Er is een actuele update omtrent corona in Indonesie dd. 25 nov. 2020: klik hier
Volgende update: in verband met mijn reis naar Bali is de volgende update over een paar dagen.
Overzicht verloop nieuwe gevallen in heel Indonesie tot en met 25 november 2020
Centrum van Ubud een paar dagen geleden (foto van internet)
Ik heb besloten om eind deze maand naar Bali te gaan. Een lock-down is niet aan de orde voor Bali.
Ik wil een paar mensen ontmoeten in Ubud en Singaraja, die ik al veel te lang niet heb gezien.
Ik vertrek 27 november.
Het was nog een hele puzzle om uit te zoeken, wat de beste manier van reizen is.
De sneltrein van Jember naar Banyuwangi rijdt slechts op enkele dagen in de week en is vaak volgeboekt. De stoptrein rijdt wel overdag, maar de reis duurt plm 7 uur van Jember naar Banyuwangi en de trein is lang zo komfortabel niet als de sneltrein.
De betere snelbussen rijden nog niet.
Vliegen van Surabaya naar Denpasar kan, maar heeft het nadeel, dat je uren van tevoren op de airport moet zijn. Verder zijn er op de airport veel mensen, zodat de 1,5 meter erg lastig wordt.
Het wordt nu een reis met de auto en met de veerboot.
Ik wordt naar Banyuwangi gebracht met de auto, daar overnacht ik en de volgende ochtend ga ik met de veerboot naar Gilimanuk, waar ik wordt opgehaald door een kennis met een auto, die mij naar Ubud zal brengen.
Ik zal mee moeten nemen een negatieve uitslag van een rapidtest en een gezondheidsverklaring. Die zijn gelukkig in de desa te krijgen.
Verder zijn mondmaskers verplicht en zal ik een ruime voorraad desinfecterende spray en zeep meenemen. De 1,5 meter afstand geldt nog steeds.
Na een paar dagen Ubud vertrek ik met de auto ook voor een paar dagen naar Singaraja (Lovina) en vandaar ga ik weer naar Banyuwangi en de volgende dag naar de desa.
Het is door corona een stuk lastiger om te reizen.
Ik ben erg benieuwd, hoe ik Bali aantreft. Recente video’s van onder meer Ubud en Kuta laten zien, dat het er erg stil is, en dat vele restaurants en winkels gesloten zijn.
Ik zal op dit blog verslag doen.
Er wordt nog steeds veel gevliegerd in de avonduren
Ik heb al meermalen verslag gedaan van mijn leven in de desa onder corona.
Er is inmiddels eigenlijk niets veranderd. De pasar is elke dag open, en ook alle toko’s en warungen in de desa zijn gewoon open.
Er worden mond-maskers gedragen, maar niet massaal.
Tot nu zijn er in mijn desa geen corona-besmettingsgevallen geweest. Dat zal eraan bijdragen, dat men het niet zo nauw neemt met de mond-maskers.
Ik doe gewoon mijn boodschappen op de markt, en in de kleine supermarkten, zoals Indomaret en Alfamaret. Op mijn motor kan ik overal komen.
Verder ben ik veel thuis.
Na het avondgebed rond 18.00 uur wordt er nog steeds veel gevliegerd. Prachtig gezicht al die vliegers met verlichting in de lucht.
Een dagje uit is er nog steeds niet bij, want alle toeristische plekken zijn nog steeds gesloten.
De treinen hebben nog steeds een aangepast schema, evenals de afstands-bussen.
De buitenwereld is ver weg van de desa. Gesprekken over wat er landelijk en in de wereld gebeurt, vinden niet plaats. Het leven in de desa laat zich niet van de wijs brengen door ontwikkelingen elders.
Ook ligt het niet in de aard van de Javaan om te spreken over problemen.
Zo heb ik in de desa nog niemand gehoord over de onrust in Europa naar aanleiding van de jongste aanslagen in Parijs en Wenen.
Door internet kan ik gelukkig op de hoogte blijven van wat zich afspeelt in de wereld.
Ik blijf mij verbazen over de enorme cultuur-verschillen tussen West (Europa) en Oost (Z-O Azie).
Als nederlander onderken ik het grote belang van vrijheid van meningsuiting voor nederland.
Maar na zoveel jaren in Indonesie te hebben gewoond, weet ik, dat onder meer het niet kwetsen van anderen en het respectvol omgaan met anderen een pijler is, waar de indonesische samenleving op rust. Voor Indonesie met zijn honderden volkeren met elk hun eigen cultuur, taal, godsdienst en tradities is stabiliteit van het land van zeer groot belang. Vrijheid van meningsuiting in de zin van het naar hartelust beledigen, kwetsen, kwaad spreken en meer, zal tot zeer grote instabiliteit in Indonesie leiden en is daarom ook niet toegestaan.
