Maandelijks archief: maart 2014

Het weer (27 maart 2014)

Het regenseizoen lijkt op zijn retour. Elke dag stralend blauwe lucht, aan het einde van de middag donkere wolken, maar geen regen, en om 22.00 uur schijnen weer de sterren.
Het is rond het middaguur buitengewoon heet (34 C, gevoelstemperatuur veel hoger). Het is rond de middag dan ook stil in de desa, men rust wegens de hitte. Ik breng de tijd van 12.00 – 15.00 op mijn kamer door, gekoeld door een AC en internet bij de hand.
In mijn regio stelde het regenseizoen niet zo veel voor dit jaar. Wel op sommige dagen veel regen, maar het natuurgeweld, dat ik eerder heb meegemaakt, was er dit jaar niet. Slechts een enkele dag knallend onweer.
Het oogstseizoen van de rijst is bijna voorbij, hier en daar nog een veld, dat geoogst moet worden, maar de boeren zijn al bezig de lege sawah’s om te ploegen; over een week worden op de sawah’s de “bibit’s” weer geplant, de nieuwe rijst-plantjes. Over ongeveer 3 maanden na het planten is het weer oogst-tijd. Zo gaat dat, jaar in, jaar uit.
Het ploegen van het land gebeurt niet veel meer met karbouwen, maar met kleine “traktor’s”. Die kun je huren.
Het is verbazingwekkend te zien, hoezeer men afhankelijk is van de rijst. Een dag geen rijst, en men voelt zich ziek en zwak. Rijst is en blijft het hoofdgerecht, met een klein beetje groenten, en wat gebakken tahu / tempe en eventueel een gebakken ei, tenminste in de desa. In de steden, waar meer mensen meer geld hebben, zal het eten minder sober zijn.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het weer, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en natuurgeweld | Tags: | Een reactie plaatsen

Sultan van Serdang, Sumatera (maart 2014)

Sultan van Serdang (Sumatera).Ik had al eerder geschreven over de sterk toenemende belangstelling voor de vele raja’s en sultans in Indonesie.
Hieronder een foto van de Sultan van Serdang (Sumatera) tijdens een officieel gebeuren. De sultans zijn geen politieke figuren, maar ze zijn de dragers en beschermers van de lokale culturen. Regelmatig lees ik berichten, dat ergens in Indonesie een sultans-troon opnieuw wordt bezet, na soms tientallen jaren onbezet te zijn geweest.
Zie voor meer info over sultans en raja’s: sultans in indonesia.


 

Categorieën: Landelijk en politiek, Sultans en Raja's in Indonesie | Tags: | Een reactie plaatsen

Politie in de desa (maart 2014)

In mijn uitgesprekte desa is geen politie-post. Het dichtstbijzijnde politiebureau is ongeveer 10 km. verderop.
Politie in de desa is ook eigenlijk helemaal niet nodig. De burgers regelen het allemaal zelf wel, dus komt de politie zelden in het dorp.
Is er een groot feest, waar veel bezoekers op af komen met auto’s en brommers, dan regelen de burgers het verkeer. En niemand die zich daaraan stoort.
Wordt een dief op heterdaad betrapt, dan loopt hij grote kans een enorm pak slaag te krijgen van de burgers, voordat hij bij het dorpshoofd wordt afgeleverd, die vervolgens de politie belt. Niet zelden gebeurt het, dat de dief gewoon wordt doodgeslagen.
Ook bij burenruzies, vechtpartijen en zo wordt niet de politie gebeld; de burgers lossen het zelf op. Alleen bij geweld op grote schaal komt de politie in actie.
Het criminaliteitscijfer in Indonesie is een stuk lager dan in Nederland. Indonesie geldt dan ook als een vrij veilig land (ook voor toeristen).
Er is trouwens over het algemeen weinig “blauw op straat”. Langs de grote weg van Tanggul naar Jember rijdt zo nu en dan een politie-auto.
Wel worden regelmatig langs de grote weg “razia’s” gehouden: verkeerscontroles van brommers en auto’s (je hebt geen helm op, je hebt geen kentekenbewijs of identiteitskaart bij je, dus een boete).
De gebruikelijke boete voor het niet dragen van een helm, of de veiligheidsgordels is rp. 50.000. Je krijgt een “bon” mee, en later moet je voorkomen voor de rechter. Daar is de boete ook doorgaans rp. 50.000. Daarom betaalt vrijwel iedereen ter plaatse aan de politie die rp. 50.000.
Anders dan in Nederland worden verdachten van grote misdrijven (moord, drugshandel en zo) tijdens een persconferentie van de politie getoond. Zij zitten dan doorgaans achter een tafel, met daarop de bewijsmiddelen (het mes, of de drugs). De pers kan de verdachten gewoon vragen stellen. Privacy-kwesties bestaan hier niet.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Voetbalwedstrijd in de desa (maart 2014)

