Berichten getagd met: bezoek

Islam: omgaan met gasten (12 sept. 2021)

Gasten begroeten

Algemeen

Aan het ontvangen van gasten wordt in de meeste culturen bijzondere aandacht besteed. Moslims staan bekend om hun gastvrijheid, de arabieren zijn beroemd om hun gastvrijheid. Volgens de Koran betekent het goed ontvangen van gasten, dat men Allah daarmee eert.

Wat betreft gastvrijheid van nederlanders: legio zijn de verhalen van buitenlanders over de karige ontvangst van gasten; kopje koffie met een koekje, later nog eens hetzelfde, maar dan geen koekje maar bv een chocolaatje en eventueel later een drankje.
Ik heb in het verleden, toen ik op bezoek was in Nederland, kennis mogen maken met de gastvrijheid daar. Op een enkele uitzondering na, gebeurde het steeds, dat mensen, bij wie ik op bezoek was, mij vroegen, of ik moslim ben. Als ik daarop bevestigend antwoordde, kreeg ik meteen te verstaan, dat godsdienst iets negatiefs is, ellende voor de mensen brengt en meer van dit soort opmerkingen. Voor mij aanleiding om direct op te stappen; zo ga je volgens mij niet met gasten om. Vanwaar die behoefte om gasten te verwelkomen met een dergelijke preek ?
Verder trof ik bij de nederlanders aan een haast niet te stillen behoefte tot discussieren; de meesten hadden een mening (geen beste) over Indonesie, de kabinetsformatie zou binnen 2 dagen geregeld kunnen zijn en natuurlijk was iedereen Islam-deskundige.
Als gast mocht ik blij zijn, als ik na een reis van 2,5 uur een boterham met een plakje kaas kreeg. Doorgaans is het koffie met koek, ook na een lange reis.

In Indonesie wordt mij ook een enkele keer gevraagd, of ik moslim ben (ik draag het zwarte hoofddeksel, de songkok). Als ik dan zeg, dat ik inderdaad moslim ben, wordt ik gefeliciteerd.
Iedereen, ongeacht godsdienst, huidskleur of geaardheid wordt bij mij thuis ontvangen als gast; dit is algemeen bij javanen.
Als ik gast ben bij javanen, hoef ik nooit bang te zijn voor vervelende gesprekken, of compromiterende opmerkingen. Ik weet, dat ik met een goed gevoel weer vertrek. Javanen weten hoe om te gaan met een gast.
Gasten, die van ver komen, krijgen bij mij thuis steevast ruim te eten en te drinken, of ik nodig hen uit om te eten in een warung.
Geen gediscussieer tijdens bezoeken, vriendelijk bijeen zijn, samen praten en met een goed gevoel het bezoek afsluiten.

Het is belangrijk je een goede gastheer te tonen; hiermee vereer je Allah.

Bezoek, gast en gastheer

Wie de Koran naleest op gastvrijheid, ontdekt dat de Koran gastvrijheid verbindt met het geloof in God. De Koran geeft daarmee een geheel eigen accent aan het begrijpen van het concept gastvrijheid, een accent dat bepalend is geworden voor de inhoud en betekenis van gastvrijheid in de islam.
Gastvrijheid is in de Koran een veronderstelde en verplichte vanzelfsprekendheid: wie in Allah gelooft, betracht gastvrijheid jegens bekenden en onbekenden. De veronderstelling van de Koran is, dat waar de mens tijdens zijn leven op aarde de gastvrijheid van Allah geniet, daar moet de mens als eredienst aan Allah gastvrijheid aan zijn medemensen betrachten.

“De Profeet heeft gezegd: ‘Wie in Allah en in de jongste dag gelooft, moet zijn gasten royaal onthalen. Hij geeft hem eten en drinken mee voor een dag en een nacht. Gastvrijheid duurt drie dagen; wat daarna komt is een aalmoes. Het is de gast niet geoorloofd zo lang bij hem te blijven dat hij hem last bezorgt’”.

