Het aantal nieuwe gevallen neemt een klein beetje af voor heel Indonesie. Het is afwachten, of deze trend zich doorzet.
Aantal nieuwe gevallen laatste 5 dagen voor heel Indonesie:
16 okt. 4320
17 okt. 4301
18 okt. 4105
19 okt. 3.373
20 okt. 3602
Aantal nieuwe gevallen laatste 5 dagen voor regio Jakarta:
16 okt. 1045
17 okt. 974
18 okt. 971
19 okt. 926
20 okt. 964
————————————————————————————————————–
Tanah Abang – Jakarta
Inmiddels is het regenseizoen aangebroken. Dit is bevestigd door het BMKG (het indonesische KNMI) en het is te merken.
De afgelopen dagen veel bewolking en regen. Nog geen tropische buien, maar wel gewone (soms langdurige) regenbuien. De zware tropische buien komen gewoonlijk in de maanden november, december en januari.
Ook mijn weer-apps geven aan, dat er veel bewolking en regen op komst is.
Het BMKG heeft bekend gemaakt, dat het weer in Indonesie tot februari 2021 in het teken staat van ”El Nina” (inderdaad El Nina en niet El Nino). Dagelijks geeft het BMKG waarschuwingen af voor felle regenbuien, harde wind of hoge golven in verschillende delen van Indonesie.
Hoe anders was de situatie een jaar geleden. Toen was er een ware hittegolf rond deze tijd met veel droogte, en helemaal geen regenseizoen; dat begon pas in januari van dit jaar.
In Jakarta en vooral op west Java zijn er weer de nodige ”banjirs”.
Mijn buurt in de desa is erg veilig; er zijn geen rivieren in de buurt, die kunnen overstromen en geen heuvels, dus geen aardverschuivingen.
Er zijn wel delen van de desa, die tijdelijk onder water komen.
Tijdens en na de regen is het aangenaam koel, koud volgens de desa-bewoners.
——————————————————————————————————————–
Er is een actuele update omtrent corona in Indonesie dd. 19 okt. 2020: klik hier
Het aantal nieuwe gevallen voor heel Indonesie is wat afgenomen: vandaag 3373 nieuwe gevallen.
Ook in Jakarta wat minder nieuwe gevallen vandaag: 926.
Het is nu nog te vroeg om de beoordelen of deze trend (afname nieuwe gevallen) door zet.
Op 22 augustus waren in heel Indonesie dagelijks 1600-2200 nieuwe gevallen.
Volgende update: donderdag 22 oktober 2020
Vandaag in Jember-stad een “nasi campur” gegeten in een uiterst eenvoudige warung.
De campur bestond naast (uiteraard) rijst, uit een eetlepel groenten, paar gebakken mini-visjes, kleine stukjes tahu, geraspte kokos, kleine stukjes kroepoek, eetlepel nangka-groenten, een gefrituurd maiskoekje en nog 2 onduidelijke ingredienten. Vlees was er niet bij.
Deze maaltijd was zeer smakelijk en koste mij 40 eurocent (rp 6000).
—————————————————————————————————————–
Zaterdag en zondag vindt het huwelijk plaats van mijn buurjongen Opung. Opung woont met zijn moeder en grootmoeder in het huis naast mijn huis.
Reden voor mij om even een paar dagen naar een hotel in Jember-stad te gaan. Waarom ? 2 Dagen en 2 nachten staat een enorme geluidsinstallatie op 4 meter van mijn slaapkamer, die oneindig veel decibellen produceert. Daarom ben ik er even niet.
Wel ga ik zondagmiddag mijn opwachting maken, maar keer dan ’s avonds weer terug naar Jember-stad.
Vanaf woensdag wordt er achter mijn huis gewerkt aan het eten, dat de gasten zaterdag en zondag krijgen. Een aantal vrouwen uit mijn buurt komt meehelpen.
Woensdag werd besteed aan het hakken, klein snijden, fijn stampen en meer van de groenten.
Donderdag wordt verder aan de groenten gewerkt en wordt de kroepoek gebakken.
Vrijdag zijn de vleesgerechten aan de beurt en het afmaken van de andere gerechten.
