Vroeger was het samen praten, nu is ieder voor zich aan de mobiel
Vrijwel iedereen in mijn desa heeft tegenwoordig een mobieltje en daar wordt zeer veel gebruik van gemaakt, met name door de jongeren.
Mobieltjes kunnen op krediet worden gekocht met een aanbetaling.
Je kunt zeer voordelig kunt, als de ander dezelfde provider heeft. Zo kun je wel 2 uur bellen voor rp 2000 via IM3. En tientallen sms-jes versturen.
Het mobieltje is hier altijd bij de hand. Moet er even gestopt worden voor een rood stoplicht, dan is het meteen kijken op de mobiel. In wachtkamers is bijna iedereen bezig met zijn mobiel. Winkelpersoneel, dat even niets te doen heeft, kijkt op de mobiel.
Thuis is men voortdurend bezig met de mobiel.
Over wat men elkaar zo frequent heeft te berichten, weet ik niet. Op mijn oude nummer kreeg ik vaak sms-jes met de mededeling “Vergeet niet te eten straks” of “Het regent hier” of “Ik ga even uitrusten” en meer van dit soort belangwekkende sms-jes. Vandaar voor mij een nieuw nummer.
Bij de jongeren is Facebook ook zeer populair. De meesten hebben een account. Probleem met Facebook is, dat er internet in de buurt moet zijn.
Er zijn ook abonnementen voor internet op de mobiel. Maar de kwaliteit van de internet-verbinding is erg wisselend. In mijn desa erg matig, in grotere steden beter. En de kosten zijn voor een “werkende jongere” hoog, per maand rp 50.000.
Het plaatsen van “selfies” is haast een rage. Weinig spontane foto’s, maar erg veel geposeer.
De mobieltjes, waar je ook op kunt internetten, worden steeds populairder. Er zijn vele soorten van dit soort mobieltjes van Chinese makelij.
De mobieltjes van de in Nederland bekende merken, zijn hier ook te krijgen. Probleem met Chinese mobieltjes is, dat ze doorgaans kwalitatief erg slecht zijn, maar goedkoop. Toch worden ze grif verkocht. Wachten met aankoop, tot er geld is voor een betere (en dus duurdere) mobiel, is er niet bij.
Oost Java Info 