Geloof in Allah en gastvrijheid horen bij elkaar. Het is de plicht van de gastgever om naar vermogen zijn gast gastvrij te onthalen. In het oog springt dat het recht op gastvrijheid in tijd tot drie dagen gelimiteerd is. Het is dus de verantwoordelijkheid van de gast er zorg voor te dragen, dat hij zijn gastgever niet tot last en ergernis wordt. De traditieliteratuur gaat ook in op andere aspecten van gastvrijheid. Overdadige pracht en praal van de zijde van de gastgever zijn ongepast. Het getuigt niet van echte gastvrijheid wanneer alleen welgestelde notabelen met macht worden uitgenodigd. Ook mensen die niets hebben en van wie geen overvloedige maaltijd terug verwacht kan worden, komen in aanmerking voor een invitatie.

Wie in Allah gelooft, betracht gastvrijheid jegens bekenden en onbekenden.
De Profeet zei: “Een gelovig mens moet de bezoekers veel aanbieden.”

Het ontvangen van gasten

1) Een Islamitische gastheer dient zijn gasten hartelijk, met een verwelkomende glimlach te ontvangen. Een gast te eren en te vermaken is een Islamitische verplichting.
2) Het is onbeleefd om de gast te vragen een dienst te verlenen.
3) De gast heeft geen uitnodiging nodig om te komen en een aantal dagen te blijven, alhoewel het beter is als de gast van tevoren zijn bezoek aankondigt. De gast mag drie dagen blijven en dient dan te vertrekken.
4) Wanneer het bezoek ten einde is en de gast op het punt van vertrekken staat, dient de gastheer hem naar de buitendeur te begeleiden en hem een goed afscheid te geven.

De taken tegenover de bezoekers

1) De bezoekers glimlachend verwelkomen, zoveel mogelijk aanbieden.
2) Niet stiekem met een ander praten, waar een bezoeker aanwezig is.
3) Niet schreeuwen naar de kinderen.
4) Een bezoeker beschermen op alle gebieden.
5) Bij het vertrek tot aan de deur begeleiden.

De taken van de bezoeker

1. De gastheer bedanken.
2. Niet te lang; blijven, op tijd vertrekken.
3. Geen rare gezichten trekken, het geeft de indruk dat je niet tevreden bent.
4. Wanneer je iets wilt doen, moet je eerst toestemming vragen.
5. In een gezegde wordt gezegd: “Een bezoeker eet wat hij krijgt, niet wat hij verwacht.”

Zithoudingen

1) De zithouding dient respectvol te zijn voor anderen. Het dient vermeden te worden om de benen te strekken voor anderen, of hoger te zitten dan de anderen.
2) De schaamdelen dienen altijd bedekt te zijn, in welke houding dan ook.
3) Zitten op de grond is de beste houding om te eten.

Bezoeken bij ouderen

We moeten de oudere mensen in onze omgeving opzoeken, hun hand kussen en vragen hoe het met hen gaat. Hun helpen als ze iets nodig hebben, inkopen doen. Onze Profeet zei: “Een persoon die een oudere mens verzorgt en respecteert, zal Allah belonen door een mens te schapen, die hem later ook zal verzorgen.” Niet alleen door met hen te praten maar ook praktische dingen vb.helpen met zware handtassen, afwassen, poetsen. Het bezoeken van oudere mensen, geeft hen een gevoel dat ze niet alleen zijn. Het geeft hen hoop om te leven.

Gesprekken voeren

Hoofdregel is, dat gesprekken plezierig moeten verlopen, en dat men na het bezoek met een goed gevoel weer weggaat.

U dient discussies, meningsverschillen, stellingnames en het uiten van Uw mening achterwege te laten. Uit geen kritiek op wat of wie dan ook.
Probeer bij alles, wat U zegt, te eindigen met een glimlach.

Plaats U zelf niet op de voorgrond; geen verhalen, wat U zoal heeft meegemaaakt of heeft ervaren. Tem Uw ego. Niet leuk doen of zeggen.
Humor: Wees uitermate voorzichtig met grapjes. De humor is hier een heel andere dan in Nederland. Maak NOOIT grapjes over de godsdienst, dit geldt voor moslims, hindu’s en buddhisten.