Ook moeten de “berkats” gemaakt worden; iedere gast gaat weer naar huis met een berkat, doorgaans een doos met eten en lekkernijen voor het thuisfront.
Biij een huwelijk wordt enorm uitgepakt. De omvang van de feestelijkheden wordt bepaald door de portemonnaie. Zij die geld hebben, laten het huwelijk plaats vinden in een (duur) hotel; de meesten echter doen het thuis met hulp van buren en familieleden.
Een huwelijk is hier een “life-event”; er worden gedurende de 2 dagen van het huwelijksfeest een paar honderd mensen verwacht. Verwacht wordt, dat elke gast een donatie in een enveloppe geeft.
————————————————————————————————————
Indonesie: 260 milj. inwoners, dagelijkse nieuwe besmettingen: plm 4000
Nederland: 17 milj. inwoners, dagelijkse nieuwe besmettingen: bijna 4000 (vandaag).
————————————————————————————————————–
Afval is een zeer groot probleem in Indonesie.
Met name in grote steden bepaalt afval het straatbeeld. Maar niet alleen de hoeveelheid neemt door de jaren toe, ook de samenstelling van het afval verandert. In plaats van alleen organisch afval wordt er steeds meer plastic afval geproduceerd. Het beperkte budget en slechte infrastructuur zijn niet toereikend om deze berg afval te verwerken. Ook zijn er te weinig inzamelingspunten: vaak is dat maar één punt per wijk, dat niet voor iedereen makkelijk bereikbaar is.
Huishoudens hebben dus voor het grootste gedeelte zelf de verantwoordelijkheid om hun afval te verwerken. Terwijl de kwaliteit hiervan per wijk verschilt, zijn de gevolgen echter wel merkbaar voor iedereen. Bij gebrek aan alternatieven, wordt een groot deel van het afval in een rivier gedumpt. Hierdoor raakt het water vervuild en komen er opstoppingen en overstromingen; een probleem waar bv. de stad Semarang mee te maken heeft. Daarnaast wordt een groot deel van het afval door mensen zelf verbrand. Hierbij komen vieze stoffen vrij, die zowel vervuilend als schadelijk voor de gezondheid zijn.
Er zijn nationale initiatieven (met internationale steun) om wat te doen aan het afval probleem, maar een grootse aanpak lijkt het nog niet.
Wel zijn er lokale initiatieven, die wat aan het afval en het schoonhouden van de leefomgeving willen doen. Maar in mijn regio is dat niet het geval.
Hoe is het met het afval in mijn desa ?
In mijn desa en in de desa’s in mijn regio is geen vuilnis-ophaaldienst. Er zijn ook geen plekken, waar je afval naar toekunt brengen.
In de grotere steden is wel een vuilophaaldienst.
Wat doen de desa-bewoners (en ik) met het huis-afval ? Het kan nergens naar toe gebracht worden. Dus wordt het bij huis op een hoop geveegd; en meestal elke namiddag wordt dit afval dan verbrand.
Heel veel afval bestaat uit plastik, plastik zakjes en zakken, plastik flessen, grote en kleine plastik verpakkingen. Men is hier bijzonder scheutig met plastik zakjes. Als ik wat boodschappen doe in de minimarkt, dan gaat de zeep in een plastik zakje, de flesjes drinken in een ander zakje, brood weer in een ander zakje en die kleine zakjes gaan weer in een grote plastik zak.
Als ik in de winkel zeg, dat alles gewoon in mijn tas kan, is de verbazing groot, eigenlijk kan dit niet en moet alles in plastik zakjes.
Rstanten eten, worden op het erf gegooid, waar de vele kippen, katten en ganzen zich er tegoed aan doen.
Zoals gezegd, wordt het huisvuil en huisafval doorgaans elke namiddag bij huis verbrand; daar, waar afval op een braak liggend terrein wordt gegooid, komen mannen langs om vooral de lege plastik flessen te verzamelen; daar krijgen zij statiegeld voor.
Aan de overkant van de straat van mijn huis is zo’n braak stuk terrein. Daar wordt van alles neergegooid. Zo nu en dan gaat de vlam erin. Opmerkelijk is, dat dit afval-terrein geen ongedierten aantrekt. Je zou vooral muizen en ratten verwachten, maar dat is niet het geval. Het stinkt er ook niet.
