Vrouwen (7 nov. 2015)

De hoofddoek, die door moslima’s wordt gedragen, wordt door velen in Nederland gezien als teken van achterstelling van de vrouw. Dit gevoel  wordt versterkt, doordat met name veel oudere moslima’s de nederlandse taal slecht of niet beheersen, en de omgang tussen man en vrouw een andere is, dan men gewend is in Nederland.
Van een achterstelling van de vrouw is in mijn desa niets te bespeuren. Vrouwen doen hier volop mee; veel vrouwen hebben een toko aan huis, veel jongedames werken in winkels in de buurt of in Jember. Er zijn vrouwen met een hoge opleiding, die werken als arts, tandarts of die een ander beroep hebben, zoals bij de overheid. Een zeer vooraanstaande dame is de burgemeester van Surabaya, de tweede stad van Indonesie, mevr. Rismaharini (56). Mevr. Megawati is een vooraanstaande top-politica. Wel is het aantal vrouwen in hogere en hoge posities kleiner dan in Nederland.
De rolverdeling tussen man en vrouw is een andere dan in Nederland. Regel is, dat mannen werken en geld verdienen, terwijl vrouwen het huishouden bestieren. Dit geldt in elk geval voor mijn regio.
Ongeveer iets meer dan de helft van de vrouwen hier draagt de hoofddoek. Met name jongedames maken er vaak wat fleurigs van. Boerka’s kom je in mijn regio niet tegen; per jaar zie ik er eentje. Ook vrouwen in lange, wapperende zwarte mantels kom je hier niet tegen. De bedoeling van dergelijke kledij is, dat de vrouwelijke vormen worden bedekt en niet zichtbaar zijn. Wel, hoe anders in mijn regio. Jongedames met strakke spijkerbroeken en een bloese, maar wel met hoofddoek. De vrouwelijke vormen zijn zeer zichtbaar. In het Midden Oosten doorgaans ondenkbaar.
Vrouwen hier gebruiken de bromfiets of de auto, als ze ergens heen moeten. Niets belet hen om dat te doen.
Schuchtere, teruggetrokken vrouwen zullen er wel zijn (net zoals in nederland), maar in de omgang met vrouwen hier merk ik er weinig van. Ik spreek dames aan in winkels, als we voor de kassa wachten of elders ergens op wachten, en het respons is altijd vriendelijk. Een enkele keer wil een dame mijn telefoonnummer hebben; dit zegt echter niets, want het verzamelen van telefoonnummers is welhaast een hobby hier.
Bij bezoek zitten mannen en vrouwen doorgaans (niet altijd) apart; hetzelfde geldt voor moskeeen.
Mannen en vrouwen geven elkaar bij begroeting vrijwel altijd een hand. Een heel enkele wordt gegroet met gevouwen handen voor de borst.
In de dagelijkse omgang met vrouwen hier merk ik niets onderdanigs, of iets van achterstelling.
Het is in feite hetzefde als in Nederland, de ene vrouw is spontaner dan de andere, de ene is makkelijker in de omgang dan de andere.
Wat wel heel anders is, is dat openbare blijken van affectie tussen man en vrouw volstrekt not done zijn. Dus niet kussen in het openbaar, niet klef tegen elkaar aan lopen. Stelletjes lopen naast elkaar, soms hand in hand. Liefde is een prive-aangelegenheid en niet iets voor  in het openbaar. Dit geldt echter in heel Zuid Oost Azie.
De Islam biedt de vrouwen hier alle mogelijkheden om iets te bereiken. Veel vrouwen echter zijn niet in staat om verder (hogerop) te komen, omdat er geen geld is voor een opleiding.
Het omgaan met vrouwen hier is plezierig; ik heb al veel trotse en zelfbewuste dames met hoofddoek meegemaakt, en we kunnen veel plezier met elkaar hebben.

Mevr. Tri Rismaharini, burgemeester van Surabaya