Optreden van een dangdut bekendheid
David had vanavond een paar vrienden op bezoek. We hadden het over muziek (krontjong, angklung) en ze vroegen mij over muziek in europa.
Ik heb ze op Y-tube Boogie-Woogie laten horen en zien; een zaal vol swingende en dansende mensen, veel geklap bij het wisselen van de piano-spelers, U zult dat wel kennen. Zelfs ik had er moeite mee, om rustig op mijn stoel te blijven zitten.
Zo niet echter de vriendengroep van David, ernstig keken ze naar het optreden, verbaasd, en enig meebewegen was er niet bij. Ze vonden het een zeer vreemde gang van zaken, en zagen de lol er ook niet echt van in.
Toen hier een week of 2 geleden een populaire zanggroep optrad op het plein in de desa, hetzelfde beeld, een zwijgende menigte kijkt het aan. Alleen bij het podium een paar jongeren, die probeerden mee te dansen, maar dat was het dan ook wel.
Muziek is in de westerse wereld is emotie. Muziekspelers (of het nu klassiek of modern is) leggen veel van zichzelf in de muziek. Een dans is een uiting van persoonlijke emotie, het doet iets met je.
Emoties zijn in Indonesie geheel anders. Gamelanspelers leggen geen enkele emotie in de klanken, die ze voortbrengen. Gamelan-muziek is geen uiting van persoonlijke expressie. Bij Gamelan (een van de hoogst ontwikkelde muzikale vormen ter wereld) gaat het erom, dat de klank op de juiste wordt voortgebracht, hard of zacht, lang of kort en meer. Wat de speler erbij voelt, is niet aan de orde. De speler kan ondertussen een sigaretje roken, of even babbelen met de buurman. Als de klank maar op de juiste wijze wordt voortgebracht.
Ook in het dagelijks leven gaat men hier heel anders om met emoties. Waar wij in Nederland graag iets uit willen praten (bij een meningsverschil of misverstand bijvoorbeeld), gebeurt dat hier helemaal niet. Men zwijgt, zegt eventueel “tidak apa apa”. Of men “minta maaf”
– vraagt om vergeving.
Dit zo totaal anders omgaan met emoties is een van de moeilijkste dingen om aan te wennen bij het leven in de desa. Hoe iemand zich voelt in een bepaalde situatie, hoe iemand iets beleeft of ervaart, het zijn geen gespreksonderwerpen. Je merkt ook niet, of iemand bijvoorbeeld iets naars, of iets anders heeft meegemaakt. De dochter van een van de buren (18 jr) zag ik laatst huilen op het stoepje voor het huis. Niemand, die er enige aandacht aan schonk. Niemand ook, die kon vertellen, wat er aan de hand was. Verbazing wel over mijn vraag daarnaar. Ik denk, dat het uit was met haar vriend.
De vakantie-ganger, of degene, slechts enige tijd hier verblijft, zal niet of nauwelijks iets merken van dit verschil in omgaan met emoties.
Oost Java Info 