Stel geen persoonlijke vragen. Als er iets gezegd wordt, waar U het niet mee eens bent, dan zwijgt U, of glimlacht U. Meningsverschillen over wat dan ook zijn er niet tijdens het bezoek.

Denk erom, dat U niet met stemverheffing praat, of hard lacht.

Maak geen opmerkingen over de woning of de inrichting van de woning van de gastheer.

‘Ik zeg, wat ik denk’ is uit den boze. Het gaat niet om wat U vindt of denkt, maar om de goede sfeer tijdens het bezoek.

https://mijnislam.wordpress.com/2015/03/12/de-regels-van-het-bezoek/
https://www.alnisa.nl/gastvrijheid/


 

Categorieën: Omgangsvormen | Tags: , , | 1 reactie

Afscheid nemen na bezoek (27 april 2019)

Wie op vakantie gaat naar Java, komt alom vriendelijke mensen tegen. Zo vriendelijk, dat menigeen wel op Java zou willen wonen.
Echter, de vakantieganger blijft doorgaans maar een paar dagen op dezelfde plek, om daarna weer verder te gaan. Van de cultuur, in het bijzonder hoe de mensen met elkaar om behoren te gaan, heeft hij geen enkele idee en dat kan ook niet binnen een paar dagen.
De meeste buitenlanders (vooral op Bali) wonen in mooie huizen, los van de (balinese) dorpsgemeenschap; daar heeft men slechts zijdelings contact mee.
Een enkeling, waaronder ik, woont in een desa, temidden van de plaatselijke bevolking (in mijn geval de javanen), zonder andere buitenlanders in de wijde omgeving. En inderdaad, ook daar zeer veel vriendelijke mensen, maar daar is ook de Adat, die bepaalt, hoe mensen met elkaar moeten omgaan. En dat met elkaar omgaan is volstrekt anders, dan men in Nederland gewend is: hoe om te gaan bv. met buren, waar net een overlijden heeft plaats gehad, hoe op een correcte wijze mensen te begroeten (NEE: geen kussen en omhelzingen), hoe te praten tijdens een bezoek, wat verstaat men onder een vriend etc. etc. Het duurt al gauw een paar jaar, voordat men goed op de hoogte is van de Adat. De vakantie-ganger hoeft zich niet te storen aan de Adat, dat wordt ook helemaal niet verwacht. Van degene, die temidden van de plaatselijke bevolking woont, wordt in feite wel verwacht, dat hij op zijn minst rekening houdt met de Adat.
Hieronder een voorbeeld hoe anders de Adat is vergeleken met de nederlandse omgangsvormen.

Toen ik indertijd in de desa kwam wonen, deed zich geregeld het merkwaardige feit voor, dat bezoekers bij mij thuis op een gegeven ogenblik vroegen, of ik niet moe was en wilde rusten.
Welnu, ik was niet moe, en rusten wilde ik al helemaal niet. Ik vermoedde echter, dat deze vragen een bedoeling hadden, al wist ik nog niet welke. Dus ik beaamde, dat ik wilde rusten, waarop de gasten zeiden, dat ze wilden vertrekken, zodat ik kon gaan rusten.
Veel later is mij duidelijk geworden, dat het niet beleefd is, als gasten zelf aangeven te willen vertrekken; ze zouden daarmee de indruk kunnen wekken, dat het bezoek niet prettig was; en ook maken zij zich belangrijker dan de gastheer (“voor jou heb ik geen tijd meer”). Als nu de gastheer zegt te willen gaan rusten, dan kunnen de gasten op een beleefde wijze vertrekken.
De vraag, of ik niet wil gaan rusten, moet ik dus bevestigend beantwoorden, zodat de gasten op een beleefde manier naar huis kunnen.
In Nederland kun je rustig zeggen, dat het tijd is om op te stappen; niemand, die aan deze mededeling aanstoot neemt, op Java is dit volstrekt not-done.
In contacten met javanen is het belangrijk, om een ander niet “malu” (verlegen, beschaamd) te maken; ook is het van belang om het eigen “ego” slechts een bescheiden plaats te geven in gesprekken, dwz. geen discussies, stellingnames of gemopper; ook not-done is spreken met stemverheffing of luidruchtig lachen.
De Adat in de desa is nog steeds erg belangrijk; het regelt de verhouding en het gedrag van de mensen. Veel van de Adat is mij inmiddels duidelijk; mocht ik echter de plank eens misslaan, dan neemt niemand mij dat kwalijk, vaak wordt mij dan vriendelijk uitgelegd, hoe het wel hoort.
Onlangs was ik in Surabaya en sprak daar in een warung over de betekenis van de Adat in de grote stad. Wel, werd gezegd, ook in de grote stad is er nog Adat, hoewel minder streng dan in de desa.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Weer opstappen na bezoek (3 april 2019)

