Mijn buurtgenoten in de desa

In de laatste aflevering van “Uit het Leven”, deel 7, vertelde ik van mijn verhuizing van Bali naar de desa op oost Java.

Het is het jaar 2013.
David en ik wonen nu in de desa. Een volstrekt nieuw leven begint voor mij in de desa. Nergens ook maar 1 buitenlander te bekennen, geen winkels en restaurants bestemd voor toeristen, niemand, die engels spreekt, geen culturele activiteiten bestemd voor toeristen. In de desa kende ik nog vrijwel niemand.
Daarvoor wel een authentieke javaanse bevolking in mijn regio, die geheel in het teken staat van de landbouw (vrijwel iedereen in mijn desa heeft te maken met de landbouw), bescheiden maaltijden en een sobere levenswijze van de desa-bewoners.

Ik heb een prima kamer, met AC, WIFI en een goed bed. In Ubud had ik geen AC, omdat een fan voor de nacht voldoende was. Maar de desa is veel heter dan Ubud, dat is inmiddels duidelijk geworden.

De verhuizing naar de desa op oost Java zal mijn laatste verhuizing zijn in mijn leven. Zolang als mogelijk is, zal ik zelfstandig leven en wonen. Uiteindelijk zal David (met zijn latere echtgenote, waarover later meer) voor mij zorgen.

Ik woon met David in ons nieuwe huis. Achter ons huis woont de oudere zus van David met haar 3 kinderen. En in het huis rechts van ons woont de oude Oma; zij heeft 6 kinderen. Van deze 6 is er eentje overleden (de moeder van David) en woont een ander op Kalimantan. De overige 4 kinderen (2 zonen en 2 dochters) wonen allemaal in de 4 huizen naast mijn woning. Geen van de kinderen van Oma heeft het breed; ze behoren tot de armen van de desa.

Om de regio te leren kennen, maakten David en ik vele tochtjes met de auto.
De nabije regio (desa en omstreken) wilde ik echter alleen verkennen op de motor. Vooral de tochtjes alleen op de motor waren bijzonder. Vrijwel nergens had men een blanke van dichtbij gezien; kleine kinderen renden angstig weg, als ze mij zagen, of barsten in huilen uit. De volwassenen keken met verbazing naar mij, maar wel vriendelijk. Ik droeg mijn zwarte songkok (hoofddeksel); als ik ergens stopte om bv in een warung wat te drinken of te eten, was een van de eerste vragen, die men mij stelde, of ik ook moslim was. Als ik zei, dat ik moslim ben, werd ik gefeliciteerd.

Al met al een heel andere sfeer dan op Bali, waar de invloed van het toerisme overal merkbaar is. Op Bali is het Hindoeisme prominent aanwezig, op oost Java is de Islam prominent aanwezig. Maar in mijn regio op oost Java zijn ook andere godsdiensten, zoals christenen, boeddhisten en hindu’s; weliswaar zeer kleine minderheden, maar zij hebben hun eigen plaats om samen te komen (kerk, tempel, vihara).

David had al snel zijn oude leven in de desa weer opgepakt, na zijn verblijf met mij op Bali.
Hij heeft hier nog rondgekeken, of er werk voor hem in de regio was. Werk, dat enigermate redelijk betaald wordt, is er vrijwel niet. Ik heb tegen David daarom gezegd, dat ik liever heb, dat hij voor mij beschikbaar blijft, en wat huishoudelijke taken doet. Hij blijft voorlopig financieel van mij afhankelijk. Later, als hij eenmaal getrouwd is, moeten we plannen maken hoe hij zich financieel staande kan houden, als ik er ooit niet meer ben.
Ikzelf moest op oost Java weer een nieuwe invulling aan mijn leven geven. Waar ik op Bali altijd wel in contact kon komen met buitenlanders (nederlanders) voor een gesprek of anderszins, kan dit in mijn desa en regio niet, er zijn geen buitenlanders.
In 2013 ben ik begonnen met 2 blogs; als eerste dit blog (Oost Java Info) en het tweede blog over de koningen en sultans in Indonesie (Sultanaten en koninkrijken in Indonesie).
Dit Sultansblog is inmiddels een groot succes geworden; july 2022 hadden meer dan 3,4 miljoen mensen dit blog bezocht.

Over de toekomst

De komende jaren tot 2021 stond mij nog een en ander te wachten.
Ik zou met David naar Hongkong en Bangkok gaan, en later naar Nederland.
David zou islamitisch trouwen en een jaar later formeel (volgens de wet) trouwen.
David zou zijn eerste kind, een zoontje, krijgen.
Ik zou alleen naar Nederland gaan om mijn flat te verkopen.
Er zou een grote toko gebouwd worden in verband met Davids toekomst.
Over alles later meer.

Tot slot van deze aflevering ik wil even stilstaan bij cultuurverschillen in Indonesie, niet alleen omdat dit mij zeer interesseert, maar ook omdat cultuurverschillen in Indonesie aan de orde van de dag zijn.
In Indonesie zijn er ongeveer 1300 “Suku”, volkeren (groot en klein). Al deze volkeren hebben hun eigen tradities en Adat, die eeuwenoud zijn: eigen traditionele kleding, eigen ceremonies, eigen leiders, eigen religieuze tradities etc. Het is van groot belang, dat al deze volkeren zich gerespecteerd voelen door de overheid en de burgers. Het respect, dat al deze volkeren krijgen, is een waarborg voor een harmonieus samenleven van al deze volkeren in Indonesie.
Een Javaan is ten diepste een Javaan, en een Balinees is ten diepste een Balinees. Aan een toerist of iemand, die slechts tijdelijk op Java / Bali verblijft, zullen de verschillen tussen javanen en balinesen waarschijnlijk grotendeels voorbij gaan. Maar de verschillen zijn groot, later zal ik hier op terug komen.
Op Bali leefde ik min of meer als buitenstaander; ik was niet opgenomen in een gezinsverband. Wel hoorde ik vaak vertellen over de balinese cultuur, zoals de positie van oude mensen, betekenis van het huwelijk, de vele godsdienstige feestdagen etc. Maar ik bleef aan de zijkant staan.
Op Java ben ik wel opgenomen in een gezinsverband, dus ik maak van zeer dichtbij de javaanse cultuur mee: de gewoontes en gebruiken, de manier van omgaan met elkaar, de “do’s” en de “dont’s”. Toch ben ik geen javaan geworden; daarvoor zijn de verschillen te groot. De manier van denken over allerlei zaken, zoals bij persoonlijke problemen, met de buren, met feestdagen, met vriendschappen etc. is geheel anders dan in Nederland. Maar het is buitengewoon boeiend om te leven in een cultuur, die al vele honderden jaren bestaat.

Ik kom vaak in de Indomaret, een verassend complete mini-supermarkt. Er zijn echter geen groenten en vleeswaren te koop, daarvoor moet men op de pasar zijn.