Een ongeval, nu was het mijn beurt (22 dec. 2021)

Er gebeuren veel ongelukken op de weg in Indonesie; de meeste ongelukken (naar ik heb begrepen 80 %) zijn met motoren.
Bij een ernstige valpartij met een motor in Nederland komt binnen zeer korte tijd een ambulance en vaak ook de politie; het slachtoffer wordt naar het ziekenhuis gebracht voor behandeling. Voor omstanders bij een ongeluk is er eigenlijk niets te doen.
In Indonesie zijn er doorgaans veel omstanders, die het slachtoffer van een ongeval proberen te helpen. Een ambulance bellen doet men niet, het kan lang duren, voordat de ambulance er is. Omstanders bemoeien zich met het slachtoffer; als zij eenmaal het slachtoffer hebben “gestabiliseerd”, wordt een familielid of een kennis / vriend gebeld, om het slachtoffer op te halen.

Zo is het met mij 2 weken ook gegaan. Ik kwam met de motor ten val op de doorgaande weg naar Balung, doordat de voor-rem van mijn motor plotseling blokkeerde. Het was een forse valpartij, waardoor ik dizzy midden op straat lag, met de motor op mijn benen. Ik kon niets doen.
Echter, binnen enkele seconden waren er vele omstanders, die mij hielpen; allereerst werd de motor van mijn benen gehaald, vervolgens werd ik hangend tussen 2 sterke jongemannen naar een warung 3 meter verderop gebracht, waar ik water te drinken kreeg. Andere omstanders verzamelden mijn spullen, die op de weg lagen, zoals portemonnaie, zonnebril en mobieltje.
Er was een kleine file op de weg ontstaan; toen ik midden op de weg lag, ik blokkeerde de doorgang. Maar geen getoeter of wat dan ook.
Inmiddels wisten meerdere omstanders, dat ik in desa Paleran woonde, en een van de omstanders had zelfs het telefoonnummer van mijn zoon; die werd dus gebeld. Binnen 10 minuten was hij met de auto ter plaatse en kon ik naar huis gebracht worden.
Vlees- en schaafwonden en zwellingen aan mijn been en voet waren het gevolg van de valpartij.
De volgende dag werd ik naar mijn dokter umum (zeg maar huisarts) gereden en kreeg ik medicijnen en zalf.

Inmiddels ben ik nog steeds herstellende van de wonden aan mijn been en voet, en strompel ik wat op krukken door het huis. Mijn dokter umum heeft de wonden prima verzorgd, maar het zal nog wel een paar weken duren, voordat ik weer volledig hersteld ben.

Wat mij het meest bijblijft van de valpartij, is de rol van de omstanders. Belangeloos helpen, wetend dat er geen andere optie is. Vriendelijke hulp, hier en daar werd zelfs een foto gemaakt; ik heb dit foto-maken van mij als vorm van medeleven beschouwd, en zeker niet als nieuwsgierigheid. Foto’s worden thuis gedeeld, en het is dan alom “kasian” “kasian” voor pappa.

Al met al, hoe pijnlijk ook, een unieke ervaring !