Hoewel er geen vuil-ophaaldienst is, is mijn desa beaald niet smerig. Bij elk huis wordt in de ochtend en de namiddag geveegd.
Mijn desa-bestuur heeft de laaste jaren veel gedaan voor de desa. Alleen staat afval nog niet op de agenda.
Praktisch zal het een enorme klus zijn, iets te doen aan het afval in mijn (en andere) desa.
Er moeten inzamelingspunten komen waar de burgers het afval naar toe kunnen brengen.
Er moet vervoer zijn om de inzamelingspunten te legen en er moeten plaatsen zijn, waar het afval naar toe vervoerd kan woren.
Er moeten afval-verwerkingsinstallaties worden aangelegd.
En om dit voor elkaar te krijgen, moet er samengewerkt worden tussen de diverse bestuurslagen en dat ligt niet makkelijk in Indonesie.
Ook is er veel geld nodig.
Afval is niet het enige probleem in Indonesie. Om een aantal andere “problemen” te noemen: behoud van het oerwoud op Kalimantan, goede gezondheidszorg voor elke burger, bestrijding van corruptie, fors verbeteren van de infra-structuur, het opkrikken van het niveau van het onderwijs.
Het stuk land, tegenover mijn huis
Wandelen langs de sawah’s achter mijn huis.
Het droge seizoen en het regenseizoen vorig jaar zijn uitzonderlijk verlopen.
Het droge seizoen was tijdens de maand july vorig jaar buitengewoon fris, in de vroege ochtend zelfs koud. Er viel bijna geen neerslag.
Het regenseizoen, dat doorgaans rond oktober begint, bleef uit. Daarvoor in de plaats 3 maanden van uitzonderlijke hitte en droogte. In december een enkele bui, evenals in januari van dit jaar.
Vanaf februari tot en met april van dit jaar een gematigd regenseizoen. Vanaf mei tot nu het droge seizoen, maar wel met regelmatig buien; dus geen echt droog seizoen.
Het is nu eind september en in de loop van oktober is er gewoonlijk de aanloop naar het regenseizoen met regelmatig wat regen. Van oudsher zijn december, januari en februari de maanden met de meeste regen; heel veel tropische stortbuien.
De temperatuur in de middag stijgt nu naar 32-34 C.
De bewolking overdag neemt toe en zo nu en dan valt er een bui. Op west Java en in Jakarta zijn de eerste overstromingen al gemeld. Ook in mijn regio vallen hier en daar al buien.
De avonden en ochtend zijn aangenaam koel.
Het lijkt er dus op, dat het weer zijn gewoonlijke gang heeft dit jaar. Maar ik heb er vaker melding van gemaakt, dat het weer tegenwoordig anders verloopt dan vroeger.
Foto door mijzelf gemaakt (kon niet scherper)
In mijn kamer zijn een paar cicaks. Het zijn schuwe diertjes, die zich ophouden achter mijn kast of achter wat aan de muur hangt. Zo nu en dan rent er een over de muur, waarschijnlijk op zoek naar eten, muggen.
Het zijn volstrekt onschuldige dieren, die geen kwaad doen.
De cicak op de foto is genomen op de muur bij mijn tafel, waaraan ik op de laptop werk (de foto kon niet scherper). Soms staat hij even stil en kijkt naar mij (denk ik). We komen helaas niet nader tot elkaar, hij blijft schuw. Deze cicak is 4 cm lang, het is nog een jong diertje. Volwassen cicaks kunnen 10-15 cm lang worden.
Overdag laten ze zich niet zien, maar vanaf de late namiddag komen ze te tevoorschijn. Overdag en in de avond hoor ik vaak geritsel achter mijn kast, dan zijn de cicaks bezig. In de nacht zijn ze stil.
Cicaks komen overal voor, zowel binnenshuis op de muren als op de buitenmuren. Ze lopen zelden over de grond. Ze zoeken geen contact met mensen; je zult ze dus niet in bed aantreffen.
Professionele foto van een cicak.
