Kinderen zijn op Java (en op veel plaatsen in de wereld) de oudedagsvoorziening. Van overheidswege zijn er geen voorzieningen voor ouderen.
In Nederland is er een ouderen-problematiek; een zeer grote groep ouderen is eenzaaam en alleen. Er worden allerlei initiatieven ondernomen om iets te doen tegen die eenzaamheid en het alleen zijn, zoals woongroepen voor ouderen, studenten, die gratis een kamer kunnen krijgen bij een zorginstelling in ruil voor een paar uur zorg per week voor ouderen, telefooncirkels en andere initiatieven.
Kinderen in Nederland hebben voor ouderen geen betekenis; zo nu en dan komen ze op bezoek, maar zij hebben duidelijk een eigen leven. Hun oude ouders verzorgen is er helemaal niet bij, het idee alleen al.
Op Java is het de normaalste zaak van de wereld, dat de kinderen, als het zover is, voor hun ouders gaan zorgen. Kinderen komen zelfs uit het buitenland (waar ze werken) weer naar huis om voor hun ouders te zorgen. De oudjes blijven gewoon actief naar wat ze kunnen in hun eigen huis. Maar als dat niet meer gaat, dan trekken de ouderen in bij een van hun (klein)kinderen. In het huis van de (klein)kinderen gaan de oudjes hun eigen weg. Oma’s helpen in de huishouding (als dat kan), opa’s hebben hun eigen klusjes.
De ouders hebben hun kinderen een zo zorgelijk mogelijke jeugd bezorgd, en nu de ouders oud zijn, is het de beurt aan de kinderen om de ouders te verzorgen. Eenzaamheid en alleen zijn bij ouderen is er hier niet bij. Het idee, om de ouders ergens in een instelling te plaatsen als ze oud zijn, vindt men te gruwelijk voor woorden.
Erg triest, dat zoveel ouderen in Nederland hun laatste jaren in eenzaamheid moeten doorbrengen. Misschien is dit wel de prijs, die betaald moet worden in een samenleving, waar ieder voor zichzelf bezig is. Aan de kindeen heebben ze in elk geval niets.
Oost Java Info 