Ook in het inter-menselijk verkeer is respectvol omgaan met anderen een uitgangspunt, anders dan in nederland.
Voor nederlanders is dit niet te begrijpen. Nimmer is men respectvol omgegaan met Indonesers in het verleden; indonesiers moesten tijdens de koloniale bezetting slechts geld opbrengen, zodat de nederlanders hun rijkdom konden vergaren. Nederlanders waren meesters in het kleineren van indonesiers. Illustratief is de behandeling van vele vorsten in Indonesie vroeger; velen werden verbannen, afgezet of als vazallen door de nederlanders gebruikt. De trotse sultan van Surakarta op Java, Sri Paku Buwono X, moest als teken van onderdanigheid de nederlandse gezaghebbers een arm geven.
De ultieme vernedering van de trotse sultan, Sri Paku Buwono X; deze moest de nederandse gezaghebber een arm geven.
Een ergere vernedering was niet mogelijk.
Inmiddels is het regenseizoen begonnen, hoewel het in mijn desa er nog rustig aan toe gaat. Op met name west en midden Java is er al veel overlast van het vele regenwater.
Het regenseizoen is ook de tijd van de veelvuldige stroom-uitvallen. Alle elektriciteitsleidingen zijn bovengronds en kunnnen breken als er bijvoorbeeld takken op vallen.
Een stroomstoring duurt gemiddeld 4 uur, maar het kan ook veel langer duren. Niets werkt dan in huis: geen AC, geen water uit de kraan, geen verlichting, geen internet etc.
Stroomuitval kan om de paar dagen voorkomen.
Ik heb daarom begin dit jaar een generator gekocht, die bij stroomuitval aangezet kan worden, zodat er toch stroom in huis is.
Het enige nadeel van die generator is, dat deze erg veel lawaai maakt. Ik heb van de buurtgenoten begrepen, dat ik de generator in de nachtelijke uren beter niet kan gebruiken vanwege de herrie.
Gelukkig vindt de stroomuitval meestal overdag plaats en is er rond 9 uur in de avond weer stroom.
Om toch voorbereid te zijn op nachtelijke stroomuitval, heb ik een paar goede zaklampen gekocht en oplaadbare ventilatoren.
Vele toko’s hebben een ijskast, waarin vele soorten ijsjes en gekoelde dranken. Als de stroomuitval vele uren duurt, kunnen die ijsjes worden weggegooid. Schadevergoeding door het elektriciteitsbedrijf is er niet, dus een grote schadepost voor de toko’s.
Het is geen gebruik hier, dat men zich op het regenseizoen voorbereid; men ziet wel, wat er gebeurt. Ik wil echter wel voorbereid zijn.
Zoals eerder al verteld, is mijn buurtje in de desa een veilige buurt: geen overstromende rivieren en geen land/aard verschuivingen. Andere buurten in de desa kunnen wel onder water komen te staan.
—————————————————————————————————————
Het aantal nieuwe gevallen neemt een klein beetje af voor heel Indonesie. Het is afwachten, of deze trend zich doorzet.
Aantal nieuwe gevallen laatste 5 dagen voor heel Indonesie:
16 okt. 4320
17 okt. 4301
18 okt. 4105
19 okt. 3.373
20 okt. 3602
Aantal nieuwe gevallen laatste 5 dagen voor regio Jakarta:
16 okt. 1045
17 okt. 974
18 okt. 971
19 okt. 926
20 okt. 964
————————————————————————————————————–
Tanah Abang – Jakarta
Inmiddels is het regenseizoen aangebroken. Dit is bevestigd door het BMKG (het indonesische KNMI) en het is te merken.
De afgelopen dagen veel bewolking en regen. Nog geen tropische buien, maar wel gewone (soms langdurige) regenbuien. De zware tropische buien komen gewoonlijk in de maanden november, december en januari.
Ook mijn weer-apps geven aan, dat er veel bewolking en regen op komst is.
Het BMKG heeft bekend gemaakt, dat het weer in Indonesie tot februari 2021 in het teken staat van ”El Nina” (inderdaad El Nina en niet El Nino). Dagelijks geeft het BMKG waarschuwingen af voor felle regenbuien, harde wind of hoge golven in verschillende delen van Indonesie.
Hoe anders was de situatie een jaar geleden. Toen was er een ware hittegolf rond deze tijd met veel droogte, en helemaal geen regenseizoen; dat begon pas in januari van dit jaar.
