Bij bezoeken aan ziekenhuizen, overheidskantoren en andere instanties kan zeer lang worden gewacht, voordat men aan de beurt is. Een wachttijd van 2-3 uur is niet ongewoon.
Hoewel er vaak lang gewacht moet worden, wordt er nooit geklaagd of worden diepe zuchten geslaakt.
Wachten hoort bij het dagelijks leven in Indonesie. En dat wachten gaat heel vaak gepaard met slapen. Indonesiers kunnen overal slapen: in de becak, op een bankje in de warung, in de bus, op een brommer en gewoon op de stoel in de wachtkamer. Ze lijken dan in een diepe slaap te zijn.
Zoals gezegd, er wordt nooit geklaagd of gemopperd; dit afwezig zijn van geklaag lijkt mij niet stimulerend voor instanties, om iets aan efficientie te doen. Toch gebeurt dit wel: telefonische aanmelding en nummertjes trekken is bij veel instanties tegenwoordig gebruikelijk.
Geeft het nummer aan, dat er nog velen voor je zijn, dan kun je wat boodschappen doen of ergens wat eten. Is je nummer inmiddels al voorbij, dan wordt je gewoon ingevoegd en dan ben je de eerstvolgende.
Klagen en mopperen ligt niet in de aard van de javaan. De javaan neemt de dingen zoals ze zijn en vermijdt ruzies en conflicten. De samenleving op Java maakt daarom een relaxte indruk: “maak U vooral niet druk”, “lukt het vandaag niet, dan morgen misschien wel”. Volstrekt in tegenstelling hiermee is bijvoorbeeld Japan, waar alles tot op de seconde is geregeld. Vertrekt de trein 5 seconden te laat, dan worden al excuses aangeboden.
Die strak georganiseerde samenleving in Japan kent echter wel vele grote maatschappelijke problemen, zoals het hoge zelfmoordpercentage, de problemen met betrekking tot de ouderen en de seks- en huwelijkloze samenleving van Japan. Dit soort problemen komen op Java niet voor; “sabar” (geduld) hoor ik heel vaak om mij heen, als dingen niet lopen, zoals ze zouden moeten lopen en dat gebeurt zeer regelmatig.
Om plezierig op Java te wonen, is het inderdaad van groot belang om “sabar” te beoefenen. Het vermijden van ruzies en conflicten, het beoefenen van “sabar” en een vriendelijke houding jegens anderen, zorgen voor een relaxte samenleving hier op Java. En het “sabar” wordt vergemakkelijkt door de mobieltjes, waar je de tijd mee kunt doorbrengen en waar bijna iedere wachtende druk mee bezig is.
Een strak georganiseerde samenleving in een schoon en net land (Japan) betekent dus niet een land met relaxte en gelukkige mensen. Wat betreft organisatie, efficiency en netheid ligt Indonesie mijlen ver achter op Japan, maar de indonesische samenleving is een relaxte samenleving, waar het “obrol” (praten, kletsen), “omong bersama” (met elkaar praten, kletsen) en “sabar” (geduld) hoog in het vaandel staan.
De burgemeester van Surabaya, mevr. Trismaharini, wacht (slaapt) op het vliegveld
Oost Java Info 
Erg herkenbaar 😊
LikeLike