David in de trein van Schiphol naar Groningen
De laatste aflevering in de serie “Uit het leven” is van 6 augustus jl.
David en ik wonen nu inmiddels al enige tijd in de desa.
Zowel voor David als voor mij is er een nieuwe toekomst aangebroken. We gaan elk meer onze eigen weg.
De toekomst van David zal zijn, dat hij te zijner tijd gaat trouwen. Als getrouwde man is hij dan “kepala keluarga” (hoofd van het gezin). Tevens zal hij op zoek moeten naar werk, maar hierover straks meer.
Mijn toekomst is, dat ik de resterende tijd van mijn leven in de desa zal wonen. Binnenkort wordt ik 70 jaar, en ik heb geen behoefte aan weer grote veranderingen in mijn leven.
Een grote verandering, die mijn leven op Java in de toekomst mogelijk maakt, is de introduktie (2014) van de nationale indonesische ziektekostenverzekering, BPJS. Ik was tot dan verzekerd bij de ONVZ, met een premie van toen 450 euro per maand; die premie zou in de loop der jaren oplopen tot ruim 900 per maand. De BPJS kost mij 10 euro per maand.
In 2014 had ik inmiddels 2 bloggen, dit blog (Oost Java Info) en het blog over de koningen en sultans in Indonesie (Sultanaten en koninkrijken in Indonesie). Met name aan dit laatste blog besteed ik ongeveer 4 uur per dag, tot op vandaag. Het aantal bezoekers op deze site is 3,4 miljoen.
Ik verkende zoveel mogelijk zelfstandig op mijn motor, de desa en omgeving.
De hele regio, tot aan Surabaya is 1 groot agrarisch gebied; op zeer veel sawah’s groeit rijst, maar daarnaast wordt een veelheid aan produkten geteeld: pepertjes, mais, boontjes, tomaten, uien, vele soorten groenten zoals tauge, bloemkool, wortels, sawi, singkong, pak soi, aubergines en nog veel meer.
Tot op vandaag is het bijzonder om door mijn regio te rijden, zonder ook maar 1 buitenlander tegen te komen. De bevolking is zeer vriendelijk en het feit, dat ik als moslim een zwarte songkok (hoofddeksel) op heb, maakt het contact met de mensen makkelijk.
Zo ben ik dus doende mijn leven opnieuw in te richten, evenals David.
In 2015 ben ik voor 2 maanden naar Nederland gegaan, samen met David. Ik kon zeer goedkope bussiness-class ticktets krijgen; we gingen naar Groningen, waar we onderdak hadden in mijn flat, die ik toen nog had.
David was tijdens de vlucht en in hotels buitengewoon “malu” (verlegen). Hij was met mij in een wereld terecht gekomen, die voor hem volstrekt onbekend was: vliegen, hotels, taxi’s, restaurants.
We waren in Nederland in de maanden mei en juni, dus we troffen over het algemeen heel redelijk weer. Voor David was een enorme belevenis: hij behoorde tot de armsten van de desa, en kon nu met mij bussiness-class naar Nederland vliegen.
Een van de indrukken, die David het meest is bijgebleven, zijn de vele ouderen, die achter een rollator of looprek alleen wandelen of in het park zitten. Dit is volstrekt onbekend in Indonesie.
David in Roden
In 2016 kwam David mij zijn vriendin voorstellen; ik was geheel verrast, want hij had het nog niet over vriendinnen gehad. Hij wilde met haar gaan samenwonen bij mij thuis (er was ruimte), maar ongehuwden kunnen hier niet zomaar gaan samenwonen. Geld en een goede datum voor een officieel huwelijk waren er nog niet, dus trouwden David en zijn vriendin islamitisch: “pernikahan siri”; dit huwelijk is niet geldig voor de wet, maar wel voor moslims. David en vriendin konden op deze manier toch samenwonen.
Een pernikahan siri is een eenvoudige ceremonie thuis in aanwezigheid van buren en familieleden, er is een kyai (imam), er wordt gebeden. Na afloop is er een selamatan.
Begin 2017 ben ik alleen naar Nederland gegaan om mijn flat te kopen. De verkoop van de flat nam tijd in belag, en pas na 5 maanden (de flat was inmiddels verkocht) kon ik weer terug naar de desa. Ik heb een moeizame tijd gehad in Nederland, moeizaam wat betreft contact met andere mensen in Nederland.
