Kinderen

Kinderen aan het spelen naast mijn huis

Inmiddels zijn ook hier de feestdagen achter de rug, en herneemt het dagelijkse leven weer zijn loop.
Tijdens de feestdagen waren veel kinderen, die elders wonen en werken (bv. Bali, Surabaya) thuisgekomen in de ouderlijke woning. De meeste van die kinderen zijn al getrouwd en hebben kinderen, die dus ook zijn meegekomen.
Ik blijf me nog steeds verbazen over hoe kleine kinderen hier worden opgevoed. Kinderen tot ongeveer 2 jaar zijn nooit (ook niet eventjes) alleen. Steeds zijn ze in de selendang van de moeder (of een ander: buurvrouw, oma). Kinderen ’s nachts alleen laten slapen is er niet bij; daar wordt helemaal niet aan gedacht. Men vindt het bijna kindermishandeling, als een kind alleen in een donkere kamer moet slapen.
Eind van de middag gaan de vaders met hun kleine kinderen een ommetje maken op de brommer, even de straat op en neer rijden.
De timmerman, die even langs komt, de buurman, en wie dan ook, die even langskomt, wil het kind even op de arm hebben.
Huilen is er zelden bij; maakt het kind aanstalten om te gaan huilen, dan wordt gauw een koekje gehaald, of wordt het kind afgeleid. Een kind iets verbieden is er niet bij; het wordt afgeleid.
Kinderen worden niet gedwongen tot wat dan ook. Wel wordt bv. het gaan zitten of lopen gestimuleerd.
Al met al worden kinderen hier in elk geval  de eerste 2 jaar van hun leven volgepompt met affectie; niet alleen van de ouders, maar eigenlijk door iedereen. Kinderen zijn buitengewoon welkom; over kinderen krijgen wordt niet nagedacht. De ouders proberen het kind een zo gelukkig mogelijke jeugd te geven (tot aan het huwelijk); als de ouders oud zijn, zorgen de kinderen op hun beurt voor de ouders. De participatie-samenleving bij uitstek !
Een enorm verschil met Nederland, waar de Jeugdzorg een miljarden euro’s verslindende zaak is; met talloze opvoedkundigen, specialisten, meldpunten, agogen, stuurgroepen, opvangcentra, begeleidingsinstanties en ga zo maar door, met voor de medewerkers natuurlijk navenante salarissen.
Niets van dit alles hier. Kinderen groeien rustig op, beschermd door de ouderen en zonder enige dwang. Ook op de eerste schoolgang later rust geen dwang. Wil het kind een dag (of 2 dagen) niet, geen probleem, dan blijft het gewoon thuis.
Ik heb al meermalen de loftrompet gestoken over de jeugd (tot zo’n 20 jaar) hier. Buitengewoon vriendelijk, behulpzaam, beleefd, vooral naar oude mensen. Ook hier in de desa zijn hangjongeren; die houden zich ’s avonds op in lege bushokjes, bepaalde warungen en zo. Ze kletsen wat met elkaar, zijn druk met hun mobieltjes, roken wat. Ik ga er graag soms eventjes bijzitten. Vervelend gedrag ? Nooit. Vernielingen, baldadigheid ? Nooit. Te mooi om waar te zijn ? Absoluut niet.