In 2014 werd de nationale ziektekostenverzekering, de BPJS, in het leven geroepen. De verzekering is bedoeld voor alle inwoners van Indonesie (260 miljoen), die niet elders zijn verzekerd, zoals ambtenaren, personeel van leger en politie en onderwijspersoneel.
Er zijn 3 klassen in de verzekering:
– klas 3: de goedkoopste; men ligt bij opname op zaal met meerdere anderen,
– klas 2: bij opname ligt men met 3 patienten op een kamer,
– klas 1: bij opname ligt men met 1 andere patient op kamer.
De dekking is voor alle klassen dezelfde. Om gebruik te maken van de BPJS heeft men een “surat rujuk” (verwijsbrief) van de plaatselijke Puskesmas nodig. Net zoals in nederland wordt niet alles 100 % vergoed; soms is een eigen bijdrage nodig.
Inmiddels zijn we een paar jaar verder en blijkt, dat de BPJS met enorme tekorten zit. De premie is veel te laag.
Daarom wordt met ingang van 1 januari 2020 de premie verhoogd.
De premie voor klas 1 stijgt van rp. 80.000 per persoon per maand naar rp 160.000.
De premie voor klas 2 stijgt van rp 51.000 per persoon per maand naar rp 110.000.
De premie voor klas 3 stijgt van rp 25.000 per persoon per maand naar rp 42.000.
Een verdubbeling van de premie per maand dus. Een gezin van 4 personen betaalt met ingang van 1 januari 2020 dus per maand rp 170.000 voor klas 3, rp. 440.000 voor klas 2, en rp 640.000 voor klas 1.
Voor mensen met de laagste inkomens is het gezinsbedrag per maand niet op te brengen. Daarom komt de regering binnenkort met maatregelen voor deze groep.
Nu al betalen de armsten in mijn desa geen premie, die wordt betaald door de desa. Of een desa de premie voor de armsten betaalt, hangt af van het desa-bestuur.
De BPJS is er voor indonesische burgers; buitenlanders, die een permanente verblijfsvergunning hebben (zoals ik), kunnen ook lid worden, behalve als zij op Bali wonen, daar kan men geen lid van de BPJS worden.
Voor mij is de BPJS een enorme uitkomst. Ik ben 71, en kan daarom niet meer bij een internationale verzekering terecht. Aanname-leeftijd is overal tot 70 jaar en de verzekering loopt in het gunstigste geval tot 80 jaar, daarna ben je dus niet meer verzekerd. De premies bij deze maatschappijen zijn erg hoog, vele honderden euro’s per maand; deze maatschappijen werken ook met uitsluitingen: heb je te vaak een bepaalde kwaal, dan wordt de dekking voor die kwaal voor de toekomst uitgesloten.
De ziektekostenverzekering is een “hot item” voor expats. Velen lopen onverzekerd rond, of gaan uiteindelijk hierom weer naar nederland terug. De kosten voor ziekenhuis-behandelingen kunnen erg oplopen.
Als ik bij een opname nog beter wil liggen dan klas 1 biedt, dan moet ik bijbetalen, nl. het verschil tussen wat de BPJS zou betalen en de duurdere klasse, die niet vergoed wordt door de BPJS. “Westerse” medicijnen worden niet of niet altijd 100 % vergoed, ook hier dus bijbetalen. Het is zaak, om met de administratie van het ziekenhuis te overleggen, wat de kosten zullen worden bij bv. een operatie, als ik duurder wil liggen, dan wat de BPJS vergoedt.
Maar al met al ben ik dus redelijk verzekerd voor een bedrag, dat naar nederlandse begrippen onvoorstelbaar laag is (11 euro per maand); wel leg ik maandelijks een bedrag opzij voor eventuele meerkosten boven de BPJS.
Oost Java Info 