Inmiddels lukte het David niet om werk te vinden dat redelijk betaald werd. Ik had inmiddels mijn gedachten over hoe het verder moest met David als ik er ooit niet meer zou zijn. Met een maandinkomen van 4 miljoen rupiah’s zou hij mooi kunnen rondkomen, maar waar moest hij die 4 miljoen rupiah’s vandaan halen ?
Als eerste stap voor Davids toekomst kocht ik een stuk sawah voor hem; een eerste begin van zijn financiele toekomst. Over verdere stappen dachten we na.
Later in 2017 trouwde David officieel en voor de wet. Drie dagen duurde het huwelijk.
Het huwelijk was een grootse gebeurtenis.
Er was voor het huis een enorme tent geplaatst, met tafels, stoelen etc. Van binnen en buiten was de tent mooi versierd. Deze tenten worden gehuurd bij bedrijven.
Voor het huwelijk was nodig een “perias manten”, die zorgt voor passende kleding voor het bruidspaar en de opmaak. Ook was er een “pemaes”, iemand, die het bruidspaar door alle fasen van de traditionele bruiloft leidde.
De eerste dag was er een gebedsdienst, waar familie, kennissen en buurtgenoten bij aanwezig waren. De tweede dag begon ’s ochtends met een rit naar het Gemeentehuis voor het officiele huwelijk. De rest van dag 2 en dag 3 bestonden uit javaanse tradities, zoals het wassen van het bruidspaar, het naar binnen leiden van het bruidspaar door de vader, begroeting door familie en vrienden.
Opgemerkt mag worden, dat een traditioneel javaans huwelijk vele hindoe-roots heeft. Java was tot de 16e eeuw hinduistisch, er heerste toen het machtige Majapahit koninkrijk, dat in feite tot op vandaag nog voorleeft.
De tent, waar het huwelijk plaats vond; Onderaan foto’s van het huwelijk
In 2018 werd Davids zoon, Rayen, geboren. Rayen is nu 4,5 jaar oud en ik kan het bijzonder goed vinden met het mannetje; hij komt veel op mijn kamer, waar natuurlijk altijd iets lekkers te halen valt. Om privacy-redenen plaats ik geen foto’s van het mannetje, waarop hij herkenbaar is.
De geboorte van Rayen was voor David en mij aanleiding, om verder na te denken over de toekomst van David, voor het geval ik er ooit niet meer zou zijn. Tot nog toe leefden David en zijn gezin op mijn kosten; dat is dus afgelopen, als ik er niet meer ben.
Zoals eerder gezegd, werk, dat enigszins redelijk betaalt, is er niet in de regio. David heeft al een stuk sawah, waar elke 3 maanden inkomsten van komen. Maar dit is nog lang geen 4 miljoen rupiah per maand, nodig om redelijk van te leven.
David wilde een toko. Een toko voor huishoudelijke artikelen, een soort Blokker. Na alles overwogen te hebben, besloten we een toko te laten bouwen. Er kon een stuk grond gekocht worden naast de Puskesmas in het centrum, een prima lokatie. Toen de toko klaar was, moest er heel veel gekocht worden bij de groothandel om de toko te vullen.
De inkomsten van het stuk sawah en van de toko komen aardig in de buurt van 4 miljoen rupiah per maand. Op deze manier wordt voorkomen, dat David weer in armoede terug valt als ik er niet meer ben.
De toko van David
Met het klaar komen van de toko, is ook aan deze serie een einde gekomen. U heeft kunnen lezen, hoe ik David leerde kennen, hoe ik op Java terecht kwam, en hoe gewerkt is aan de toekomst van David.
Een mooi verhaal van een straatarme jongen, die een goede toekomst tegemoet gaat.
Echter, mijn toekomst is heel anders geworden dan ik ooit had gedacht. Ik ging indertijd naar Bali, om daar de rest van mijn leven te blijven. Het is heel anders gelopen.
Het is nu september 2022: Ik wordt volgend jaar 75 jaar. Geestelijk gaat het prima, lichamelijk wordt het minder. Ik moet er niet aan denken, hoe het mij in Nederland nu zou vergaan, met een mindere gezondheid. Vroeg of laat dreigt daar een verzorgingscentrum.
In de desa blijf ik in mijn huis wonen; David en zijn vrouw zijn er steeds voor mij, ook als het (Allah moge het verhoeden) minder goed gaat.
De desa is mijn thuis geworden; ik kan het prima met de desa-bewoners vinden.
Foto’s van het huwelijk van David
Oost Java Info 