In mijn laatste bericht over het weer berichtte ik, dat het regenseizoen voorbij was. Het was al meer dan een week droog en helder en ook van de boeren begreep ik, dat het regenseizoen voorbij was. Het is immers al bijna juni.
Maar de dag na mijn bericht begon het in de namiddag zeer fors te onweren met heel veel regen, een aantal uren lang. Vandaag alweer de derde dag met veel onweer en regen, urenlang. Voor morgen wordt hetzelfde weer verwacht.
Ongeveer 2 maanden geleden heb ik bericht, dat de dochter van mijn achterbuurvrouw was bevallen van een dochter. De bay was op tijd geboren, maar onder gewicht, 2,6 kilo.
Inmiddels zijn 2 maanden verstreken, de baby maakt het zeer goed en ziet er ook erg goed uit.
De wijze, waarop men hier met pasgeborenen omgaat, is wel heel verschillend van Nederland.
Het meest opmerkelijke is, dat de baby NOOIT alleen is; ik heb het al eerder vemeld. De meeste tijd brengt de baby door in de selendang. Meestal bij de moeder, maar ook bij een van de buurvrouwen of anderen, die langskomen. In de selendang kan de baby gewiegd worden. ’s Nachts slaapt de baby bij de ouders.
De eerste maand werd de baby ’s ochtends en in de namiddag door een (professionele) Ibu gewassen, bepoederd en vervolgens helemaal ingepakt, de armpjes langs het lichaam. Alleen het gezichtje was vrij. Dit ingepakt zijn duurt ruim een uur, daarna krijgt de baby gewone kleertjes aan.
De baby drinkt moedermelk; zij wordt gevoed waar iedereen bij is. Een volstrekt natuurlijk gebeuren; in Nederland worden hier vraagtekens bij gezet, heb ik gelezen; niet iedereen wil getuige zijn van het geven van borstvoeding. Pas na ongeveer 5 maanden gaat men over op andere voeding.
Als de baby aanstalten maakt om te gaan huilen, dan wordt alles in het werk gesteld, om dat te stoppen: iemand anders neemt de baby in de selendang over, of er wordt voeding (moedermelk) aangeboden, of er wordt gezongen.
Huiluurtjes zijn hier onbekend, huilende baby’s zijn “kasian”.
De moeder is dus dag en nacht met de baby bezig. De baby wordt letterlijk volgestopt met affectie en aandacht. Toch kan de moeder wel weg zo nu en dan, er is altijd iemand, die de zorg voor de baby overneemt.
Een jongen of een meisje. Ik merk hier geen verschil in voorkeur. Alle vaders en moeders zijn blij en trots. Wel wordt gezegd, dat jongens “nakal” zijn (ondeugend). Ik heb ook de indruk, dat bij meisjes meer discipline is, dan bij jongens.
Als de baby wat ouder is, vanaf 2 jaar, dan gaan veel vaders aan het einde van de middag een ommetje rijden in de buurt op de motor, met het kind voorop. Met meisjes evenzeer als met jongens.
Vanaf ongeveer 2/3 jaar wordt het kind steeds meer losgelaten. Is het 6 jaar, dan is het al bijna een kleine volwassene. Op die leeftijd maakt het ook alles mee, wat gebeurt . Overlijden, ziekte en meer. Kinderen worden niet weggehouden van “nare” gebeurtenissen.
De nieuwe toko
Toen ik een jaar of 4 geleden in de desa kwam wonen, hadden de buren een kleine warung bij huis, gemaakt van bamboe. Een jaar later is die bamboe-warung vervangen door een kleine stenen toko. En een maand geleden is men begonnen met de bouw van een grotere toko. Vorige week is die nieuwe toko geopend. Een stuk groter, dan het kleine stenen tokootje, en het assortiment is ook uitgebreid.
Het is mij het afgelopen jaar opgevallen, dat veel huizen in mijn desa gerenoveerd worden. Op veel plaatsen ligt voor een huis een hoop zand, en een grote stapel stenen. Pas als alles is gekocht (behalve zand en stenen ook hout, kozijnen en zo), en dat kan wel meer dan een jaar duren, wordt met de renovatie begonnen. Is halverwege de renovatie het geld op, dan wordt weer enige maanden (of nog langer) gespaard, voordat men verder gaat.
4 Jaar geleden verdiende een tukang rp 50.000 per dag, nu is dat rp 70.000. De koelie verdient nu rp 55.000 per dag.
De bouw/renovatieactiviteiten duiden erop, dat kennelijk geld beschikbaar is. Ook voor mobieltjes is geld beschikbaar, bijna iedereen (behalve vele ouderen) heeft een mobieltje; veel jongeren hebben zelfs een “luxe” mobiel, met internet etc.
Zoals bijna overal in Z-O Azie wordt hier heel veel betaald met krediet van de bank. De rentes zijn buitengewoon. Wil ik rp 100 miljoen lenen, dan betaal ik meer dan rp 130 miljoen terug, binnen 3-4 jaar.
De meeste motoren worden ook gekocht op krediet.
Echter, zomaar geld lenen van de bank kan niet. Er moet pand gegeven worden; dat kan zijn het eigendomsbewijs van een stuk sawah, of de motor zelf (die bij niet-betalen wordt opgehaald), of de grond, waar het huis op staat.
Voor zover ik het meekrijg, is geld hier niet bepaald een onderwerp van gesprek. Waarschijnlijk wil men niet “malu” (verlegen) worden, als anderen weten hoe je er financieel voor staat.
De oude toko
Om de andere dag komt langs mijn huis de Tukang Sate. Zijn keuken is achterop de brommer. Het is sate van kip. 10 stokjes voor rp 5000, ongeveer 35 eurocent. Het wordt ter plekke bereid. Het kan “pedas” (scherp) of niet. Buitengewoon smakelijk !
Oost Java Info 