Berichten getagd met: lawaai

Regeling minder geluidsoverlast door moskeeen (24 febr. 2022)

Het ministerie van Religieuze Zaken heeft een verordening uitgevaardigd die moskeeën in het overwegend islamitische Indonesie oproept om het volume van hun luidsprekers te verminderen.
Minstens vijf keer per dag worden gebedsoproepen gedaan, maar daarnaast zijn er ook oproepen voor religieuze preken of bijeenkomsten.

Minister van Religieuze Zaken Yaqut Cholil Qumas zei dinsdag, dat de verordening bedoeld is om “orde en harmonie tussen gemeenschappen te bevorderen” in dit diverse land.
Het ministerieel besluit werd op 18 februari ondertekend en moet een richtlijn worden voor het gebruik van luidsprekers in moskeeën in het hele land, zei Yaqut in een verklaring.
Het beperkt het geluidsniveau van externe luidsprekers tot 100 decibel.

Tijdens het ochtendgebed kunnen externe luidsprekers gedurende 10 minuten worden gebruikt voor een recitatie uit de Koran en de oproep tot gebed. Tijdens vier andere moslimgebedstijden – ’s middags, ’s middags, ’s avonds en ’s avonds – is het gebruik van externe luidsprekers beperkt tot 5 minuten.
Bij andere religieuze activiteiten, zoals het houden van een preek of gebeden, mogen alleen interne luidspeakers worden gebruikt, staat in het decreet.

De limiet van 10 minuten voor het gebruik van externe luidspeakers geldt ook voor de wekelijkse vrijdag gebedsdiensten.
Het decreet krijgt steun van de twee grootste moslimorganisaties van het land, Muhammadiyah en Nahdlatul Ulama.

“Zelfs voordat het ministerieel besluit werd uitgevaardigd, hadden alle moskeeën, die door Muhammadiyah worden beheerd, het [geluidslimiet]-beleid geïmplementeerd. Luidspeakers van moskeeën kunnen geluidsoverlast veroorzaken voor de omringende gemeenschap, die gewoon wat rust wil – niet alleen mensen van verschillende religies, maar ook moslims zelf”, vertelde Abdul Mu’ti, de secretaris-generaal van de groep, aan Beritasatu, de zusterpublicatie van Jakarta Globe.
Nahdlatul Ulama Vice-voorzitter Amin Said Husni prees het decreet als een “goed en noodzakelijk” besluit.

Opmerking van de schrijver van dit blog:
Veel is goed geregeld in Indonesie. Er bestaan zelfs verkeersvoorschriften voor weggebruikers (auto’s, vrachtwagens en meer). Je zou het niet zeggen, maar het is zo.
Goede regelgeving is niet het probleem in Indonesie.
Wel een probleem is de handhaving en controle op de naleving van voorschriften. Daar gaat vaak veel mis: geen of te weinig controle, functionarissen die het niet zo nauw nemen, en politie die vaak veel niet ziet.
De nieuwe regelgeving voor geluidsoverlast door moskeeen is prima; we moeten afwachten, of die regelgeving het gaat redden in de praktijk.
In mijn desa is vooralsnog niets te merken van de nieuwe regelgeving.


 

Categorieën: Islam / Religie | Tags: , , | 3 reacties

Lawaai (6 maart 2019)

Een enorme geluidsinstallatie wordt opgezet voor het huwelijk van de zoon van mijn buurman.

Alleen op een stoel zitten op het terras voor het huis en genieten van de rust, is een onbekend verschijnsel in Indonesie.
Allereerst wil men niet alleen zijn; indonesiers zijn gemeenschapsmensen en zoeken elkaar altijd op, samen bij de buren, samen met vrienden in de warung of elders. Het samenzijn betekent niet, dat er veel gepraat wordt of gekletst, het is voldoende als men bij elkaar is en niet alleen. Iemand, die alleen is, is “kasian” (zielig). Als er gepraat wordt, is het “nongkrong”, praten over niets, geen meningen uitwisselen, geen discussies, alleen maar praten over niets en dat kan een hele tijd in beslag nemen. Het nongkrong is altijd vrolijk, er wordt veel gelachen; vaak ook wordt met een guitaar gespeeld en gezongen. Echter, de sociale media (met name Facebook) maken, dat een (groot) deel van de nongkrong-tijd wordt besteed aan het bezig zijn met mobieltjes. In warungen zie ik geregeld een aantal (vooral) jongeren in stilte bij elkaar zitten, druk bezig met het mobieltje.

