Berichten getagd met: huwelijk

Huwelijksfoto (30 aug. 2018)

Vandaag was er een huwelijk van een nog jong stel in het 10 km verderop gelegen Balung. Ik was ook uitgenodigd. Men is dol op formele foto’s, foto’s waarvoor wordt geposeerd. Elke bezoeker, of stel, wordt samen met het bruidspaar gefotografeerd; zoals gezegd, formele foto’s met weinig of geen spontaniteit.
Het was een eenvoudig huwelijk, men heeft het er niet breed. Daarom heb ik niet de formele “basofi” gedragen, maar een batikhemd met lange mouwen. Het is niet passend, om teveel op te vallen met de kledij.
Zo moest ik dus ook op de foto met het bruidspaar.


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: | Een reactie plaatsen

Foto-reportage Adat-huwelijk zoon buurman (10 july 2018)

Gisteren en vandaag vond het huwelijk plaats van de zoon van mijn buurman. Deze twee-daagse gebeurtenis verliep geheel volgens de Adat en de Islam, vrij van westerse invloeden en opvattingen.
Het huwelijk duurde 2 dagen, omdat het “echte” huwelijk op de eerste dag plaats vond in Probolinggo, waar de bruid met haar ouders woont.
De tweede dag kwamen bruid en bruidegom naar de desa, waar een grote receptie plaats vond bij het huis van de ouders van de bruidegom, mijn buren dus.
Het huwelijk kan ook meteen plaats vinden in het huis van de ouders van de bruidegom, maar dan moeten de ouders van de bruid haar eerst “verstoten”, een symbolisch gebaar, want de ouders van de bruid maken alles gewoon mee.
Opmerkelijk is, dat blijken van genegenheid (kussen, handen vasthouden en zo) niet voorkomen. Dit is niet alleen zo in Indonesie, maar in heel Zuid-Oost Azie. Een stralend en verliefd bruidspaar zult U er niet aantreffen.

Dag 1 – zondag

Zondag is de bruidegom met een paar vrienden vertrokken naar Probolinggo (3 uur rijden van mijn desa). De ouders van de bruidegom volgden niet, zij hadden het druk met de voorbereidingen van de receptie thuis dinsdag. Het is ook geen gebruik, dat zij mee zouden gaan.
Ik was niet in Probolinggo, dus ik heb daar geen foto’s van.

Dag 2 – maandag

Maandag vond de officiele huwelijksvoltrekking plaats in Probolinggo. Daarna was er een kleine receptie thuis bij de bruid. De ouders van de bruidegom waren dus niet aanwezig.

In de loop van maandagmiddag werd door een bedrijf het erf bij het huis van de ouders van de bruidegom klaargemaakt. Er werden tafels en stoelen gebracht, en het erf werd versierd met kleurige doeken. Ook de onvermijdelijke geluidsinstallatie werd geplaatst (3 meter hoog). Voor de stroom was er een aparte generator. Een huwelijk zonder harde muziek is ondenkbaar.
Na het avondgebed om 18.00 uur was er een gebedsdienst, bijgewoond door tientallen mannen uit de buurt. Deze gebedsdienst werd afgesloten met een “selamatan”, een gezamenlijke maaltijd, bestaande uit een eenvoudige “soto”; de ouders van de bruidegom hebben het niet breed. Bij vertrek naar huis kreeg iedereen een “Berkat” mee, een doos met eten voor thuis (zie foto hieronder).

Dag 3 – dinsdag

Het bruidspaar wordt rond het middaguur verwacht.
De ochtend werd besteed aan het aanbrengen van enige versierselen bij de plaats van de receptie, het erf.
Rond 12.00 uur kwam het bruidspaar, gebracht met 2 busjes, door familieleden van de bruid.
In een selendang gebonden, werd het bruidspaar de woning van de ouders van de bruidegom binnen gebracht. Daar werd plaats genomen op de grond, waar versnaperingen waren.
Hierna kregen de familieleden van de bruid een maaltijd, waarna zij weer vertrokken naar Probolinggo, rond plm 13.30 uur.
Vanaf dit moment konden gasten langskomen voor felicitaties. Aanvankelijk druppelsgewijs, maar na het avondgebed rond 18.00 uur een enorme drukte van langskomende gasten. In de middag kwamen voornamelijk de vrouwen langs, met hun kroost in de selendang. Kinderen, hoe klein ook, gaan overal mee naar toe; ze thuis achterlaten bij een oppas is ondenkbaar. Na het avondgebed kwamen ook veel mannen langs.
Tijdens de receptie zijn er volop versnaperingen en krijgen de gasten een maaltijd. Er worden alleen bekertjes water geserveerd.
De receptie zal duren tot middernacht, waarna de geluidsinstallatie wordt afgezet.