Toen ik indertijd in de desa kwam wonen, deed zich geregeld het merkwaardige feit voor, dat bezoekers bij mij thuis op een gegeven ogenblik vroegen, of ik niet moe was en wilde rusten.
Welnu, ik was niet moe, en rusten wilde ik al helemaal niet. Ik vermoedde echter, dat deze vragen een bedoeling hadden, al wist ik nog niet welke. Dus ik beaamde, dat ik wilde rusten,  waarop de gasten zeiden, dat ze wilden vertrekken, zodat ik kon gaan rusten.
Veel later is mij duidelijk geworden, dat het niet beleefd is, als gasten zelf aangeven te willen vertrekken; ze zouden daarmee de indruk kunnen wekken, dat het bezoek niet prettig was; en ook maken zij zich belangrijker dan de gastheer. Als nu de gastheer wil gaan rusten, dan kunnen de gasten op een beleefde wijze vertrekken.
De vraag, of ik niet wil rusten, moet ik dus bevestigend beantwoorden, om de gasten de gelegenheid te geven op een beleefde manier te vertrekken.
In Nederland kun je rustig zeggen, dat het tijd is om op te stappen; niemand, die aan deze mededeling aanstoot neemt, hier kan dat dus niet.
In contacten met javanen is het belangrijk, om een ander niet “malu” (verlegen, beschaamd) te maken; ook is het van belang om het eigen “ego” slechts een bescheiden plaats te geven in gesprekken tijdens het bezoek, dwz. geen discussies, stellingnames of gemopper; en ook not-done is spreken met stemverheffing of luidruchtig lachen. De sfeer moet prettig zijn, zodat ieder met een goed gevoel weer naar huis kan. Goede omgangsvormen zijn zeer belangrijk.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , | Een reactie plaatsen

Bezoek in de desa (13 oktober 2017)

Mijn gast, ikzelf en een paar gasten van het Cafe.

Ongeveer 3 weken geleden heb ik in de desa een volle dag bezoek gehad van Albert van Sambeek. Hij was in zijn eentje op vakantie op Java. Ik kende hem niet, we kwamen via dit blog met elkaar in contact. Hij wilde graag een bezoek brengen aan de desa.
Het was voor Albert en voor mij ook een bijzondere gebeurtenis. Voor Albert bijzonder, om op bezoek te zijn in  een traditionele desa, ver van alle luxe; voor mij bijzonder, om de desa te laten zien en daarover te vertellen.
We zijn naar het Cafe vlak bij mijn huis geweest, en ook naar de warung van Ibu Wasih.
’s Middags hebben we het vissersplaatsje Puger bezocht.
Dit bezoek was voor de desa-bewoners dagenlang een gespreksonderwerp: hoe ik hem kende, hoe lang hij zou blijven, had hij kinderen, wat voor werk hij deed in nederland, hoe oud was hij en meer. De desa-bewoners hebben dit bezoek zeer gewaardeerd. Bij mijn weten is dit de eerste keer, dat ik op deze wijze een gast in de desa had.

