Mijn kleinzoon
In de desa leeft men met elkaar. Je terugtrekken voor een dag of een middag om even alleen te zijn komt hier niet voor. Ik heb er al meermalen over geschreven.
Dit niet-alleen-zijn wordt met de paplepel ingegoten. Ik heb het vanmiddag weer eens meegemaakt.
Ik werd aan het einde van de middag, toen ik even aan het rusten was, opgeschrikt door enorm gehuil van mijn 4,5 maanden oude kleinzoon. Ik heb hem nog nooit horen huilen, het is een vrolijk ventje, dus ik ben meteeen naar de kamer gegaan om te kijken wat er aan de hand was. Ook de vader kwam toegesneld en een buurvrouw ook.
Wat bleek: toen het kereltje sliep, is de moeder zich gaan baden, maar tijdens het baden werd het kereltje wakker en ontdekte, dat er niemand in de kamer was. Met als gevolg een enorm gehuil, een boos mannetje.
Ik schreef het al eerder, baby’s worden hier NOOIT alleen gelaten. 24 uur per dag is het in gezelschap van anderen, het meest van de ouders. Gaat de moeder boodschappen doen, dan gaat de baby mee in de selendang, gaan de ouders ergens op bezoek, dan gaat de baby mee in de selendang, wil de baby slapen, dan is de moeder naast de baby op bed. De baby bij anderen achterlaten, komt niet voor, schande zou men ervan spreken.
Vandaar de commotie, toen mijn kleinzoon opeens hard aan het huilen was; vader kwam aangesneld, ikzelf dus ook, evenals een buurvrouw en de moeder was, nog nat van het baden, ook al gekomen. Gelukkig was het kereltje gauw gekalmeerd. Als een baby huilt, wordt alles in het werk gesteld om het weer rustig te krijgen. Huiluurtjes zijn onbekend.
Oost Java Info 