen worden niet weggehouden van “nare” gebeurtenissen.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Kinderen opvoeden (26 nov. 2015)

Sinds ik in de desa woon, zijn er in mijn buurtje een aantal kinderen geboren; ze zijn nu 2,5 – 5 jaar oud. Elke dag zie ik de kinderen spelen en met elkaar en anderen omgaan. Ik heb dus goed kunnen volgen, hoe de opvoeding is verlopen, en nog verloopt.

Het opvoeden van kinderen is de taak van de moeder. Vader werkt  om geld te verdienen, moeder bestiert het huishouden en doet de opvoeding van de kinderen. Bij de opvoeding van kinderen blijft de vader op de achtergrond.

Wat mij in de eerste plaats het meest opvalt is, dat kinderen tot ongeveer 2 jaar NOOIT alleen worden gelaten. Zij brengen een groot deel van de dag door in de selendang bij moeder. ’s Nachts slaapt het kind altijd bij de ouders. Dus een “gedwongen” alleen slapen in een kamertje (zo mogelijk voorzien van audio-visuele middelen om het kind op afstand te zien en te horen) is er niet bij. Kinderen slapen bij hun ouders tot ongeveer hun 8e jaar.

In de tweede plaats valt mij op, dat er geen vaste etenstijden zijn. Als het kind aangeeft honger te hebben, of de moeder denkt, dat het kind honger heeft, loopt zij met een bord achter het kind aan, en probeert dan een met een lepel (of met de hand) wat eten in de mond te doen. Eten als sociaal gebeuren zoals in nederland (’s avonds gezamenlijk eten en met elkaar praten) is hier niet. Als volwassenen eten, gebeurt dat in stilte.

In de derde plaats valt op, dat er op geen enkele wijze druk wordt gelegd op kinderen. Een kind bestraffend of belerend benaderen, is er niet bij. Iets verbieden is er ook niet bij. Straf krijgen de kinderen hier niet. Dat betekent niet, dat het kind altijd zijn zin krijgt. Soms wil het iets, dat niet mag of kan. Een enorme gehuil volgt dan, waarbij de ouders het kind op alle mogelijke manieren trachten af te leiden. Lukt, dat niet, dan wordt het kind op de grond gezet, totdat de huilbui voorbij is (en dat is vaak al heel snel).
Wel wordt het kjnd van jongsafaan geleerd, met de juiste hand (= de rechter) iemand de hand te geven.
Kinderen maken alles mee wat er om hen heen gebeurt. Van een overlijden van een familielid of buurman/vrouw, tot een ongeluk opstraat. Ellende wordt niet voor het kind verborgen. Indertijd overleed een buurman; volgens de Adat wordt het stoffelijk overschot (vaak naast het huis) gewassen en in witte doeken gewikkeld. Kinderen staan hierbij op de voorste rij. Het “tere kinderzieltje, dat moet worden beschermd”, kent men hier niet.

Vanaf ongeveer het tweede jaar zie je de kinderen steeds vaker alleen voor het huis spelen. Vaak met een ander kind uit de buurt. Weer wat later koopt het kind zelf een zakje snack of limonade bij de toko, die dichtbij huis is.
Geen druk wordt gelegd op de kinderen. Vaste tijden om te gaan slapen, zijn er niet echt. Er wordt geslapen, als  het kind moe is.

Rond het vierde levensjaar gaan de kinderen naar de TK, de kleuterschool. Aanvankelijk 1 of 2 maal per week 2 uur; later elke dag. Als het kind een keer niet wil, geen probleem, dan blijft het thuis.
Dit is ook de leeftijd, waarop de kinderen wel eens een grote mond hebben naar de ouders, als ze hun zin niet krijgen. Ook dit wordt niet bestraft, de ouders trekken zich er gewoon niets van aan, gaan door, met waar  ze mee bezig waren.