Stilte en rust is een onbekend verschijnsel. In winkels, warungen, in de bus en vaak ook thuis is meestal muziek te horen met een volume, dat in nederland niet is toegestaan. Extreem lawaai is er onder meer bij huwelijken. Bij het huis, waar het huwelijk plaats vindt, wordt een enorme geluidsinstallatie geplaatst van soms wel 3 meter hoogte; even verderop staat een vrachtwagen met een enorme generator voor de stroom. 2 Dagen lang klinkt er keiharde muziek, alleen in de nacht voor een paar uur onderbroken, maar om 5 uur in de ochtend begint het weer. Ook bij allerlei openbare gelegenheden is er (zeer) harde muziek.
Als er in een buurtje van de desa een gebedsbijeenkomst wordt georganiseerd, wordt een tukang ingehuurd, die een geluidsinstallatie met een bakfiets komt brengen. Tempelceremonies op Bali verlopen ook bepaald niet in stilte.
De oproepen tot gebed vanuit de moskee worden gedaan met luidsprekers met een behoorlijk volume.
Niet alleen Indonesie is luidruchtig, in China, Vietnam en Thailand hetzelfde.
Ik ben er inmiddels aan gewend; het hoort nu eenmaal bij het dagelijks leven hier. Ik heb oordopjes voor de nacht, als er veel geluid is en kan dan redelijk slapen. Gelukkig vindt dit soort lawaaierige bijeenkomsten niet vaak plaats.
Privacy, rust en gemeenschapszin worden in de nederlandse en indonesische cultuur totaal verschillend gehanteerd. Het is bepaald niet makkelijk om hieraan te wennen; niet voor niets wonen bijna alle expats vooral op Bali in hun eigen woning, los van de plaatselijke gemeenschap. Ik ken op Bali slechts 1 nederlander, die, net zoals ik, woont temidden van de plaatselijke gemeenschap, en daar ook deel van uitmaakt. Het wonen temidden van de plaatselijke gemeenschap betekent ook alles accepteren, dus ook soms het vele lawaai.
Mijn district, Umbulsari, telt 150.000 inwoners, waarvan slechts 1 buitenlander, ik dus. Maar het wonen temidden van de javanen is uniek, omdat ik van nabij de lokale cultuur kan meemaken en eraan mee kan doen; een lokale cultuur, die niet “besmet” is door massa-toerisme en westerse standaards.

Nongkrong


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , | Een reactie plaatsen

Lawaai ! (july 2016)

Een 3 meter hoge geluidsinstallatie bij een huwelijk

Ondanks alweer nieuwe vreselijke gebeurtenissen in Frankrijk, gaat het leven ook hier gewoon door. De meeste jongeren zijn op de hoogte van de gebeurtenissen en ze weten er geen raad mee.

Morgen is er2 huizen van mijn huis vandaan een huwelijk. De dochter des huizes gaat trouwen. Dit gebeuren betekent, dat ik een paar dagen in een hotel in Jember ga verblijven. Waarom ? Het huwelijk duurt meer dan 2 dagen. Er zijn bedrijven, die het hele huwelijk verzorgen: zij brengen stoelen en tafeltjes, brengen versieringen aan bij en om huis, maken ook de speciale plaats voor het bruidspaar. Maar ook verzorgen zij de “muziek”; dat wil zeggen, dat er een  geluidsinstallatie bij het huis wordt geplaatst, die meer dan 3 meter hoog is. Daarnaast staat een vrachtwagen met een speciale generator voor de stroom. Uit die installatie komt de muziek dus, op volle kracht.
Op een kilometer afstand is het gebons van de bassen al te horen. Die muziek gaat non-stop door, 2 dagen en 2 nachten. Ik heb indertijd een deel van het huwelijk van de zoon van de buurman meegemaakt, waar het ook zo toeging. Merkwaardig is, dat iedereen, die ik sprak, veel last had van het enorme lawaai: “saya pusing” (ik ben er duizelig van) zo zeiden de meesten. Een gesprekje voeren kost veel moeite. En toch komt het bij niemand op, om bij een volgend huwelijk het geluid wat te minderen.
Ik zelf wil mij deze enorme overlast niet aandoen, jammer voor het bruidspaar, maar ik verkas een paar dagen naar een hotel in Jember. Als men mij vraagt waarom ik wegga, dan zeg ik eerlijk, dat het vanwege het enorme geluid is. Men kijkt mij dan wat onthutst aan. Het is in feite niet gepast, dat ik zo recht op de man af zeg, waar het opstaat, maar dat moet men maar van mij slikken; misschien, dat ze diep in hun hart mij ook wel gelijk even; ik schreef al, dat velen veel last hebben van het enorme lawaai.

Lawaai is een kenmerk zogezegd van Z-O Azie. In supermarkten, in bussen, in winkels, staan TV’s en radio’s te brullen. Niet alleen in Indonesie, maar ook bijvoorbeeld in Thailand, China, en Cambodja.
Stilte is beangstigend, net zoals alleen zijn. Dit is toch wel heel anders dan in Nederland. Een weekeinde alleen thuis zijn, de stilte in huis, als mijn kinderen uit logeren waren, ik vond het heerlijk. In de desa heeft niemand hier enig gvoel voor. Men vindt het alleen maar “kasian” (zielig, triest) voor mij.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Blog op WordPress.com.