Foto reportage

Maandagochtend: een bedrijf komt tafels, stoelen, versieringen, en de geluidsinstallatie brengen

1 hu z

——————————

Maandagavond, gebedsdienst

1 hu f

————————————

Maandagavond na de gebedsdienst was er de selamatan, waarna ieder een “berkat” meekreeg voor thuis.

1 hu,

—————————————-

Inhoud van de Berkat

1 hu t

————————————

Dinsdagochtend – het maken van versieringen voor de plaats van de receptie

1 hu..

————————————

Dinsdagochtend – het maken van versieringen voor de plaats van de receptie

1 hu.

———————————-

Dinsdagochtend – de versierselen voor de plaats van de receptie zijn klaar

1 hu,.

——————————–

Dinsdag rond 12.00 kwam het bruidspaar aan

1 hu,,.

————————————

De familieleden van de bruid waren meegekomen om de bruid te brengen

1 hu,,.,

————————————

Het bruidspaar wordt de woning van de ouders van de bruidegom binnengebracht

1 hu,h

————————————

Het bruidspaar wordt de woning van de ouders van de bruidegom binnengebracht

1 hu,k

——————————–

Het bruidspaar met familieleden in de gastenkamer van het ouderlijk huis van de bruidegom

1 hu,m

————————————

De receptie

1 huwe


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , | Een reactie plaatsen

Huwelijk dochter van de President (8 nov. 2017)

Vandaag was de tweede dag van het huwelijk van Kahiyang, de dochter van de president van Indonesie, Jokowi, met haar Bobby.
Het huwelijk vond plaats in Solo (Surakarta), het hart van de javaanse cultuur en beschaving. Het was een huwelijk naar de meest verfijnde tradities van Java. De wortels van deze verfijnde cultuur liggen in het oude koninkrijk Majapahit, dat tot de 16e eeuw op Java bestond. Tot op vandaag worden de oude tradities in ere gehouden en is er geen sprake van, dat deze verdwijnen; de javanen houden van hun cultuur.
De vaders van bruid en bruidegom “nikahkan” (doen trouwen) hun kinderen, waarbij de vader (“mantu”) van de bruid de belangijkste is. Anders dan in het Westen, hebben de ouders van het bruidspaar een belangrijke rol tijdens het huwelijk. In het Westen zijn de ouders slechts aanwezigen, zij vervullen geen rol. De belangrijke rol van de ouders tijdens het huwelijk blijkt onder meer uit 2 belangrijke onderdelen van het huwelijk: de “Siraman” en de “Minta maaf”.
De siraman is de rituele wassing van bruid en bruidegom door de wederzijdse ouders.
Het minta maaf is een emotionele gebeurtenis, waarbij bruid en bruidegom, knielend voor de ouders, vergiffenis vragen en instemming met het huwelijk. Tijdens deze gebeurtenis vloeien vele tranen.
Aan het einde van de plechtigheden is er de “resepsi”, die lang kan duren. Alle genodigden komen het bruidspaar feliciteren en gaan met hen op de foto. Nog weer later kan worden gegeten.
Zo een huwelijk is een schitterende gebeurtenis, waar op de TV veel aandacht aan wordt besteed. Er komen allerlei deskundigen aan het woord, die over de achtergrond van de verschillende gebruiken vertellen en over de kleding, die gedragen wordt.
Tijdens de 2 dagen van het huwelijk wordt door de ouders en het bruidspaar regelmatig van kleding gewisseld. Elk onderdeel heeft zogezegd zijn eigen kleding.
Het huwelijk van de dochter van de president was zoals gezegd, in de hoogste mate verfijnd, “halus”. De dames waardig in sarong, kebaya, slendang en wrong, mooier kan het eigenlijk niet. De heren meestal ook in sarong, met een javaans jasje en javaans hoofddeksel, de “blangkon”.
Velen uit het westen zullen deze tradities niet kunnen waarderen, immers niet transparant, uit de tijd, elitair en wat nog meer.
Gelukkig houden de javanen vast aan hun prachtige cultuur.