voetbal

Vanmiddag vond er een voetbalwedstrijd plaats in het stadion van mijn desa.
Het ging tussen Paleran en Bangsalsari; de klasse weet ik niet, maar de spelers waren rond de 17 jaar.
Het stadion is een groot grasveld, waarop ook onder meer een jaarmarkt en andere activiteiten worden gehouden; dit is te zien aan de kwaliteit van de grasmat.

De beide clubs hadden een voetbaltenue van hun club.
De scheidsrechter liep op blote voeten.
Aantal toeschouwers rond de 100. De temperatuur was ongeveer 28 C.
Er werd vlijtig heen en weer gerend, de bal ging inderdaad alle kanten op. Zelfs enkele malen kwam de bal in de buurt van het doel. Men was ook druk bezig de bal van de tegenstander af te pakken.
Het publiek hield zich zeer stil, een enkel halfzacht gilletje. Er was geen politie. Het was een uiterst hoffelijke aangelegenheid.
Langs de lijn hadden zich, zoals gebruikelijk bij evenementen, kaki lima’s opgesteld, waar de aanwezigen bakso of versnaperingen konden kopen.
Er was ook iemand die live verslag deed van de wedstrijd middels een luide microfoon.
Tot zover mijn eerste verslag van een voetbalwedstrijd ! Het was een rustgevende gebeurtenis.

2

3


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: | Een reactie plaatsen

Regen (maart 2014)

Begin van de middag zware regenval; een impressie.

3


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Het weer, aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en natuurgeweld | Een reactie plaatsen

Putri Duyung

Putri Duyung

Een paar dagen geleden was er een aardbeving voor de kust van Puger (SR 5,2 en geen tsunami-gevaar). In de desa hebben we alleen maar licht schudden gemerkt.
Maar door die beving in zee hebben kustbewoners een “Putri duyung” kunnen vangen, althans dat hoorden we hier in de desa. Een putri duyung is een mythisch wezen, half vis en half “mens”. Gisteren was die er nog, gevangen in een soort aquarium.
Ik was natuurlijk erg benieuwd om zo een wezen te zien.
Echter, toen wij aankwamen, had men het wezen al naar elders vervoerd, zo werd ons verteld. Bestemming onbekend.
Maar dat mensen het wezen hadden gezien, stond als een paal boven water, daar was geen discussie over mogelijk.
Mijn scepsis over dit wezen vindt helemaal geen gehoor bij de mensen hier, ze bestaan gewoon en daarmee uit.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: | Een reactie plaatsen

Gezondheidszorg in de desa (14 maart 2014)

Puskesmas

De staf van de Puskesmas

Begin van dit jaar is Indonesie begonnen met het invoeren van een ziektekosten verzekering voor alle inwoners. Het zal echter nog wel een paar jaar duren, voordat dit effectief is, hoewel er sommige provincies zijn, waar het al loopt.
In mijn desa is nog niets te merken van deze nieuwe verzekering.
Bij kleine kwaaltjes gebruikt men nog veel natuurmiddelen (bladeren, beras kencur, of aftreksels). Ook wordt nog wel eens een dukun geraadpleegd.
Echter, bij ziektes kan men terecht bij de Puskesmas (Pusat Kesehatan Masyarakat) in het dorp. Deze Puskesmas-sen, een soort uitgebreide huisartsenpost, zijn overal in het land te vinden. De Puskesmas in mijn desa is eenvoudig, er is een arts aan verbonden, alsmede een paar verpleegkundigen. Er is geen operatiezaal, maar er zijn wel 2 kamertjes, waar zieke mensen terecht kunnen, als ze bv. aan het infuus moeten. Consult bij de dokter en medicijnen zijn doorgaans gratis, of tegen een uiterst geringe vergoeding (rp 1000 – 3000).
Er zijn ook grotere Puskesmas-sen, in drukkere gebieden.
Voor ernstige gevallen kan men terecht in een R.S.D. (Rumah Sakit Daerah), streekziekenhuis, ook van de regering. Behandeling (of operatie) is niet kosteloos, maar veel goekoper dan in een prive-ziekenhuis. Bij opname kan uit verschillende klassen gekozen worden.
Ik heb tot nog toe een paar keer gebruik gemaakt van de Puskesmas, tot tevredenheid. De arts (een dame) maakte een professionele indruk en de medicijnen waren adequaat.
Vrijwel alle ziekenhuizen beschikken over een U.G.D. (voor eerste hulp en spoed).
Wordt men opgenomen in een ziekenhuis, dan komt altijd (een deel van) de familie mee. Zij blijven bij de patient slapen, en zorgen voor diens verzorging. De verpleging is niet ingesteld op verzorging.
Hoewel er voor arme mensen regelingen bestaan om de kosten van een opname/operatie te betalen, is niet iedereen hier van op de hoogte. Op TV wordt regelmatig bericht over schrijnende gevallen, mensen met bv. ernstig zieke kinderen, die geen geld hebben voor een ziekenhuis.

