In mijn grote kamer beneden hadden David en ik een lang gesprek
Deel 1, Uit het leven: klik hier
Deel 2, Uit het leven: klik hier
Deel 3, Uit het leven: klik hier
In mijn laatste bericht meldde ik, dat de javaanse jongens weer op Bali waren teruggekeerd na het vieren van Lebaran (het Suikerfeest) in hun desa Paleran.
We zagen elkaar weer vrijwel elke avond op het Stoepje, waar ik de rekeningen voor het eten, dat de jongens kochten bij Ibu Kopi, betaalde (het waren minimale bedragen).
Op een avond kwam een van de jongens naar mij toe; hij wilde graag een gesprek met mij, maar niet op het Stoepje. Ik loop nooit weg als iemand met mij wil praten, dus ik nodigde hem uit de volgende dag (in de loop van de ochtend) bij mij thuis te komen; ik zou hem komen ophalen bij het Stoepje, want een motor had hij niet. Hij was blij, dat ik met hem wilde praten.
Het was inmiddels de volgende dag. De javaanse jongen en ik zaten in mijn grote kamer beneden.
Allereerst wilde ik weten, hoe hij heette. Dat ik na vele maanden de voornamen van de jongens nog niet kende, is niet vreemd; voornamen worden heel weinig gebruikt. Hij zei, dat hij “David” heette, moslim was en 18 jaar oud. Hij had de lagere school gedaan en de Middelbare school (SMA); het diploma middelbare school is nog op school, hij heeft geen geld om het diploma op te halen.
Ik vroeg David, wat hij mij wilde vertellen. Wel, hij wilde 10 miljoen rupiah lenen en dan gratis mijn tuin verzorgen en mijn huis schoonmaken.
Het gesprek, dat wij toen hadden, duurde enige uren, onderbroken voor een maaltijd in een warung. We wisten toen uiteraard niet, dat dit gesprek het begin was van een totaal nieuw leven voor David, en ook voor mij.
Het lange gesprek met David kwam op hetvolgende neer: zijn ouderlijk huis in de desa Paleran was in de loop der jaren ingestort. Ouders waren er niet meer. Moeder was bij een ongeval overleden toen David 6 jaar oud was, en vader is in die tijd met een andere vrouw ervan doorgegaan. David bleef achter met zijn veel oudere zus en een iets oudere broer, die mentaal achter gebleven was.
Na een aantal jaren verkommerde de ouderlijke woning, het dak zakte in en muren vielen om. Er was geen geld voor reparatie. Er kon niet meer in het huis worden gewoond.
Aan de overkant van de straat stond een lege bouwvallige woning, waar men zijn intrek in nam. Maar ook deze woning was er slecht aan toe; geen ramen en veel daklekkages.
De zus van David voedde David op en zijn broer. De inkomsten om te leven bestonden uit wat zij van de buurt kregen; ook was er zo nu en dan werk voor de oudere zus. Men behoorde tot de allerarmsten van de desa.
David wilde dus 10 miljoen rupiah lenen, om het ouderlijk huis weer bewoonbaar te maken.
Tot zover in het kort het verhaal van David.
Welnu, een triest verhaal van David. Ik bespeurde zelfs opkomende tranen bij David.
Ik zei tegen hem, dat ik een paar dagen wilde nadenken over wat hij mij allemaal vertelde, en of ik iets voor hem zou kunnen betekenen, en zo ja, hoe dan. David begreep dit, en vertrok met de taxi naar zijn onderkomen in Ubud.
Het verhaal van David had mij niet onberoerd gelaten. Jonge aziatische jongens, die op zoek zijn naar oude(re) blanke mannen, dit komt op Bali vaak voor. David zelf had 2 vrienden, die nu met een blanke oudere man samenwoonden. Zelf was David meermalen benaderd door blanke mannen, die hem trachten te lokken naar hun huis – “ik heb een zwembad bij mijn villa” en “ik heb veel sterke drank”. David wilde dit niet, hij was niet op zoek naar zo een blanke man. Van hem wordt verwacht, dat hij tzt gaat trouwen en een gezin gaat stichten. David was sinds het overlijden van zijn moeder en het verdwijnen van zijn vader, “kepala keluarga” geworden (hoofd van het gezin). Hij had echter niets om dit waar te maken, alleen bittere armoede. Ik had duidelijk het gevoel, dat David zijn toekomst als een zware last beschouwde vanwege die bittere armoede.
Door onze contacten op het Stoepje durfde hij het aan om met mij te praten over zijn situatie. Later vertelde David mij, dat hij voelde, dat ik niet op zoek was naar jonge jongens – juist daarom wilde hij met mij praten. Natuurlijk hoopte hij op steun van mijn kant.
De komende dagen dacht ik na, wat ik voor David zou kunnen betekenen, naar aanleiding van zijn vraag om 10 miljoen rupiah te lenen. Afgaande op de foto, die hij mij liet zien van zijn huis (zie hier onder) en afgaande op wat hij vertelde over de staat van de woning, leek mij 10 miljoen rupiah bij lange na niet voldoende om de woning te renoveren.
Ik wilde ter plekke de toestand in ogenschouw nemen.
Vaker is mij om financiele steun gevraagd op Bali of hebben mensen zich aangeboden als tuinman / huishoudelijke hulp. Afgezien van het geven van kleine bedragen, ben ik hier nooit op ingegaan.
Ik stelde mijzelf de vraag, waarom ik David niet afwimpelde, wat ik gewoonlijk zou doen bij anderen. Wel, ik had met hem te doen, hij was authentiek in zijn verhaal over zijn situatie, ook geemotioneerd en hij was wel erg zwaar getroffen in zijn jonge leven. Ik besloot dus hem niet af te wimpelen, maar voorlopig met hem in gesprek te blijven en te zien, waartoe ons contact zou leiden.
Een paar dagen na mijn gesprek met David, besloot ik David voor te stellen, om op korte termijn samen naar desa Paleran op oost Java te reizen en de situatie aldaar te bezien.
Ik nodigde hem weer bij mij thuis uit, om de reis voor te bereiden.
Hierover gaat het in deel 5.
Het vervallen ouderlijke huis van David
Oost Java Info 