Ik heb een paar jaar met zo’n Suzuki Jimny Katana gereden; goed voor mij alleen en voor korte afstanden
Deel 1, Uit het leven: klik hier
Deel 2, Uit het leven: klik hier
Deel 3, Uit het leven: klik hier
Deel 4, Uit het leven, klik hier
Deel 5, Uit het leven, klik hier
Inmiddels is David bij mij ingetrokken. Meer dan een tas was er niet om te verhuizen. We hebben een bed, matras, lamp en een kastje gekocht voor zijn kamer. Ook kochten we een mobiele telefoon. Verder moest hij maar aangeven, wat hij nog nodig had.
Na een week was David ingeburgerd in mijn huis, en wist hij mijn huishouden te doen. Ik vond het uitermate plezierig, dat ik niet meer alles alleen hoefde te doen. David maakte geheel waar, dat hij voor de tuin zou zorgen en het huishouden zou doen. Financieel kwam hij geheel te mijnen laste.
Wat te doen nu met de ouderlijke woning van David in de desa ? Ik had hier bepaalde ideeen over, die ik met David wilde bespreken.
Echter, David was mij voor; hij wilde met mij praten over de ouderlijke woning.
David zei mij, dat hij heel graag wilde, dat ik met hem naar zijn desa zou verhuizen, als de woning eenmaal klaar was. Hij kon dan gewoon voor mij als zijn vader blijven zorgen, eventueel met zijn oudere zus. Later zou hij gaan trouwen, en dan was zijn vrouw er dus ook nog.
Ik was nogal beduusd door het voorstel van David. Ik had tot nog toe absoluut niet met de gedachte gespeeld, om te verhuizen naar Java. Waar de hele wereld naar Bali wil, zou ik van Bali vertrekken ?
Ik was nog goed gezond met mijn 65 jaren, maar onherroepelijk komt de tijd, dat ouderdom gaat opspelen. Het is dan uiterst plezierig om in gezinsverband te wonen. Althans, in Indonesie. Als de ouders in Indonesie oud worden en het alleen niet meer trekken, dan neemt een van de kinderen of kleinkinderen de ouders in huis. Ik zie dat overal in de desa gebeuren; volstrekt normale gang van zaken hier. Ik miste op Bali geen partner, maar wel een gezinsverband, ook om op terug te vallen indien nodig.
Dit alles ging door mijn hoofd, en ik zei tegen David, dat ik er een paar dagen over wilde nadenken. Ik vond het nogal een stap, om het van alle gemakken voorziene Bali te verlaten en te verhuizen naar een zeer eenvoudige desa op Java, ver van de toeristische wereld.
Na enkele dagen stond mijn besluit vast; ik wilde naar de desa verhuizen; het leek mij een enorm avontuur om ver van de toeristische wereld te wonen en te leven temidden van javanen.
Ik was nu al 2x in de desa geweest en had er een zeer plezierige indruk van. Er hing een totaal andere sfeer dan op Bali.
Wel moest ik op een rij zien te krijgen, wat voor consequenties een verhuizing voor mij zou hebben; hoe is het met de medische zorg gesteld in de desa / stad Jember, waar kan ik (westerse) boodschappen doen, zijn er computer-specialisten voor als er wat is met de laptop, is AC in mijn kamer mogelijk in de desa. En ik wilde perse een eigen kamer hebben in de nieuwe woning van David.
In de desa en zeer wijde omgeving wonen geen buitenlanders. In de stad Jember is het aantal buitenlanders zeer gering. Ik zal dus te doen hebben met “alleen maar” javanen; hoe anders dan op Bali.
De overgang van Bali naar Java zou veel groter zijn dan ik kon vermoeden. Maar het was een overgang, die mij veel goeds zou brengen; een overgang, waar ik geen seconde spijt van hem gehad. Ik kom later terug op deze overgang.
Nu ik een besluit had genomen, overlegde ik met David over hoe nu verder. Ik wilde mee verhuizen naar de desa; maar eerst moest de ouderlijke woning van David opnieuw gebouwd worden, met een kamer voor mij alleen.
Verder wilde ik ter gelegenheid van het nieuwe begin van mijn leven moslim worden, zo liet ik David weten.
Uiteraard was David erg ingenomen met mijn besluit.
Mijn programma voor de komende weken: moslim worden, een nieuwe auto kopen en naar de desa gaan om de bouw van de nieuwe woning te bespreken.