 

 

Categorieën: Landelijk en politiek | Tags: , | Een reactie plaatsen

Gezinsleven

Deze Ibu heeft een toko

De man is binnen de Islam het hoofd van het gezin. Het is de taak van de man, om te zorgen voor brood op de plank. Zij werken dus.
De vrouw doet, anders dan op Bali, geen zwaar lichamelijk werk. De vrouw doet de huishouding en heeft de zorg voor de opvoeding van de kinderen. Veel vrouwen hebben een toko’tje aan huis, of verkopen op de markt. Of gaan in de ochtend met groenten langs de huizen, achterop hun fiets of brommer. Alleen bij het planten van jonge rijstplantjes, komen de vrouwen in actie.
Ongehuwde jonge dames werken vaak in winkels.
Hoger opgeleide vrouwen hebben vaak een baan; veel vrouwen werken als tandarts, of dokter, maar ook binnen het ambtenaren-apparaat zijn veel vrouwen werkzaam.
Prominente vrouwen zijn onder meer mevr. Tri Rismaharini, burgemeester van Surabaya, en mevr. Sri Mulyani, minister van Financien. Een prominente politica is mevr. Megawati Soekarnoputri.

De man vertegenwoordigt het gezin als er bijvoorbeeld gebedsdiensten zijn bij buren of kennissen ter gelegenheid van een geboorte, of een sterfdag. Na afloop is er doorgaans een bescheiden maaltijd (selamatan) en krijgen de mannen een doos met een complete maaltijd (rijst, vlees, groenten, tahu/tempe en meer) mee voor thuis.
Tijdens het vrijdag-gebed zijn er in de moskeeen overwegend mannen, als hoofd van het gezin. Vrouwen zijn echter welkom. Waar de vrouw tot taak heeft het verzorgen van de huishouding en de opvoeding van de kinderen, ligt het voor de hand, dat de man namens het gezin naar de moskee gaat. Wie past er anders op de kinderen ?
Kleuterschool en lagere school: vroeg in de ochtend (7 uur) gaan de kinderen naar school. Het dragen van een school-uniform is verplicht. Vanaf 4 jaar gaan kinderen naar de kleuterschool (TK), tot ongeveer 10 uur. Na 2 jaar kleuterschool gaan ze naar de lagere school (SD). De kinderen worden gebracht en gehaald door de moeders. Veel kinderen gaan halverwege de lagere school zelf op de fiets naar school. Om 12 uur is het gedaan met de lagere school.
De meeste kinderen van de lagere schoolleeftijd gaan aan het einde van de middag naar een moskee, voor godsdienstles.
De middelbare school (SMP en SMA) duurt tot ongeveer 2 uur in de middag. De lagere school was al gratis, maar vanaf dit jaar zijn de SMP en de SMA ook gratis. Wel moet worden betaald voor het schooluniform.
’s Avonds zoeken de oudere jongens elkaar op, hetzij thuis of in een warung. De meisjes zoeken elkaar ook op, maar bij elkaar thuis. Groepjes meisjes vind je niet in een warung. Dit vindt men niet gepast.
Er is dus een duidelijke rolverdeling tussen man en vrouw in het gezin.
Blijken van genegenheid tussen echtelieden ziet men hier niet. Dit is een prive-zaak en niet iets voor in het openbaar.

Een probleem in Indonesie is het huiselijk geweld. Niet anders dan in Nederland (“Blijf van mijn lijf huizen”). Ik kan echter niet de omvang van dit probleem beoordelen. Daarvoor ontbreken gegevens.

In Nederland heeft de hoofddoek, die veel moslima’s dragen, voor veel discussie gezorgd. Het zou vrouw-onvriendelijk zijn en een teken van onderdrukking van de vrouw.
Ik ga in de desa, maar ook buiten de desa, op een zeer plezierige wijze met de moslima’s met een hoofddoek om. Geen spoor van onderdrukking of een mindere positie dan de man. Met name op de markt hebben we veel plezier met elkaar. Een groot deel van de middenstand (warungen, tokootjes) is in handen van vrouwen. Ook word ik regelmatig aangesproken door moslima’s (in een winkel bv.) en dan hebben we een gesprekje. Kortom, ik heb in Indonesie meer contact met vrouwen, dan ik had in Nederland.
Ik heb eigenlijk meer te doen met de mannen; dat zijn de werkpaarden, die voor het inkomen moeten zorgen. Soms gaan zij ’s avonds naar een warung voor bv. koffie en een praatje, maar het is de volgende dag weer vroeg opstaan (rond 4 uur).

Deze Ibu heeft een warung


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het gezin, ouders en kinderen | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Lawaai ! (july 2016)

Een 3 meter hoge geluidsinstallatie bij een huwelijk

Ondanks alweer nieuwe vreselijke gebeurtenissen in Frankrijk, gaat het leven ook hier gewoon door. De meeste jongeren zijn op de hoogte van de gebeurtenissen en ze weten er geen raad mee.

