Maandelijks archief: mei 2022

Mijn huis in Nyuh Kuning – Ubud

In deel 1 van “Uit het leven” heb ik verteld, hoe ik in Ubud in contact kwam met een aantal javaanse jongemannen, die daar werkten.

We bleven elkaar ontmoeten aan het begin van de avond bij het Stoepje in Ubud en ik hoorde veel verhalen over hun leven in de desa op oost Java. Ze waren allen afkomstig uit arme gezinnen; niet elk gezin had toen de beschikking over een motor, en de telefoontjes, die de jongens hadden, waren 2^e of 3^e hands; er kon alleen gebeld en ge-smst worden (er was nog geen Samsung). Het nu zo populaire Whats App bestond toen (13 jaar geleden) nog niet en internet was er slechts in de zg Internet-cafe’s.

De jongens vertelden, dat er veel javanen op Bali werken; de meesten werken in de bouw; er zijn er echter ook, die een warung hebben. In de desa op Java is niet veel werk te vinden, het is daarom, dat velen naar Bali gaan. Als je voor een baas werkt, kun je er echter niet zeker van zijn, dat het loon steeds wordt betaald; soms betaalt de baas gewoon niet, of belooft hij later te betalen. en doet dat toch niet.

De jongens waren allen moslim; nimmer heb ik een negatief woord gehoord over het hindoeisme op Bali; dat is er en wordt gerespecteerd. De balinesen waren wel negatief over de javanen; ze werden terroristen genoemd en regelmatig kreeg ik te horen, dat het beter was niet met deze jongens om te gaan.
De bomaanslag in 2002 heeft littekens achtergelaten bij de balinesen. Op 12 oktober 2002 ontploften er bij een populaire uitgaansgelegenheid in Kuta 2 bommen, waarbij ruim 200 mensen werden gedood. De daders zijn later opgepakt, en 3 daders zijn na een proces geexecuteerd. De bom-aanslag is een trauma is voor de balinesen, ook nog na vele jaren.
Begin 2003 ben ik op Bali geweest. Ik trof een leeg Bali aan, en er hing een depri-sfeer. De toeristen bleven weg vanwege de bomaanslag. Het anders zo levendige en vrolijke Bali was er niet, het was er stil.
Uiteraard heb ik met de jongens gesproken over deze bomaanslagen. Zij vonden het vreselijk, wat er was gebeurd, maar het was ook een ver van hun bed show. Zij hebben geleerd, dat de Islam vreedzaam is en een godsdienst van tolerantie, en waren dus geschokt, dat kriminelen deze aanslagen pleegden uit naam van de Islam.
De balinesen waren afhoudend als het ging om praten over javanen; hun sympathie lag duidelijk niet bij de javanen.

Inmiddels kenden de jongens en ik elkaar al een paar maanden; het was de  vastenmaand Ramadhan en een paar dagen voor Lebaran wilden de jongens naar de desa op oost Java, naar hun familie, om daar Idul Fitri (Lebaran, het Suikerfeest) te vieren.
Ze gingen met de bus van Denpasar naar Jember en vandaar naar desa Paleran. Ze zouden er ongeveer 2 weken blijven.

De tijd, dat de jongens op Java waren, gebruikte ik onder meer om mij meer te verdiepen in de Islam. Ik had in het verleden al veel over de Islam gelezen, maar nu maakte ik de Islam van dichtbij mee. Ik kende tot nog toe niemand, die moslim was. Ik was benieuwd, of ik met mijn vragen omtrent de Islam bij deze jongens terecht kon.

Toen ik de javaanse jongemannen leerde kennen, woonde ik al een paar jaar op Bali, in Nyuh Kuning (Ubud). Het toerisme op Bali kwam in die tijd opzetten; het werd drukker en drukker op de wegen. Er werd heel veel gebouwd: hotels, restaurants, vila’s. Vele sawah’s verdwenen; mooie plekjes buiten Ubud verdwenen.
Ik had inmiddels al begrepen van de jongens, dat de regio op oost Java, waar zij vandaan kwamen, geen toerisme kent. Het is een heel groot landbouwgebied, waar geen toeristen komen.

Meer later in deel 3.

Deel 1, Uit het leven: klik hier

Het monument in Kuta voor de slachtoffers van de bom-aanslag in 2002