Zoenen

Verliefde stelletjes lopen hier zelden hand en hand

De dochter van buurman, ik schat haar 17 jaar, heeft verkering. Dat maak ik op uit het feit, dat elke avond dezelfde jongen langs komt, en enige uren blijft. Ik zie ze elkaar niet zoenen, of elkaar knuffelen, zoals we dat zo vaak zien in Nederland bij verliefde stelletjes. Het stel is bezig met hun mobieltje, of met internet. Ze hebben echter wel plezier met elkaar.
Een andere jongedame hier vlakbij heeft ook een vriend; hetzelfde beeld: druk met hun mobieltje, of samen bij mij op het terras, waar WIFI is. Enige blijk van affectie is niet te zien, behalve wat lachen.
Op straat zie je slechts een enkele keer een stelletje hand in hand lopen. Meestal lopen de jongen en het meisje naast elkaar, zonder elkaar vast te houden.
Blijken van affectie, zoals zoenen en knuffelen, zijn niet geschikt voor het openbare terrein. Dat doe je thuis, als je samen alleen bent. Dat geldt niet alleen voor Indonesie, maar voor heel Z-O Azie.
Ouders en kinderen kunnen elkaar zoenen, familieleden, die close zijn, ook. Maar het is volstrekt not-done, als ik iemand zou kussen. Behalve dan mijn zoon, anderen absoluut niet. Geheel anders dan in Nederland, waar zowat iedereen elkaar lijkt te kussen, tot driemaal toe vaak dan ook.
De mannenwereld en de vrouwenwereld zijn duidelijk gescheiden. Bij bezoek zitten doorgaans de vrouwen bij elkaar en de mannen ook, tenzij het een klein gezelschap is. Ook in de moskees zitten de mannen en de vrouwen gescheiden.
Ook bij een huwelijk wordt niet gekust. Het bruidspaar is geconcentreerd op de bruiloft, en kijkt elkaar slechts een heel enkele keer aan. Het huwelijk is een heel formele zaak, helemaal conform de Adat. Een stralend bruidspaar, dat duidelijk laat zien, dat ze van elkaar houden, maak je hier niet mee.
Net zoals blijken van affectie, is ook bloot niet voor het openbaar. Blote ruggen bij de dames, decolletees, blote schouders, je zult het hier bijna niet zien. Alleen mannen, die lichamelijk werk doen, doen dat vaak zonder bovenkleding.
Waar niemand hier alleen is, de muren van de huizen dun zijn, waardoor alles te horen valt, heb ik mij afgevraagd, waar ze “het” dan doen. Ik heb het laatst durven vragen aan 2 jongens, die regelmatig langskomen vanwege de WIFI bij mij thuis. Heel makkelijk, zeiden ze. We maken er geen lawaai bij. Ja, zeiden ze, we weten, dat de blanken op dit gebied vaak heel luidruchtig zijn, maar hier niet dus. Wij doen het rustig, zonder anderen te storen.