Morgen is er2 huizen van mijn huis vandaan een huwelijk. De dochter des huizes gaat trouwen. Dit gebeuren betekent, dat ik een paar dagen in een hotel in Jember ga verblijven. Waarom ? Het huwelijk duurt meer dan 2 dagen. Er zijn bedrijven, die het hele huwelijk verzorgen: zij brengen stoelen en tafeltjes, brengen versieringen aan bij en om huis, maken ook de speciale plaats voor het bruidspaar. Maar ook verzorgen zij de “muziek”; dat wil zeggen, dat er een  geluidsinstallatie bij het huis wordt geplaatst, die meer dan 3 meter hoog is. Daarnaast staat een vrachtwagen met een speciale generator voor de stroom. Uit die installatie komt de muziek dus, op volle kracht.
Op een kilometer afstand is het gebons van de bassen al te horen. Die muziek gaat non-stop door, 2 dagen en 2 nachten. Ik heb indertijd een deel van het huwelijk van de zoon van de buurman meegemaakt, waar het ook zo toeging. Merkwaardig is, dat iedereen, die ik sprak, veel last had van het enorme lawaai: “saya pusing” (ik ben er duizelig van) zo zeiden de meesten. Een gesprekje voeren kost veel moeite. En toch komt het bij niemand op, om bij een volgend huwelijk het geluid wat te minderen.
Ik zelf wil mij deze enorme overlast niet aandoen, jammer voor het bruidspaar, maar ik verkas een paar dagen naar een hotel in Jember. Als men mij vraagt waarom ik wegga, dan zeg ik eerlijk, dat het vanwege het enorme geluid is. Men kijkt mij dan wat onthutst aan. Het is in feite niet gepast, dat ik zo recht op de man af zeg, waar het opstaat, maar dat moet men maar van mij slikken; misschien, dat ze diep in hun hart mij ook wel gelijk even; ik schreef al, dat velen veel last hebben van het enorme lawaai.

Lawaai is een kenmerk zogezegd van Z-O Azie. In supermarkten, in bussen, in winkels, staan TV’s en radio’s te brullen. Niet alleen in Indonesie, maar ook bijvoorbeeld in Thailand, China, en Cambodja.
Stilte is beangstigend, net zoals alleen zijn. Dit is toch wel heel anders dan in Nederland. Een weekeinde alleen thuis zijn, de stilte in huis, als mijn kinderen uit logeren waren, ik vond het heerlijk. In de desa heeft niemand hier enig gvoel voor. Men vindt het alleen maar “kasian” (zielig, triest) voor mij.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Huwelijk op Bali (9 aug. 2014)

Het bruidspaar

Na een reis van 14 uur met de auto kwam ik 2 dagen geleden aan in Ubud op Bali, voor het huwelijk van mijn zoon. Het was erg druk op de weg, de nasleep van Lebaran nog steeds. Van mijn desa naar Ubud is ruim 300 km, plus 2 uur voor de overtocht met de boot. Maar de gemiddelde snelheid is zo’n 40 km per uur.
Gisteren dus het huwelijk van mijn oudste zoon. Het was een Hindu huwelijk, en de ceremonie vond thuis plaats, ’s ochtends, in de ouderlijke woning van de bruid. De ceremonie werd gedaan door een Pedanda (hoge-priester uit de Brahmanen kaste). Een aantal vrienden van mijn zoon was uit Nederland overgekomen. Al met al een gemeleerd gezelschap, voor het merendeel Hindu’s, wij uit Java als moslims en een aantal christenen. Zeer plezierige en ontspannen sfeer, waarbij iedereen met iedereen sprak. En een zeer kleurrijk gebeuren. Na afloop van de ceremonie was er een buffet-maaltijd.
’s Avonds de receptie met wederom die ontspannen sfeer. En wederom een buffet-maaltijd.
Weken van tevoren was men al begonnen met de voorbereidingen vooor het huwelijk; er moeten veel offers en offertjes gemaakt worden  en veel versieringen worden aangebracht. Op de binnenplaats, waar de ceremonie plaats vond, moest een tijdelijke dakbedekking komen, in verband met eventuele regen.
De datum van het huwelijk werd een tijd geleden al vastgesteld door de Pedanda. Er zijn namelijk geschikte dagen voor een huwelijk, en niet geschikte dagen. Het is onder meer de taak van de Pedanda om de juiste dag vast te stellen.