Het strand van Kuta nu
Begin van deze maand wilde ik voor een week naar Bali. Ik had daartoe een recente negatieve rapid-test-uitslag nodig en ik diende een uitgebreid online-formulier in te vullen. De gouverneur van Bali wilde weer buitenlandse toeristen toelaten vanaf midden september. Het leek de goede kant op te gaan.
Echter, corona begon op Bali weer toe te nemen en Bali ging weer op slot voor buitenlanders tot minstens het einde van dit jaar. Daarbij lijkt de kans op een lock-down voor Bali reeel.
Een en ander betekent, dat ik mijn reis heb afgezegd. Het risico, dat er een lock-down komt wanneer ik op Bali ben, is groot, waardoor ik voor onbepaalde tijd verplicht op Bali moet verblijven.
Vandaag is bekend geworden, dat de gouverneur van Bali strenge maatregelen heeft afgkondigd. Op vele toeristische plekken zal het aantal bezoekers worden beperkt. Verschillende stadsparken in Denpasar zijn tijdelijk gesloten, waaronder het Renon-veld en het Puputan-veld. Ook voor stranden zullen er beperkingen komen.
Mijn uitje naar Bali gaat dus niet door. Dan maar een lang weekeinde naar Surabaya of bv. Malang, dacht ik.
Ik heb telefonisch geinformeerd naar de corona-protokollen in de hotels. Het beleid in de hotels is, dat extra wordt schoongemaakt en gesproeid; gasten krijgen het ontbijt op de kamer en het restaurant is gesloten.
Ik heb begin juni enige dagen in een hotel in Jember-stad gelogeerd met dezelfde protokollen; niet voor herhaling vatbaar.
Het komt er dus op neer, dat ik gewoon in de desa blijf. Wat het leven leuk maakt, zoals een weekeinde weg, naar een toeristische trekpleister gaan of lokale activiteiten bijwonen, is vervallen.
Van meerdere kanten hoor ik van mensen, die op Bali zijn geweest, zeer trieste verhalen. Duizenden zijn ontslagen, heel veel winkels en restaurants gesloten. Er zijn initiatieven, om de meest getroffenen aan voedsel te helpen. De gouverneur heeft de balinezen al opgeroepen, zich weer toe te leggen op landbouw, om niet afhankelijk te zijn van het toerisme. Maar zeer velen hebben in het verleden hun sawah’s verkocht voor de bouw van vila’s, restaurants en meer.
Corona is de vierde catastrofe, die Bali treft in 20 jaar.
In 2002 waren er de bom-aanslagen in Kuta, waarna het maanden stil bleef op Bali.
10 Jaar geleden was er de wereldwijde financiele crisis, die ook op Bali zijn sporen heeft nagelaten.
In 2018 waren er tijdens de maanden oktober en november grote problemen door de uitbarsting van de vulkaan Gunung Agung.
En nu dus de corona-crisis.
Bijgaand een artikel in de NRC over Bali nu. https://www.nrc.nl/nieuws/2020/09/15/de-toeristen-op-bali-blijven-weg-dan-maar-weer-sinaasappels-telen-a4012052
Impressie van de situatie op Bali
Drukte op de weg bij de lapangan, niet ver van mijn desa.
Van 8-10 september was er een groot vliegerfestival op de “lapangan” (het centrale veld) van mijn naburige desa, Curahcabe. Er waren zeer veel bezoekers; de lapangan ligt aan de weg van Gambirono naar mijn desa; het was zo druk op de weg, dat er slechts stapvoets kon worden gereden.
Het festival was Java op zijn best en authentiek: allemaal vriendelijke mensen, heel veel mensen en volop warungen. Ik vind het steeds bijzonder om tijdens zo een festival te genieten van de mensen en de sfeer.
Wat betreft het vliegeren: het vliegerfestival bestond uit een wedstrijd. Maar ondanks uitleg heb ik niet begrepen, wat de bedoeling was. Ik zag, dat steeds 3 vliegers werden opgelaten, maar eenmaal in de lucht werden ze in ras tempo weer naar beneden gehaald, onder applaus. Het was echter een erg mooi gezicht.