Als ze eenmaal 6-7 jaar zijn, dan worden het al jong-volwassenen. Ze gaan naar de Lagere School, de SD.
Kinderen en studenten hebben een schooluniform. Verplicht.
In Nederland ga je naar school om jezelf te zijn; dit is een groot goed, zo heb ik meermalen uit verschillende (discussie)programma’s op TV kunnen opmaken. Jezelf zijn: zeggen, wat je denkt en doen, wat je zegt. Of het nu beledigend is voor anderen of pijnlijk of ongemakkelijk, het maakt niet uit.
Dit is toch wel wezenlijk anders in Indonesie, waar geleerd wordt (op school, door de Adat, door de ouders) om in harmonie met elkaar te leven. In Indonesie genieten onderwijzers groot respect.
Na schooltijd is het de hele dag buiten spelen. Veel kinderen kunnen al een eitje bakken of een zakje mie bereiden. De grote mond is verleden tijd. Ze worden hulpvaardig als het moet. En ze maken het leven volop in al zijn facetten mee (ziekte, dood, ongeval, echtscheiding).
Ze passen ook op hun jongere broertje of zusje, als het nodig is.
Ruzies tussen kinderen heb ik niet meegemaakt, wel wat bedekte confrontaties, die snel weer voorbij zijn.
Ouders spelen slechts op de achtergrond een rol. Het is hun taak, om het de kinderen zo aangenaam mogelijk te maken; totdat ze eenmaal het huis uit gaan om te werken of om een gezin te stichten.

Speelgoed hebben de kinderen hier bijna niet. Een enkel oud autootje, of popje, en dat is het wel. Kinderen spelen met elkaar, soms is er een bal en kan er gevoetbald worden.

In mijn desa bestaat geen puber-probleem. De jeugd is buitengewoon plezierig en behulpzaam. Geklier, vervelend bij elkaar klitten, grote mond, het is onbekend hier, gebeurt gewoon niet.
Doch over deze leeftijd een andere keer meer.

 


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , , , | Een reactie plaatsen

Verjaardagsfeest (12 maart 2015)

Het zoontje van de Ibu van mijn huishouden is vandaag jarig. Hij is 9 jaar geworden.
Voor het eerst heeft de moeder een verjaardagsfeest georganiseerd. Vroeger was er geen geld voor.
Het was een echt indonesisch feest, erg formeel en vriendelijk, maar de sfeer zat er goed in.
Er waren ongeveer 40 kinderen (van 6-10 jaar), de meesten met hun moeder. Er was tijdens het feest geen enkele vader; vaders hebben overdag hun eigen activiteiten. Het feest heeft ongeveer 2 uur geduurd.
De kinderen zagen er op hun mooist uit, mooie kleren en goed gekapt. Elk kind had een kadootje bij zich. Alle kado’s worden ongeopend op een tafel gelegd, en worden pas geopend, als iedereen vertrokken is. Bij de kado’s is een briefje van de gever.
Nadat alle kinderen er waren, werden wat snacks uitgedeeld, waarna werd begonnen met een korte toespraak van de moeder, die het feest leidde en die de toespraak beeindigde met een kort gebed. Daarna sprak kort een dochter van de Ibu, ook zij sloot af met een kort gebed.
In de toespraken wordt bedankt voor ieders komst, men verontschuldigt zich voor de povere ontvangst (helemaal niet pover !). En men hoopt op Allah’s zegen voor dit feest. In Indonesie geen bijeenkomst zonder toespraken; jong en oud kunnen dit, het wordt al vroeg geleerd.
Hierna wordt de jarige toegezongen, vervolgens wordt de taart aangesneden en de stukken verdeeld.
Hierna wordt er gezongen, en proberen sommigen wat te dansen. Ook werden balonnen doorgeprikt, waaarin een briefje met een vraag om te beantwoorden zat.
Tenslotte krijgt iedereen (ook de moeders) een bord “soto”, waarna men weer vertrekt. Soto is rijst, met kippebouillon, kleine stukjes kip (nog geen halve eetlepel) en tahu/tempe, een paar kleine stukjes gekookte aardappel en een schijfje tomaat / komkommer en kroepoek. Aan deze soto is sinds gisteren gewerkt. Kip moet gekookt, gebakken en klein gesneden worden, evenals tempe en tahu en andere ingredienten. De bouillon vergt ook de nodige aandacht. Tot gisterenavond zijn 6 dames vanaf de middag er mee bezig geweest. Er moest soto zijn om 70 borden te vullen.
Opmerkelijk is, hoe rustig een en ander verloopt. Geen schreeuwende, gillende of rennende kinderen. En toch vrolijk en veel plezier. Ook onder elkaar zijn de kinderen respectvol. Naar de moeders toe zijn zij zeer beleefd. Moeders staan in hoog aanzien hier. Men komt slechts in het paradijs via de moeder, wordt gezegd.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Omgangsvormen | Tags: , , , , , , | Een reactie plaatsen