De Puskesmas van mijn desa


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Malu (verlegen) – vervolg op gisteren

Vanmorgen stond ik bijtijds op om mijn zoon uit te zwaaien; hij gaat naar Bali op de brommer, samen met de buurjongen, zoals gisteren was afgesproken.
Tot mijn verbazing en tot verbazing van mijn zoon bleek de buurjongen toch niet mee te gaan. Mijn zoon wist niet, wat er aan de hand was, er is niet over gesproken. Hij denkt, dat de buurjongen niet genoeg geld had voor een uitje naar Bali, maar zeker was hij daar niet van.
Het “malu” speelt hier dus weer een grote rol. De buurjongen is te “malu” om te zeggen, waarom hij niet meegaat. Hij wil mogelijk niet afgaan, of schaamt zich voor iets. In elk geval wordt er niet over gesproken. Hij zegt gewoon, dat hij niet meekan.
Het blijft dus in het duister voor iedereen, waarom de buurjongen niet mee kon. Maar niemand zit daar mee.
Mijn zoon zat er ook niet mee; als de buurjongen niet kan of wil, dan is dat zijn zaak en hij hoeft het fijne er niet van te weten, hoewel er dus duidelijk een afspraak was van samen-gaan.
In Nederland zou je over deze gang van zaken toch een onbevredigend gevoel overhouden, zo niet hier. Dit is een heel normale gang van zaken.
Een afspraak hier is niet meer dan een voornemen; een voornemen, omdat je niet weet, wat er nog allemaal kan gebeuren.
In Nederland is afspraak = afspraak, hier is een afspraak een voornemen, je moet maar afwachten, of de afspraak doorgaat; misschien komt er iets tussen, wat nog belangrijker is dan de afspraak. Dan gaat de afspraak dus niet door.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Omgangsvormen | Een reactie plaatsen

Malu (verlegen)

Morgen vertrekt mijn zoon voor een week naar Bali, om daar zijn vrienden weer eens te zien. Zijn buurjongen gaat mee, samen op de brommer.
Ik vroeg aan die buurjongen voor de grap, of hij mij morgenmiddag (dus op de dag dat hij naar Bali zou gaan) mij zou kunnen helpen met een klus.
Verlegen lachen was het antwoord; hij schuifelde wat ongemakkelijk in zijn stoel. Toen ik zei, dat ik hem dus morgenmiddag verwacht, was het wederom verlegen lachen, handen in het haar.
Vervolgens vroeg ik, of hij er problemen mee had om mij morgen te helpen. Helemaal niet, een bleke glimlach op zijn gezicht, handen onrustig in het haar, gedraai op de stoel.
Uiteindelijk zei ik hem, dat ik wel weet, dat hij morgen zal vertrekken en mij dus niet kan helpen. Bevrijdend gelach, ontspanning.
Wat was hier nu aan de hand, waarom zegt die jongen niet gewoon, dat hij morgen niet kan, omdat hij naar Bali gaat.
Omdat hij “malu” is. Verlegen, maar veel meer dan dat. Het is volstrekt “not done” om een “ik kan morgen niet” te zeggen tegen een ouder persoon. Een “nee” verkopen is te confronterend, dat doe je niet, is in strijd met de fatsoensnorm.
Je komt dit gedrag elke dag tegen. Op de markt: “zijn er appels vandaag?”, antwoord: “misschien morgen”. Er zijn nu dus geen appels.
Ik ben er inmiddels aan gewend, hoewel het een enkele keer nog wel eens lastig is.
Het “malu” zijn staat haaks op het nederlandse karakter: assertief zijn, voor je mening uitkomen, zeggen, waar het op staat en zo meer. Dit alles is de javaan (en de indonesier) volkomen vreemd, want uiterst onbeleefd.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Omgangsvormen | Tags: , | Een reactie plaatsen