In Jakarta en vooral op west Java zijn er weer de nodige ”banjirs”.
Mijn buurt in de desa is erg veilig; er zijn geen rivieren in de buurt, die kunnen overstromen en geen heuvels, dus geen aardverschuivingen.
Er zijn wel delen van de desa, die tijdelijk onder water komen.
Tijdens en na de regen is het aangenaam koel, koud volgens de desa-bewoners.
——————————————————————————————————————–
Vandaag in Jember-stad een “nasi campur” gegeten in een uiterst eenvoudige warung.
De campur bestond naast (uiteraard) rijst, uit een eetlepel groenten, paar gebakken mini-visjes, kleine stukjes tahu, geraspte kokos, kleine stukjes kroepoek, eetlepel nangka-groenten, een gefrituurd maiskoekje en nog 2 onduidelijke ingredienten. Vlees was er niet bij.
Deze maaltijd was zeer smakelijk en koste mij 40 eurocent (rp 6000).
—————————————————————————————————————–
Zaterdag en zondag vindt het huwelijk plaats van mijn buurjongen Opung. Opung woont met zijn moeder en grootmoeder in het huis naast mijn huis.
Reden voor mij om even een paar dagen naar een hotel in Jember-stad te gaan. Waarom ? 2 Dagen en 2 nachten staat een enorme geluidsinstallatie op 4 meter van mijn slaapkamer, die oneindig veel decibellen produceert. Daarom ben ik er even niet.
Wel ga ik zondagmiddag mijn opwachting maken, maar keer dan ’s avonds weer terug naar Jember-stad.
Vanaf woensdag wordt er achter mijn huis gewerkt aan het eten, dat de gasten zaterdag en zondag krijgen. Een aantal vrouwen uit mijn buurt komt meehelpen.
Woensdag werd besteed aan het hakken, klein snijden, fijn stampen en meer van de groenten.
Donderdag wordt verder aan de groenten gewerkt en wordt de kroepoek gebakken.
Vrijdag zijn de vleesgerechten aan de beurt en het afmaken van de andere gerechten.
Ook moeten de “berkats” gemaakt worden; iedere gast gaat weer naar huis met een berkat, doorgaans een doos met eten en lekkernijen voor het thuisfront.
Biij een huwelijk wordt enorm uitgepakt. De omvang van de feestelijkheden wordt bepaald door de portemonnaie. Zij die geld hebben, laten het huwelijk plaats vinden in een (duur) hotel; de meesten echter doen het thuis met hulp van buren en familieleden.
Een huwelijk is hier een “life-event”; er worden gedurende de 2 dagen van het huwelijksfeest een paar honderd mensen verwacht. Verwacht wordt, dat elke gast een donatie in een enveloppe geeft.
————————————————————————————————————
Indonesie: 260 milj. inwoners, dagelijkse nieuwe besmettingen: plm 4000
Nederland: 17 milj. inwoners, dagelijkse nieuwe besmettingen: bijna 4000 (vandaag).
————————————————————————————————————–
Afval is een zeer groot probleem in Indonesie.
Met name in grote steden bepaalt afval het straatbeeld. Maar niet alleen de hoeveelheid neemt door de jaren toe, ook de samenstelling van het afval verandert. In plaats van alleen organisch afval wordt er steeds meer plastic afval geproduceerd. Het beperkte budget en slechte infrastructuur zijn niet toereikend om deze berg afval te verwerken. Ook zijn er te weinig inzamelingspunten: vaak is dat maar één punt per wijk, dat niet voor iedereen makkelijk bereikbaar is.
Huishoudens hebben dus voor het grootste gedeelte zelf de verantwoordelijkheid om hun afval te verwerken. Terwijl de kwaliteit hiervan per wijk verschilt, zijn de gevolgen echter wel merkbaar voor iedereen. Bij gebrek aan alternatieven, wordt een groot deel van het afval in een rivier gedumpt. Hierdoor raakt het water vervuild en komen er opstoppingen en overstromingen; een probleem waar bv. de stad Semarang mee te maken heeft. Daarnaast wordt een groot deel van het afval door mensen zelf verbrand. Hierbij komen vieze stoffen vrij, die zowel vervuilend als schadelijk voor de gezondheid zijn.
Er zijn nationale initiatieven (met internationale steun) om wat te doen aan het afval probleem, maar een grootse aanpak lijkt het nog niet.
Wel zijn er lokale initiatieven, die wat aan het afval en het schoonhouden van de leefomgeving willen doen. Maar in mijn regio is dat niet het geval.