Kinderen

Kinderen aan het spelen naast mijn huis

Inmiddels zijn ook hier de feestdagen achter de rug, en herneemt het dagelijkse leven weer zijn loop.
Tijdens de feestdagen waren veel kinderen, die elders wonen en werken (bv. Bali, Surabaya) thuisgekomen in de ouderlijke woning. De meeste van die kinderen zijn al getrouwd en hebben kinderen, die dus ook zijn meegekomen.
Ik blijf me nog steeds verbazen over hoe kleine kinderen hier worden opgevoed. Kinderen tot ongeveer 2 jaar zijn nooit (ook niet eventjes) alleen. Steeds zijn ze in de selendang van de moeder (of een ander: buurvrouw, oma). Kinderen ’s nachts alleen laten slapen is er niet bij; daar wordt helemaal niet aan gedacht. Men vindt het bijna kindermishandeling, als een kind alleen in een donkere kamer moet slapen.
Eind van de middag gaan de vaders met hun kleine kinderen een ommetje maken op de brommer, even de straat op en neer rijden.
De timmerman, die even langs komt, de buurman, en wie dan ook, die even langskomt, wil het kind even op de arm hebben.
Huilen is er zelden bij; maakt het kind aanstalten om te gaan huilen, dan wordt gauw een koekje gehaald, of wordt het kind afgeleid. Een kind iets verbieden is er niet bij; het wordt afgeleid.
Kinderen worden niet gedwongen tot wat dan ook. Wel wordt bv. het gaan zitten of lopen gestimuleerd.
Al met al worden kinderen hier in elk geval  de eerste 2 jaar van hun leven volgepompt met affectie; niet alleen van de ouders, maar eigenlijk door iedereen. Kinderen zijn buitengewoon welkom; over kinderen krijgen wordt niet nagedacht. De ouders proberen het kind een zo gelukkig mogelijke jeugd te geven (tot aan het huwelijk); als de ouders oud zijn, zorgen de kinderen op hun beurt voor de ouders. De participatie-samenleving bij uitstek !
Een enorm verschil met Nederland, waar de Jeugdzorg een miljarden euro’s verslindende zaak is; met talloze opvoedkundigen, specialisten, meldpunten, agogen, stuurgroepen, opvangcentra, begeleidingsinstanties en ga zo maar door, met voor de medewerkers natuurlijk navenante salarissen.
Niets van dit alles hier. Kinderen groeien rustig op, beschermd door de ouderen en zonder enige dwang. Ook op de eerste schoolgang later rust geen dwang. Wil het kind een dag (of 2 dagen) niet, geen probleem, dan blijft het gewoon thuis.
Ik heb al meermalen de loftrompet gestoken over de jeugd (tot zo’n 20 jaar) hier. Buitengewoon vriendelijk, behulpzaam, beleefd, vooral naar oude mensen. Ook hier in de desa zijn hangjongeren; die houden zich ’s avonds op in lege bushokjes, bepaalde warungen en zo. Ze kletsen wat met elkaar, zijn druk met hun mobieltjes, roken wat. Ik ga er graag soms eventjes bijzitten. Vervelend gedrag ? Nooit. Vernielingen, baldadigheid ? Nooit. Te mooi om waar te zijn ? Absoluut niet.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , , , , | Een reactie plaatsen

Kinderen opvoeden

Het wassen van de voeten van moeder is een van de hoogste betuigingen van respect