Op een doordeweekse dag ben ik in een moskee in Denpasar moslim geworden. Je wordt moslim door in aanwezigheid van een paar getuigen (bv. vrienden) de Shahada (geloofsbelijdenis) uit te spreken: “Ik getuig dat er geen godheid is dan alleen Allah en ik getuig dat Mohammed de gezant van Allah is”. Een zeer eenvoudig gebeuren. De Islam is sowieso eenvoudig; geen enorme ceremonies, geen speciale kleding voor de geestelijken, geen beeldhouwerken in de moskee etc. In de moskee gaat het om jou en Allah. Na afloop had ik het gevoel een juiste beslissing te hebben genomen.
Het werd tijd, om een een nieuwe auto te kopen, met de Jimny van Ubud naar de desa rijden, is niet te doen. Ik kocht een Suzuki Ertiga. Prachtige wagen en zeer comfortabel. David had geen rijbewijs en ik wilde, dat hij rijles nam en zo gebeurde het ook. Sinds die tijd was David de chauffeur en niet ik. David ontpopte zich als een zeer goede chauffeur. Als je als blanke zelf een auto bestuurt, en je krijgt een aanrijding, dan heb je in Indonesie een groot probleem, ook al is de aanrijding helemaal niet aan jou te wijten. Ook daarom was ik blij, dat David de auto bestuurde.
Moslim geworden en met een nieuwe auto reden David en ik weer naar de desa.
We sliepen weer in “ons” hotel in Jember-stad.
David heeft tukangen gezocht en met hen afspraken gemaakt over de bouw van de nieuwe woning. Er zou een kamer voor mij alleen komen aan de straatkant (en dat is inderdaad gebeurd). Toen de afspraken waren gemaakt, keerden we terug naar Ubud.
De huisjes van mijn aanstaande buren in de desa
Weer terug in Ubud, keerde de rust terug in mijn leven en dat van David. Belangrijke beslissingen waren genomen: er wordt een huis voor David gebouwd, ik ben moslim geworden, David heeft zijn intrek genomen bij mij en een verhuizing naar Java is op komst.
De komende maanden, tot het nieuwe huis klaar zou zijn, verliepen harmonieus. David zat goed in zijn vel en was mij tot grote steun. Financiele zorgen had David niet meer, ik betaalde alles wat nodig was voor hem en ook zijn zakgeld. Ik heb een goed pensioen, maar ik ben zeker niet rijk. In de ogen van David ben ik zeer rijk, en hoewel ik alles voor hem betaal, heeft hij nog niet 1 seconde naast zijn schoenen gelopen. Ik had nu daadwerkelijk het gevoel, dat ik er een zoon bij had.
Wel merkte ik steeds meer bij David, dat hij een ouder in zijn leven erg heeft gemist en dat hij in mij een “nieuwe” vader zag. Zijn moeder is op zijn 6e levensjaar overleden en zijn vader is er toen vandoor gegaan met een andere vrouw. David is dus opgegroeid zonder ouders. Wel, ik voel mij vereerd, als ik voor iemand als David vader kan zijn.
David was inmiddels al een paar keer alleen in de desa geweest om de voortgang van de bouw te bespreken met de tukangen.
Nu we een nieuwe, goede auto hadden, wilde ik de reis naar de desa niet meer in 1 dag afleggen, zoals eerder gezegd, ik kwam er steeds uitgeput aan na een reis van 12-14 uur.; in het vervolg overnachtten we in een van de mooie hotels in Banyuwangi, dus een reis in 2 etappes. Uitermate plezierig en relaxed reizen op deze manier.
Banyuwangi is trouwens de laatste jaren sterk in ontwikkeling; men wil er een nieuwe toegangspoort tot Bali van maken. Er zijn een aantal goede hotels, en de luchthaven wil men internationaal maken; verder is Banyuwangi bereikbaar per trein vanuit heel Java.
Toen de woning bijna klaar was, ben ik weer naar de desa gereden met David, en wel in de nieuwe auto, met een overnachting in Banyuwangi. Het was een erg mooie en rustige reis op deze manier.
De woning was inderdaad bijna klaar; mijn kamer was voor mij groot genoeg en al klaar.
een week of 2 en de woning kon betrokken worden.
Ik heb de dagen in de desa ook gebruikt om nader kennis te maken met de buren; dat zijn 2 zonen en een dochter van de oude oma, die in het huisje naast Davids nieuwe woning woont. Allen ruim in de 50 jaar. Een andere dochter woont op Kalimantan en de derde dochter (Davids moeder) is dus overleden.
Volgende keer: verhuizing naar Java en afscheid van Bali voorbereiden.
Mijn nieuwe auto, een Suzuki Ertiga, zeer comfortabel
Oost Java Info 