Albert heeft professionele foto’s van de desa gemaakt.
Een aantal van deze foto’s kunt U zien, op link 1 en op link 2.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , | 1 reactie

Ubud (Bali) – Desa (Java)

Straat in Ubud

Inmiddels ben ik nu al enkele dagen in Ubud op Bali, de plaats waar ik jaren gewoond heb. Er is weer heel veel bijgebouwd, en de drukte is enorm. De jl Monkey Forest en de jl Raya is een en al file of langzaam rijdend verkeer in de middag tot het begin van de avond. De uitlaatgassen maken dat mensen met monddoekjes lopen. De straten zijn van oudsher een aaneenschakeling van winkeltjes, restaurants, boutique’s en touristen-burootjes. Het is nu weliswaar hoogseizoen, maaar toen ik hier begin mei was, was het hetzelfde beeld.  .
Het “Apenbos” aan het einde van de jl. Monkey Forest is een zeer drukke toeristische bestemming.
Een bezoek aan een van de 2 grote supermarkten in Ubud (Bintang en Delta) blijft voor mij een feest, grote keuze aan veel westerse produkten. Wel prijzig: 2 ons Edammer kaas (uit Nederland) 8 euro. In de Carrefour in Jember heb ik, als ik geluk heb, de keuze tussen een grote of een kleine ijsbergsla, als die er al is. In Ubud keuze uit verschillende soorten sla.
Ondanks de grote drukte en de vele verschillende nationaliteiten, die hier vertegenwoordigd zijn, verloopt een en ander zonder veel incidenten, althans ik krijg er niets van mee.
Ik heb al meerdere malen vertelt, dat “blote kleding” in Zuid Oost Azie niet “done” is. Waar wij in Nederland (en andere landen) zeer terecht van buitenlanders verwachten, dat zij rekening houden met de nederlandse cultuur, geldt dit omgekeerd blijkbaar niet. Blote kleding, zoenen op straat, met een bierfles in de hand lopen, je ziet het veel hier, met name van de westerse toeristen. De balinesen zien dit alles (begrijpelijk) door de vingers, zij willen het de toeristen niet moeilijk maken.
Inmiddels zijn ook in mijn desa op Java al enkele nederlanders op bezoek geweest, voor kennismaking met een authentieke desa. Zij hebben een dergelijk bezoek bij mij aangevraagd via de mail.
Ik heb er met mijn buurtgenoten in de desa over gesproken en zij hebben er geen moeite mee, als het maar niet massaal wordt en men rekening houdt met de plaatselijke cultuur.
Er zijn een aantal voorwaarden, waar aan voldaan moet worden, wil men de desa bezoeken:
– geen alcohol tijdens het bezoek aan de desa,
– kledingcode voor heren: geen onderhemden. Toegestaan: korte broek met pijpen tot de knie of lange broek. T-shirts toegestaan, alsmede overhemden.
– kledingcode voor dames: geen blote schouders, geen decolete’s, geen blote ruggen. Toegestaan: Rokken tot over de knie of lange broeken en T-shirts of blousen. Geen korte broekjes.
Ik zelf zal toezien op de naleving van deze voorwaarden.
Tenslotte: een bezoek aan een restaurant kan niet, omdat er in mijn desa geen restaurant is. Wel is mogelijk een eenvoudige Bakso of Mie Ayam.

Straat in mijn desa


 

Categorieën: Bali, Dorpsleven, cultuur en Adat | Tags: , , , , | Een reactie plaatsen

