Een lock-down voor mijn (en andere) desa is onmogelijk.
Allereerst moet men naar de pasar kunnen om de dagelijkse boodschappen te doen. Daar zijn groenten, vlees, fruit en alles wat nodig is voor een eenvoudige desa-maaltijd.
Supermarkten zijn geen alternatief; de Indomarts en de Alfamarts verkopen geen groenten, fruit en vlees. Een aantal supermarkten in Jember-stad verkoopt wel groenten, vlees en fruit, maar dat is vele malen duurder dan op de pasar. En wil men naar Jember-stad, dan komen er nog de reiskosten bij. Men koopt elke dag in voor de maaltijden, hetzij op de pasar en bij een van de vele rijdende groenteboeren, die hun produkten ook betrekken van de pasar.
In de tweede plaats is het op dit moment oogst-tijd van de rijst; dat betekent veel mensen aan het werk en onderweg. Het is ondenkbaar om de rijst te laten wegrotten op de sawah’s vanwege een lock-down. Als men niet kan oogsten, vervalt ook het inkomen van heel veel desa-bewoners, met rampzalige toestanden tot gevolg. En na de oogst gaat de arbeid op de sawah’s gewoon door; de sawah’s moeten klaar gemaakt worden voor de volgende aanplant van rijst.
Het grootste deel van de indonesische bevolking is werkzaam in de landbouw en aanverwante sectoren. De regering van Indonesie is niet in staat om alle burgers een minimale uitkering te geven in geval van een lock-down.
Het desa-bestuur treft wel maatregelen om het corona moeilijk te maken: er wordt gedesinfecteerd en de openingstijden van de pasar zijn beperkt. Veel meer is echter niet mogelijk.
De regering van Indonesie probeert zoveel mogelijk het verkeer van mensen te beperken; in Jakarta geldt wel een lock-down,, evenals in andere steden. Er wordt veel gedaan om de jaarlijkse “mudik” (naar de geboorte-desa gaan om daar het Suikerfeest te vieren) te beperken. Zo mogen ambtenaren, mensen van politie en leger niet met mudik gaan.
Ook provincie-besturen kunnen het menselijk verkeer drastisch beperken.
Oost Java Info 