De pedanda (hogepriester) aan het werk

De hogepriester bezig.

bruidspaar


 

Categorieën: Bali | Tags: , , , , | Een reactie plaatsen

Fotoreportage huwelijk in mijn desa (26 dec. 2013)

Fotoreportage hieronder

De zoon van mijn buurman is getrouwd.
De trouwerij geschiedde helemaal volgens de lokale Adat. De plechtigheden duurden 2 dagen. Deze trouwerij was een eenvoudige, in verband met de kosten. Wie meer geld te besteden heeft, kan een “luxere” trouwerij organiseren.

Dag 1: ’s Ochtends in alle vroegte ging de familie van de bruidegom samen met de bruidegom naar het dorp van de bruid, 2 uur rijden van hier. De bedoeling is, dat de bruidegom de bruid ophaalt en naar zijn eigen desa brengt. Daar vond in de ochtenduren de formele trouwerij plaats: het zetten van de handtekeningen en gebeden. Hierna (na ongeveer 2 uur) ging de familie van de bruidegom weer terug naar mijn desa. De bruidegom bleef die dag in de desa van zijn vrouw. In de namiddag en in de avond was er daar een receptie.
In mijn desa was er aan het begin van de avond een gebedsdienst, goed bezocht door de gezinshoofden.

Dag 2: Rond het middaguur kwam de familie van de bruid samen met de bruid en bruidegom naar mijn desa, de desa dus van de bruidegom. Na het uitstappen werd hun water om te drinken aangeboden. Vervolgens werden ze gebonden door een selendang het ouderlijk van de bruidegom binnen gebracht, en vond de begroeting door het bruidspaar met de ouders van de bruidegom plaats. Die begroeting is een zeer emotionele, met name met de moeder (moeders staan in zeer hoog aanzien in de Islam).
Hierna vertrok de familie van de bruid weer naar hun desa.
Het bruidspaar bleef verder het grootste deel van de middag / avond in huis. Slechts in de avonduren vertoonde men zich even bij de gasten.
Het pasgetrouwde stel blijft voorlopig wonen in de ouderlijke woning van de bruidegom.

Ondertussen, in de loop van de middag en avond kwamen gasten, andere familieleden, vrienden, kennissen etc. langs. Er was voor het huis een baldakijn gebouwd, met plaats daaronder voor tientallen tafeltjes en stoeltjes. De gasten krijgen soto met rijst, en daarna zijn er versnaperingen (koekjes, pisang goreng en meer). Als drank waren er bekertjes water.
De vrouwen zitten bij elkaar (met de moeder van de bruidegom) en de mannen ook (met de vader van de bruidegom).
Vervolgens vertrekken de gasten na elkaar weer, na een geldelijke donatie in de “pot” gedaan te hebben.
De opbrengst van de “pot” is voor de ouders van de bruidegom, om daarmee de kosten van de trouwerij te betalen.
Gisteren in het dorp van de bruid was er ook een pot, om de onkosten aldaar te kunnen betalen.
De familie en de kennissen van de bruid zijn op de tweede dag dus niet naar de desa van de bruidegom gegaan, zij hadden op dag 1 al de plechtigheden.
Al met al is het een vrij formele gang van zaken. Een dansje of zo is er in het geheel niet bij. De gasten dienen ook niet al te lang te blijven, een kwartiertje / 20 minuten.
Vanaf dag 1 (de dag dus dat de bruidegom met familie naar het dorp van de bruid gaat) heeft er keiharde muziek aangestaan, ononderbroken, ook ’s nachts. Het aantal decibellen overschrijdt het aantal decibellen, dat een nederlandse meter kan registreren. Ik heb dus 2 nachten in een hotel doorgebracht.
Tevens kwamen een paar tukangen op het feest af (suiker-spin verkoper, ballonnen-verkoper, ijs-verkoper).

NB:
– Binnnen de Islam in Indonesie wordt de moeder zeer gerespecteerd, meer nog dan de vader.
– Een zeer belangrijk moment tijdens de huwelijksplechtigheden is het “minta maaf”, het vergeving vragen aan de moeder en de vader. Bruid en bruidegom gaan op de knieen voor hun ouders, die gezeten zijn, met het hoofd in de schoot van eerst moeder, dan vader. Met gevouwen handen wordt om vergeving gevraagd.
Op dit moment vloeien er talrijke tranen.
Bij eenvoudige plechtigheden, zoals hierboven, geschiedt dit “minta maaf” in huiselijke kring. Bij de wat meer luxere plechtigheden gebeurt dit in het openbaar.

Het drinken van het aangeboden water

Op weg naar het ouderlijk huis

Bruidspaar wordt de ouderlijke woning binnen geleid.

Bruidspaar en familie

Receptie huwelijk


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , , , | 1 reactie

Blog op WordPress.com.