Ervaring met ziekenhuis Kaliwates in Jember-stad (20 jan. 2022)

Een 2-persoons kamer in Kaliwates

Op 22 dec. 2021 berichtte ik (https://oostjava.info/2021/12/22/een-ongeval-dec-2021/) over mijn valpartij met de motor. Gevolg was een lelijke brandwond aan mijn enkel.
De behandeling van de wond door de dokter umum (huisarts) in mijn desa schoot niet op.
Ik heb daarom besloten, naar een chirurg te gaan; een verwijsbrief van de dokter umum is niet nodig.
Ik ging allerleerst naar de afd. Chirurgie van het Siloam ziekenhuis in Jember-stad; een ziekenhuis, dat als een van de zeer weinige ziekenhuizen in Indonesie niet is aangesloten bij de BPJS (de ind. ziektekosten-verzekering). Siloam is een internationale keten, met eigen prijzen voor medische behandelingen. Mijn wond werd onderzocht, behandeld en vebonden. Men vond een operatie noodzakelijk, de kosten daarvan zouden ongeveer 60 – 90 miljoen rupiah bedragen. Ik ben hier niet op ingegaan. Siloam maakte overigens een zeer goede indruk, schoon, professionele chirurg.

Vervolgens heb ik een Surat Rujuk (verwijsbrief) gehaald bij de Puskesmas in mijn desa. Een Surat Rujuk is nodig, als men in aanmerking wil komen voor vergoeding door de BPJS. Met deze surat kon ik terecht bij ziekenhuis Kaliwates in Jember-stad. Kaliwates is aangesloten bij de BPJS, zoals bijna alle ziekenhuizen in Jember-stad.
De chirurg van Kaliwates onderzocht mijn wond, behandelde die en vond een operatie noodzakelijk. Ik heb besloten om mij te laten opereren in Kaliwates. Dat gebeurde 2 dagen na mijn bezoek aan de chirurg (dr. Samsul). Ik ben 3 dagen in het ziekenhuis geweest.
Om een lang verhaal kort te maken, ben ik dus geopereerd in Kaliwates. Ik was bij de BPJS verzekerd voor klas 1, dat betekent dat ik kwam te liggen op een kamer voor 2 patienten met AC (en zit-toilet en douche). Opname, onderzoeken en de operatie verliepen professioneel.
Nieuw in Indonesie is, dat voor veel operaties verdoving middels de rugge-prik (lumbaal-punctie) is voorgeschreven; pijnloos, maar ik vond het zeer vervelend om met een verdoofd onder-lichaam te liggen.
Drie keer per dag kreeg ik een maaltijd, waarschijnlijk zeer gezond, maar vrij smakeloos (vrijwel geen zout en kruiden).
Bij het ontslag uit het ziekenhuis kreeg ik medicijnen mee, alsmede het hele medische dossier. Alles werd betaald door de BPJS.

Ik heb geen enkel verschil gemerkt tussen de behandeling in het particuliere en dure Siloam ziekenhuis en ziekenhuis Kaliwates (BPJS). Alleen zou Siloam mij 60-90 miljoen rupiah gekost hebben en Kaliwates was gratis.

De BPJS startte in 2014, toen was er nog verschil in behandeling tussen BPJS en een particulier ziekenhuis. Dat verschil is er nu niet meer. Vrijwel alle ziekenhuizen in Indonesie zijn aangesloten bij de BPJS, en de meeste indonesiers zijn lid van de BPJS.

Ziekenhuis Kaliwates is een vrij nieuw ziekenhuis; het is er zeer schoon, goed in de verf en het personeel is zeer vriendelijk. Het verplegend personeel bestaat uit mannen en vrouwen.

Anders dan in Nederland:
De verzorging van de patient in het ziekenhuis is een zaak van de familie. Zij wassen en kleden de patient, houden in infusen in de gaten en kopen eten en snacks. Op elke kamer waren familieleden van de patient, die daar ook bleven slapen. Zij nemen dan matrassen, kussens etc etc mee naar het ziekenhuis. Als je niemand bij je hebt in het ziekenhuis (familie, vrienden), dan heb je een probleem; wie helpt je met wassen, wie doet boodschappen voor je ?

Je kunt in Indonesie “medisch shoppen”. Bevalt een dokter of ziekenhuis niet, dan ga je naar een ander. Verwijsbriefjes bestaan niet, er is alleen maar de Surat Rujuk om voor de BPJS in aanmerking te komen.

Al met al had ik een zeer goede ervaring met het ziekenhuis Kaliwates.
Echter, een verblijf in een ziekenhuis vind ik oer-vervelend, het is je tijd uitzitten / uitliggen. Gelukkig is er het mobieltje voor internet.

De verplegers-post op de afdeling

————————–
De zithoek op de afdeling

————————–
Gang met patienten-kamers; links was mijn kamer