Oogst-tijd (06 maart 2014)

oogst

Inmiddels komt het oogsten (panen) van de rijst rondom mijn desa op gang.
Hoe gaat de verkoop van de rijst in zijn werk ?
Is de oogst-tijd daar, dan neemt de eigenaar van de sawah contact op met een rijst-koper. Deze koper komt langs, en samen met de eigenaar wordt het rijstveld bekeken, en de kwaliteit van de rijst beoordeeld.
Is er overeenstemming over de prijs, dan hoeft de eigenaar niet meer te doen dan het geld in ontvangst te nemen. De koper zorgt voor het oogsten; hij zorgt voor de oogsters en het vervoer van de rijst naar elders.
Een deel van de opbrengst is bestemd voor de tukang padi, die het rijstveld voor de eigenaar heeft verzorgd.
Hier kent men geen are’s of hectare’s. Men gaat uit van 1 bau (voorzover ik kon nagaan is dat 0,7 hectare). Een bau bestaat uit 4 seperempat (kwarten). Er wordt gerekend per seperempat of per bau.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Fatwa tegen illegale jacht op beschermde dieren (05 maart 2014)

 Protest in Jakarta in 2012

De Indonesische Raad van Ulama’s (MUI) heeft een fatwa uitgevaardigd tegen het illegaal jagen op en handelen in bedreigde dieren in Indonesie. Dit jagen en handelen wordt “onethisch, immoreel en zondig” genoemd.
”All activities resulting in wildlife extinction without justifiable religious grounds or legal provisions are haram. These include illegal hunting and trading of endangered animals.”
De regering moet meer doen volgens de MUI aan de bescherming van de natuur.

De WWF heeft deze fatwa de eerste ter wereld in zijn soort genoemd en noemt het gebruik van religie om de natuur te beschermen een positieve stap. “It provides a spiritual aspect and raises moral awareness, which will help us in our work to protect and save the remaining wildlife in the country such as the critically endangered tigers and rhinos,” WWF Indonesia communications director Nyoman Iswara Yoga said.


 

Categorieën: Islam / Religie, Landelijk en politiek | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Bakso, Mie Ayam en Nasi Goreng

Bakso

In mijn desa zijn geen restaurants. Voor uitgebreid eten en enige keuze moet je naar de stad Jember.
Wel zijn in mijn desa een paar warungen, houten bankjes onder (’s avonds) wit TL-licht. Als daar 2-3 mensen zitten, is het er druk. Je kunt ook je bestelling mee naar huis nemen (bungkus = verpakt in papier).
“Uit eten” gaan is er hier niet bij. Voor rp 3000 – 4000 kan voor een gezin al worden gekookt. Hoewel mijn desa niet een echt arme desa is, vindt men uit eten gaan zonde van het geld.
De meest voorkomende gerechten in de warungen zijn: Bakso (soort kippesoep met balletjes), Mie Ayam (mie met een klein beetje kip) en Nasi Goreng. Nasi Goreng is meestal pas aan het einde van de middag te verkrijgen.
De porties zijn, vergeleken met de hoeveelheden in nederlandse restaurants, zeer beperkt. Mie Ayam bevat hooguit een grote eetlepel stukjes kip. De Nasi Goreng wordt geleverd met een gebakken ei (extra betalen).
Bij het eten wordt koude of warme thee gedronken of water.
De genoemde gerechten hierboven kosten rp 4000 – 5000 (exclusief drinken). Gaat vader samen met moeder en een kind naar de warung, dan betaalt hij gauw voor alles zo’n rp 22.000 (inclusief drinken). Een fors bedrag hier in de desa.

Mie Ayam

Mie Ayam

———————
Nasi Goreng

Nasi Goreng

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Maaltijd vandaag / eten en drinken | Tags: , , , , | Een reactie plaatsen

Blog op WordPress.com.