Zoals gebruikelijk waren er weer vele soorten (mobiele) warungen: voor hartige en zoete snacks, drinken, kinderspeelgoed, en meer.
Er was even geen corona, op zich niet goed, maar hou de mensen maar eens tegen.
– Voor foto’s van het Vliegerfestival: klik hier
Beelden van het centrale veld tijdens het vliegerfestival.
.
Tijdens het vliegerfestival van de afgelopen dagen in Curahcabe, vlakbij mijn desa (morgen komen er foto’s / video’s van), zijn er vele soorten snacks te koop, die ter plekke worden bereid. Op de video hierboven is te zien, hoe een “eiersnack” wordt gemaakt. Een ei bakken, een lepel dun beslag erbij en op het laatst wat suiker, jam of wat geraspte kaas erop. Oprollen aan een stokje.
De “keuken” is achterop de fiets gemonteerd.
Op de pasar zijn vaak dit soort mini-bungkussen te koop; meestal mie goreng of nasi goreng, met een klein stukje ei, een pepertje en een stukje komkommer.
De prijs is rp 1000 per bungkus.
Als je 3 van deze bungkussen koopt en je doet er een stukje kip bij, heb je een smakelijke maaltijd.
Verlichte vliegers bij mijn desa
Het leven in de desa gaat gewoon zijn gang ondanks corona. Behalve het feit, dat velen een mondmasker hebben, is er van corona niets te merken.
De pasar is gewoon open elke dag, de boeren zijn aan het werk op het land, de warungen en de kleine bedrijfjes zijn ook gewoon open.
Maar hiermee is ook alles gezegd. Wat het leven leuk maakt, na het werk, is vervallen: geen grootse wandeltochten, geen optredens van lokale artiesten, geen Karnaval, lokale toeristische trekpleisters zijn gesloten, geen activiteiten na 17 augustus (Bevrijdingsdag).
Aan de sfeer in de desa is het echter niet te merken.
Er wordt de laatste 2 weken volop gevliegerd om toch iets leuks te doen. Begin van de avond, als het al donker is, worden vliegers met verlichting opgelaten; tientallen vliegers met lampjes in de lucht, een mooi gezicht. Ook worden in verschillende desa’s wedstrijden voor vliegers gehouden.
Zelf ben ik meestentijds in en bij huis. Ik doe wel mijn boodschappen op de pasar of bij de Indomaret; ik maak tochtjes op de brommer door de omgeving, maar op een of andere manier is het leven saai; het leven is anders dan voor corona.
Twee keer per maand ga ik naar Transmart in Jember-stad. De grote supermarkt van Lippo Plaza is 3 maanden gesloten wegens verbouwing. Transmart is een modern winkelcentrum (2 jaar geleden geopend) eveneens met een supermarkt, die het echter niet haalt bij die van Lippo Plaza.
In juni ben ik enige dagen in een hotel in Jember-stad geweest, ik heb daarvan hier verslag gedaan. Het hotel was prima, maar de sfeer was vrijwel doods; restaurant en lobby dicht, geen ontbijtbuffet, bijna geen gasten. Het is niet voor herhaling vatbaar.
Mijn nederlandse kennis uit Balung (8 km van mijn desa) is eind april naar Nederland gegaan om zijn Kitas-visum te regelen. Dat visum is nu klaar, alleen kan hij niet terug naar Indonesie; en waarschijnliijk gaat het dit jaar ook niet lukken, triest voor hem.
Eind oktober wil ik een weekje naar Bali, Ubud om daar een paar kennissen te ontmoeten. Het is mogelijk voor mensen in Indonesie om naar Bali te reizen; wel moet er een aktuele “rapid-test” zijn en moeten er online formulieren worden ingevuld. Voor buitenlanders is Bali in elk geval tot het einde van het jaar gesloten.
Van desa-bewoners, die recentelijk op Bali geweest zijn, hoor ik alleen maar ellende omtrent Bali. Stille straten, heel veel warungen, winkels en hotels zijn gesloten en duizenden mensen zonder werk.
Heel anders dan in mijn regio, waar, zoals gezegd, weinig te merken is van corona.
Verlichte vliegers bij mijn desa