Vandaag (maandag 28 july 2014) Lebaran

Vandaag was het dus Lebaran.
Vanochtend in alle vroegte op, 04.30 uur, en om 05.30 uur gewandeld naar de kleine moskee 100 meter achter mijn huis, met de familieleden.
Vanaf gisterenavond tot vanochtend (dus de hele nacht door) klonk uit de luidsprekers in het dorp het belangrijkste gebed van de moslims: “Allahu Akbar” (Allah is groot). Aan die luidsprekers ben ik intussen gewend, want zij laten ook van zich horen elke ochtend al om 04.00 uur voor het ochtendgebed, Subuh en ik slaap er doorheen.
Na het gebed in de moskee het traditionele “keliling”, korte bezoekjes bij de buren en kennissen. Steeds zijn er versnaperingen op tafel, en er is ook drinken (water of flesjes thee). De bezoekjes duren zo’n 10 minuten en dan is het op naar het volgende bezoek.
Na de bezoeken weer naar huis, waarna het een komen en gaan is van de buren, waar we net geweest zijn en andere kennissen.
Rond het middaguur eten en rusten, waarna de aanloop hervat wordt tweede helft van de middag. ’s Avonds ontvangt David zijn vrienden thuis, en gaan ze vervolgens bij vrienden langs.
Voor het rustige desa-leven hier een opwindende dag in een goede sfeer. Veel bezoek en veel mensen op straat.
Ik heb zelf gevast met inachtneming van mijn gezondheid. Met name overdag niet drinken in de tropen was er dus niet bij. Het maken van een kleine, doch gezonde maaltijd rond het middaguur, was lastiger, dan ik had gedacht. Je weet, dat niemand dan eet, buren lopen in en uit en “stiekum” een maaltijd bereiden lukt dus niet, de etensgeuren gaan door het huis, dus iedereen weet, dat ik aan het koken ben, hoe bescheiden ook. Gelukkig had men er alle begrip voor.
Ik wil binnenkort het grote verschil uitleggen tussen de Islam in Indonesie en de Islam van de Arabische landen.
Deze 2 vormen van Islam zijn eigenlijk niet te vergelijken, zo groot is het verschil. Maar daarover dus later meer.

Mijn weersvoorspelling van gisteren voor Lebaran vandaag is helemaal uitgekomen !


 

 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Islam / Religie | Tags: , , , | Een reactie plaatsen

Ontvangen van gasten thuis (9 mei 2014)

De kamar tamu

Een gast (of gasten), die op bezoek komt, begroet zijn gastheer met “Assalamu Aleikum” en de gastheer antwoordt met “Waleikum salaam”. Men geeft elkaar de hand. Vervolgens, na de schoenen / slippers uitgedaan te hebben, gaat men naar de “kamar tamu” – de kamer voor de gasten, doorgaans meteen achter de voordeur. Het uitdoen van de schoenen is een must, want anders onbeleefd. Achter de kamar tamu is de “kamar keluarga”, de kamer voor de familie, maar daar ontvangt men geen gasten. In de kamar tamu is geen TV, die staat in de kamar keluarga.
In de kamar tamu bevinden zich een bankstel, 2 of 3 gemakkelijke stoelen en een laag tafeltje. Men neemt plaats en de conversatie kan beginnen.
Men lette er duidelijk op, geen onderwerpen aan te roeren, die verlegenheid kunnen veroorzaken, zoals politiek, problemen, meningsverschillen en zo. De sfeer moet prettig en ontspannen zijn. Dit is uiterst belangrijk.
De gasten wordt koffie of thee aangeboden, met wat versnaperingen. Een bezoek duurt niet urenlang, na een uurtje maken de gasten zich vaak al op om te vertrekken.
Gasten kunnen ook mee-eten. Tijdens het eten zit men het liefst op de grond en men eet nadrukkelijk met de rechterhand. Zij, die linkshandig zijn, moeten zich maar vermannen, het eten met de onreine linkerhand is grof.
In Nederland wordt tijdens een bezoek gediscussieerd, en van gedachten gewisseld; er kan over het werk worden gesproken, en eventuele problemen, zoals maatschappelijke problemen of politieke onderwerpen kunnen aan bod komen en meer. Op Java dus in het geheel niet. Een ander hoeft niet te weten waar het “ego” eventueel mee zit, of wat er voor problemen zijn. Dit is taboe.
Waar in Nederland “ego’s” bij elkaar zitten, zitten op Java mensen bijeen, die een prettige en harmonieuze sfeer willen, zonder problemen of moeilijk gepraat.


 

Categorieën: Dorpsleven, cultuur en Adat, Omgangsvormen | Tags: , , | Een reactie plaatsen

Blog op WordPress.com.