Kinderen hebben in Nederland (en ander europese landen) veel verplichtingen gedurende de dag. De belangrijkste verplichtingen zijn wel de volgende: op tijd opstaan, op tijd naar school, huiswerk maken, op tijd naar bed, kamer opruimen, op tijd zijn voor het eten. Heel veel kinderen hebben daarnaast nog vele andere verplichtingen, zoals lidmaatschappen van clubs, sporten en meer.
Naast de vele  verplichtingen is er veel te doen omtrent straffen van kinderen (een dag thuis blijven bv.) als ze ondeugend zijn geweest.
Kinderen hier op Java hebben geen verplichtingen, er wordt op hen geen dwang uitgeoefend iets te doen. Kinderen gaan slapen als ze moe zijn, eten als ze trek hebben. Vaak zie ik moeders met een bord eten achter de kinderen aanlopen, om ze tijdens het spelen een hap eten te geven.
De ouders van mijn buurjongetje gaan pas slapen, als hij (3 jaar) moe is van het spelen.
Het belangrijkste, wat de kinderen hier geleerd wordt, is respect te hebben vooor ouderen. Daarnaast wordt er lichte druk uitgeoefend om ze naar school te krijgen. Straffen is hier niet aan de orde. Kinderen dwingen iets te doen of te laten is er hier niet bij.
De kinderen moeten een zo aangenaam mogelijke jeugd krijgen, vindt men hier.
Een lastige puberleeftijd is hier niet, en ik hoor ook niemand erover. De lastige leeftijd hier is van 5 – 8 jaar.
Veel ouders in Nederland hebben hoge verwachtingen van hun kinderen, hetzij op sportief gebied, scholing of anders. Er ligt een druk daar op kinderen om te presteren. Hier geen druk op kinderen, een aangename jeugd moeten ze hebben.
Over het opvoeden hier heb ik al meerdere malen met mensen uit Europa gesproken. Zij zien die vrijheid van de kinderen hier met zeer gemengde gevoelens aan. Vaak ook de opmerking / verzuchting: “zo komt er van die kinderen later weinig terecht”.
Ook ik heb aanvankelijk met gemengde gevoelens gekeken naar deze manier van opvoeden. Maar het resultaat van deze opvoeding heeft mij overtuigd van het gelijk van de mensen hier wat betreft opvoeden.
Ik heb nergens een prettigere jeugd meegemaakt dan hier in Indonesie. De jeugd is uiterst behulpzaam voor ouderen en de ouders, ze heeft ook werkelijk respect voor ouderen, ik maak het dagelijks mee. Ik ben op elk moment van de dag veilig.
Vanaf 10 jaar zijn de kinderen al bijna zelfstandig. Onderscheid kinderen – volwassenen is hier niet sterk, kinderen zijn in feite al jonge volwassenen.
Het beroven van ouderen, huizen binnendringen, het gebeurt hier niet.
De ouders steunen de kinderen (ook financieel indien nodig) zolang zij kunnen, ook als ze getrouwd zijn. Komen de ouders in de problemen, of kunnen ze niet meer alleen wonen, dan nemen de kinderen de ouders in huis en zorgen voor ze.
Het idee, om de ouders naar een tehuis te brengen, is hier te gruwelijk voor woorden.
Het respect voor ouderen ziet men in veel culturen. Onder meer Chinezen staan bekend om hun respect voor oude mensen. Ik wordt er niet vrolijk van, als ik (op TV) zie en lees, hoe het met zeer veel ouderen vergaat in Nederland. Een totaal ander beeld van ouder worden in Indonesie.
Het respect voor ouderen wordt in de Koran ook bepleit: Sura 17: als je ouders op oude leeftijd wel eens lastig worden, ga dan niet op ze fitten, maar wees vriendelijk, ze hebben jou gebaard.
Zoals overal ter wereld loopt het hier ook wel eens anders, hoewel ik het nog niet heb meegemaakt. En de grote steden hebben hun eigen problemen, straatkinderen, jongens, die de straten onveilig maken en zo. Maar dat is niet het algemene beeld.

Respectvolle begroeting van moeder. Het kussen van de voeten van moeder gebeurt door alle kinderen, ongeacht hun rang en positie in de samenleving. Zelfs een generaal kust de voeten van moeder.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen, Omgangsvormen | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Blog op WordPress.com.