Cafe Nginem (dec. 2016)

Indertijd berichtte ik (zie link) over de verplaatsing van  Cafe Nginem van 60 meter vanaf mijn huis tot 25 meter vanaf mijn huis. Het Cafe staat nu naast het huis van mijn buren.
Inmiddels draait Cafe Nginem weer op volle toeren. Om 5 uur in de morgen komen de eerste mannen, en rond middernacht is het weer stil.
Er is koffie en thee te krijgen, wat zoete broodjes en een kom mie. De toko van mijn buren doet er goede zaken mee, veel verkoop van sigaretten en meer. Maar ook de warung tegenover het Cafe, waar Bakso en Mie Ayam wordt verkocht, heeft er profijt van.
In  Cafe Nginem komen alleen de mannen. Niet alleen uit de desa, maar ook van buiten de desa. Het Cafe is een bekend ontmoetingscentrum. 2 Dames op leeftijd zijn de uitbaatsters.
Er wordt gehandeld, geschaakt, veel gepraat, plannen gemaakt en soms gegokt. Het is welhaast de ziel van de javaanse gemeenschap. Het is zeer authentiek, vooral omdat buitenstaanders (toeristen) geheel ontbreken.
Van lawaai-overlast is geen sprake. Vooral in de avond is het druk. Dan komen ook vaak jonge mannen, en wordt er een gitaar gezocht en dan gezongen. Van wat blikjes wordt een “drum” gemaakt voor de ritmische begeleiding. Er wordt bepaald niet onverdienstelijk gezongen.
Mijn integratie is nu zover gevorderd, dat ik niet meer langs het Cafe kan lopen, zonder te worden aangeroepen om er even bij te komen zitten.
Gisterenavond zat ik naast 2 oudere mannen, die mij vertelden, dat de Islam in Indonesie toch wel erg mooi is, tolerant, vredig samen leven. Heel wat anders dan de “Arabische” Islam, zo vonden zij. Ik kan dit alleen maar beamen. Ik heb al vaker geschreven over de Indonesische Islam, die zo anders is, dan waar men in Nederland mee te maken heeft.