Takbir
Afgelopen vrijdag was het Lebaran, veruit het grootste jaarlijkse feest in Indonesie. Het einde van de vastenmaand Ramadan.
Voorafgaand aan Lebaran zijn in mijn regio vele wegen (met name die tussen de desa’s) gerepareerd; sommige delen zijn geasfalteerd, bij andere wegen is volstaan met het dichten van de gaten in de weg met asfalt. In elk geval een verbetering, want vele wegen waren er slecht aan toe.
Een paar dagen voor Lebaran hebben velen hun huis van buiten geverfd, zodat die er met Lebaran goed uitziet.
De politie had het afsteken van hard knal vuurwerk in de dagen voor Lebaran verboden, en tot mijn verassing werd daar redelijk de hand aan gehouden.
De week voor Lebaran kwam een enorme volksverhuizing op gang; vele miljoenen onderweg naar hun geboortedorp of de plaats, waar nog familie woont: het “mudik” of “pulang kampung”. Langs de grote wegen overal politieposten, waar ook een EHBO post is, soms ook de mogelijkheid om de auto te laten repareren. De drukte op de wegen is enorm.
Grote bedrijven laten elk honderden bussen rijden, waarmee men gratis wordt vervoerd. Voor velen een uitkomst, want velen hebben het niet breed.
Lebaran begon al donderdagavond (“malam jum’aat”, de dag begint met de avond ervoor). Na het avondgebed rond 18.00 uur is er overal “Takbir”. Mensen trekken door de desa met fakkels en luide muziek. Vrachtwagens met grote geluidsinstallaties reden door dee desa en verkondigden het einde van de Ramadan. Ook was er het nodige vuurwerk.
De hele nacht klonk het “Allah U Akbar” uit de luidsprekers van de moskeeen in mijn desa, en vrijdagochtend om 05.30 uur ging ging ik naar de moskee voor de gebedsdienst, die ongeveer 3 kwartier duurde.
Hierna kort huiswaarts, vervolgens even op bezoek bij de buurtbewoners om goede wensen over te brengen en vergiffenis van fouten te vragen. Daarna weer naar huis. De rest van de dag gaat iedereen bij iedereen op bezoek; het zijn doorgaans kortere (beleefdheids) bezoeken.
We zijn nu een paar dagen verder en nog steeds is het buitengewoon druk op de wegen. Nog steeds worden veel bezoeken afgelegd.
Veel familieleden, die elders in Indonesie wonen en werken, komen maar eenmaal per jaar naar hun geboortedorp, dus met Lebaran.
En dan moeten er natuurlijk ook vrienden en anderen in de desa bezocht worden. De drukte zal nog ongeveer een week aanhouden, waarna langzamerhand het normale leven weer terug keert. Tot op zekere hoogte, want er staat nog veel op het programma in mijn desa de komende maand: paalklimmen, touwtrekken, wandeltochten, karnaval en meer.
Volle moskeeen tijdens Lebaran
Oost Java Info 