Hoe is het met het afval in mijn desa ?
In mijn desa en in de desa’s in mijn regio is geen vuilnis-ophaaldienst. Er zijn ook geen plekken, waar je afval naar toekunt brengen.
In de grotere steden is wel een vuilophaaldienst.
Wat doen de desa-bewoners (en ik) met het huis-afval ? Het kan nergens naar toe gebracht worden. Dus wordt het bij huis op een hoop geveegd; en meestal elke namiddag wordt dit afval dan verbrand.
Heel veel afval bestaat uit plastik, plastik zakjes en zakken, plastik flessen, grote en kleine plastik verpakkingen. Men is hier bijzonder scheutig met plastik zakjes. Als ik wat boodschappen doe in de minimarkt, dan gaat de zeep in een plastik zakje, de flesjes drinken in een ander zakje, brood weer in een ander zakje en die kleine zakjes gaan weer in een grote plastik zak.
Als ik in de winkel zeg, dat alles gewoon in mijn tas kan, is de verbazing groot, eigenlijk kan dit niet en moet alles in plastik zakjes.
Rstanten eten, worden op het erf gegooid, waar de vele kippen, katten en ganzen zich er tegoed aan doen.
Zoals gezegd, wordt het huisvuil en huisafval doorgaans elke namiddag bij huis verbrand; daar, waar afval op een braak liggend terrein wordt gegooid, komen mannen langs om vooral de lege plastik flessen te verzamelen; daar krijgen zij statiegeld voor.
Aan de overkant van de straat van mijn huis is zo’n braak stuk terrein. Daar wordt van alles neergegooid. Zo nu en dan gaat de vlam erin. Opmerkelijk is, dat dit afval-terrein geen ongedierten aantrekt. Je zou vooral muizen en ratten verwachten, maar dat is niet het geval. Het stinkt er ook niet.
Hoewel er geen vuil-ophaaldienst is, is mijn desa beaald niet smerig. Bij elk huis wordt in de ochtend en de namiddag geveegd.
Mijn desa-bestuur heeft de laaste jaren veel gedaan voor de desa. Alleen staat afval nog niet op de agenda.
Praktisch zal het een enorme klus zijn, iets te doen aan het afval in mijn (en andere) desa.
Er moeten inzamelingspunten komen waar de burgers het afval naar toe kunnen brengen.
Er moet vervoer zijn om de inzamelingspunten te legen en er moeten plaatsen zijn, waar het afval naar toe vervoerd kan woren.
Er moeten afval-verwerkingsinstallaties worden aangelegd.
En om dit voor elkaar te krijgen, moet er samengewerkt worden tussen de diverse bestuurslagen en dat ligt niet makkelijk in Indonesie.
Ook is er veel geld nodig.
Afval is niet het enige probleem in Indonesie. Om een aantal andere “problemen” te noemen: behoud van het oerwoud op Kalimantan, goede gezondheidszorg voor elke burger, bestrijding van corruptie, fors verbeteren van de infra-structuur, het opkrikken van het niveau van het onderwijs.
Het stuk land, tegenover mijn huis
Wandelen langs de sawah’s achter mijn huis.
Het droge seizoen en het regenseizoen vorig jaar zijn uitzonderlijk verlopen.
Het droge seizoen was tijdens de maand july vorig jaar buitengewoon fris, in de vroege ochtend zelfs koud. Er viel bijna geen neerslag.
Het regenseizoen, dat doorgaans rond oktober begint, bleef uit. Daarvoor in de plaats 3 maanden van uitzonderlijke hitte en droogte. In december een enkele bui, evenals in januari van dit jaar.
Vanaf februari tot en met april van dit jaar een gematigd regenseizoen. Vanaf mei tot nu het droge seizoen, maar wel met regelmatig buien; dus geen echt droog seizoen.
Het is nu eind september en in de loop van oktober is er gewoonlijk de aanloop naar het regenseizoen met regelmatig wat regen. Van oudsher zijn december, januari en februari de maanden met de meeste regen; heel veel tropische stortbuien.
De temperatuur in de middag stijgt nu naar 32-34 C.
De bewolking overdag neemt toe en zo nu en dan valt er een bui. Op west Java en in Jakarta zijn de eerste overstromingen al gemeld. Ook in mijn regio vallen hier en daar al buien.
De avonden en ochtend zijn aangenaam koel.
Het lijkt er dus op, dat het weer zijn gewoonlijke gang heeft dit jaar. Maar ik heb er vaker melding van gemaakt, dat het weer tegenwoordig anders verloopt dan vroeger.
